ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ;

Το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου πρόβλημα στην πολιτική σήμερα και ιδιαίτερα στο σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ είναι να καθοριστούν εξ αρχής τα συνεκτικά στοιχεία των κομμάτων. Επειδή εκπροσωπούν μια ‘θολή’ ταξικά κοινωνία, όλα τα ελληνικά κόμματα διαμόρφωσαν στην πορεία του χρόνου ‘θολά’ ή αλλιώς πολυσυλλεκτικά χαρακτηριστικά που ανταποκρίνονται εν πολλοίς στις αντιφατικές προτιμήσεις των Ελλήνων πολιτών.

Τι είναι λοιπόν εκείνο που στην πορεία του χρόνου διαμόρφωσε τις παρατάξεις έτσι όπως έρχονται μέχρι τις μέρες μας και τις έκανε διακριτές στο πολιτικό σκηνικό; Κατά τη γνώμη μου δύο στοιχεία: η προσωπικότητα του αρχηγού και οι στρατηγικές επιλογές τοποθέτησης της χώρας μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που εμφανίζονται με αντίστοιχα πολιτισμικά ιδεολογήματα και εμμονές.

Η προσωπικότητα του αρχηγού και κυρίως η δυνατότητά του να υποσκελίζει τα στελέχη του κόμματός του και να τους αφαιρεί τη δυνατότητα οργάνωσης μηχανισμού, είναι αυτή που δίνει το στίγμα της κάθε παράταξης. Στους αποτελεσματικούς εντάσσονται οι Καραμανλής Α’. Παπανδρέου Β’ (πριν την ασθένειά του) και πολύ πρόσφατα ο Αλαβάνος. Στους μη-αποτελεσματικούς οι Παπανδρέου Γ’, Μητσοτάκης, Κωνσταντόπουλος και στους έτσι κι έτσι Σημίτης και Καραμανλής Β’. Ο ΒΒενιζέλος προβάλλεται ψευδεπίγραφα ως εκπρόσωπος του ισχυρού ηγέτη, αλλά δεν είναι. Ήδη υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια στους ουδέτερους και δεν έχει καθόλου κοινωνικές αναφορές που θα τον καθιστούσαν ανθεκτικό σε περίπτωση κρίσης. Το ελληνικής κοπής ‘καθηγητηλίκι’, δυστυχώς, με τα μιντιακά του προνόμια, αλλοιώνει την κρίση των πολιτικών που προέρχονται από αυτό και τους κάνει να παραμελούν εμφανώς τις κοινωνικές και κυρίως τις διεθνείς αναφορές τους.

Στον δεύτερο παράγοντα, την επίδραση δηλαδή των διεθνών εξελίξεων στην Ελλάδα αναφέρω κάποια παραδείγματα: ο διαχωρισμός των δύο μεγάλων παρατάξεων Βενιζελικών και Φιλοβασιλικών αντιστοιχούσε στην Αγγλογαλλική ή Γερμανική επιρροή αντίστοιχα και λύθηκε με την ήττα της μιας πλευράς. Η παραδοσιακή αριστερά διατήρησε από την αρχή μέχρι το τέλος την αναφορά της στην Σοβιετική Ένωση και σήμερα επενδύει σ’ έναν έντονο απομονωτισμό που απαντάται κυρίως στα ακροδεξιά κόμματα. Ερχόμενοι λίγο πιο κοντά, η Καραμανλική υπεροχή της δεκαετίας του 70 αντιστοιχούσε στην προσπάθεια διαμόρφωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η πρώιμη πασοκική ταυτότητα ήταν σαφέστατα αντιευρωπαϊκή, στην κουλτούρα του αμερικάνικου ριζοσπαστισμού της εποχής Κάρτερ. Η δεκαετία του 80 βρίσκει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία να διερευνά στην αρχή τις αμήχανες προσπάθειες τρίτου δρόμου και στο τέλος να συμβιβάζεται με το ευρωπαϊκό κατεστημένο αρκετά πιο ελκυστικό από τον ρηγκανισμό. Ο Μητσοτάκης εκπροσωπεί στα καθ’ υμάς την νικήτρια τότε αμερικανική ηγεμονία αλλά μην ζητώντας ανταλλάγματα πληρώνει ο ίδιος την καταστροφική πολιτική των Αμερικανών στα Βαλκάνια. Η επιστροφή του φιλοευρωπαϊκού ΠΑΣΟΚ και του Σημίτη αργότερα είναι αναπόφευκτη ως ένα βαθμό και μάλιστα σε μια εποχή που οι ευρωπαϊκές ελπίδες συγχώνευσης και ηγεμονίας ήταν ιδιαίτερα αυξημένες. Η πτώση Σημίτη ταυτίζεται με την κατάρρευση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, αποτέλεσμα της αμερικανικής επίδρασης στην πρώην ανατολικές χώρες και των πολύ αργών ρυθμών αλλαγών της ΕΕ. Μετά τον πόλεμο στο Ιράκ η αμερικανική ηγεμονία εμφανίζεται σήμερα εξαιρετικά αποδυναμωμένη και δημιουργούνται πολλαπλές φυγόκεντρες και εν πολλοίς επικίνδυνες για την παγκόσμια ειρήνη, τάσεις. Ο Καραμανλής Β’ είναι αμήχανος μέσα σ’ έναν κόσμο που πιθανότατα δεν καταλαβαίνει, πόσο μάλλον να επιδράσει επάνω του. Πότε κοιτά στη δύση (κόρη Μητσοτάκη γαρ) πότε στην ανατολή (πονηρός ο Πούτιν) και γενικά λουφάρει μπας και τη γλυτώσει. Ο Παπανδρέου Γ’ απ’ την άλλη, γνήσιο τέκνο του αμερικάνικου φιλελευθερισμού, σε υποχώρηση τα τελευταία οκτώ χρόνια, δεν έχει -εξ ανάγκης- εκείνες τις διεθνείς αναφορές (παρά τη Σοσιαλιστική Διεθνή) που να του εξασφαλίζουν μια ελκυστική διακριτή ταυτότητα.

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω απέφυγα επιμελώς να αναφερθώ σε αριστερά και δεξιά, προνομιούχους και μη, τα όρια της φτώχιας, το ασφαλιστικό κλπ. Είναι καιρός πια, πιστεύω, μαζί με την εποχή της μεταπολίτευσης να θάψουμε ευλαβικά και τα εργαλεία πολιτικής ανάλυσης που χρησιμοποιούσε.

ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΧΗ

Η αλαζονεία και η αμετροέπεια είναι ΒΒενιζελική πατέντα και σ’ εκείνον αποκλειστικά πρέπει να μείνουν τα πνευματικά δικαιώματα εις το διηνεκές. Φαίνεται καθαρά ότι υποχωρεί τάχιστα οι δυναμική του και οι θέσεις που έβγαλε χτες ΔΕΝ αποτελούν πολιτικά γεγονότα ούτε κατ’ ελάχιστον. Ο ΒΒενιζέλος μάλιστα ξεχνά ότι έχασε και αυτός! Ενδεχομένως λοιπόν η φαρέτρα του να άδειασε από την Κυριακή 16/9 το βράδυ και οι συνοδοιπόροι του να ψάχνουν εναγώνια στον πάτο της για να βρουν τίποτε άλλο. Ας πρόσεχαν!

Ο κίνδυνος είναι τώρα η αλαζονεία και η έλλειψη μέτρου να μεταφερθούν από την άλλη πλευρά και αν συμβεί αυτό, τότε θα έχει την ίδια τύχη: φθορά και ανυποληψία. Στα μάτια της κοινωνίας που παρατηρεί προσεκτικά τα πάντα, κατήγοροι και υπονομευτές της γενικά θετικά αποδεκτής σημιτικής περιόδου, losers από πεποίθηση με ύφος τουλάχιστον Τόνιας Αντωνίου και Άκη «Αριστερού» Τσοχατζόπουλου μαζί, κάτι σε Παπουτσής, να πούμε…, δεν είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές του νέου ζητούμενου στην κεντροαριστερά σήμερα. Ο σκληρός αγώνας που πρέπει να δοθεί και οι απαιτήσεις του, ας μην θολώσουν το μήνυμα για άλλη μια φορά.

Το ίδιο και οι θέσεις. Αν οι κάθε λογής πασοκικές συνιστώσες συνεχίσουν να βομβαρδίζουν το λαό με ‘αριστερές’ κοινοτοπίες, τότε νομίζω ότι δεν θα μείνει τίποτε να μοιραστεί πολιτικά. Το παράδειγμα του Ανδρουλάκη είναι πολύ καλό. Σε μια εβδομάδα σπατάλησε πολιτικό κεφάλαιο που έχτιζε πολλά χρόνια. Τίποτε δεν θα είναι ίδιο πια για όσους νόμισαν ότι η ευκολία της ανέξοδης δημοφιλίας θα τους προστάτευε για πάντα.

Εκείνο που φαίνεται σε αυτόν τον πολύ ενδιαφέροντα αγώνα στο ΠΑΣΟΚ -προς το παρόν μεταξύ προσώπων- είναι ότι η πολιτική ηθική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Θα κερδίσει αυτός που θα κατηγορήσει λιγότερο, θα ρισκάρει περισσότερο, δεν θα προδώσει τους φίλους του, θα συγκρουστεί ακόμη και με τους φίλους του, θα κρίνει με σοβαρότητα τα στοιχεία, θα διορθώσει τα λάθη του ακόμη κι αν δεν τα παραδεχθεί, θα επιλέξει κατάλληλους συνεργάτες, δεν θα διαπραγματευτεί, δεν θα σνομπάρει, δεν θα θυμώσει με κανέναν, θα δημιουργήσει πολιτικά γεγονότα εκτός των γραφείων και των τηλεοπτικών πλατώ. Θα παρουσιάσει με λίγα λόγια μια σοβαρή ικανότητα να κυβερνήσει τον τόπο, πέρα από την ανάγκη του ή το πεπρωμένο του.

ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ & ΚΡΙΣΗ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Ακούω και διαβάζω τόσες μέρες περί ’αριστερής’ στροφής της κοινωνίας. Για να δούμε...

Αν ‘αριστερά’ σημαίνει :
- Διόγκωση του κράτους ως οικονομικού παράγοντα,
- Στραγγαλισμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων,
- Μαζικοί διορισμοί με επετηρίδα (ανεξάρτητα πώς θα πληρωθούν οι διορισμένοι),
- Σύνταξη στα 45 (όσων προνομιούχων μπορούν βεβαίως, οι άλλοι καλά να πάθουν),
- Οι γυναίκες στο σπίτι γρήγορα (μην τυχόν και πάρουν θέση στην ιεραρχία, να μπουν, να γεννήσουν και δρόμο...),
- Κρατικά εσωστρεφή πανεπιστήμια (όπου κυριαρχεί ο αγριότερος νεποτισμός στην Ελλάδα και η μακάρια ακινησία),
- Απομονωτισμός και αλυτρωτισμός στην εξωτερική πολιτική,
- Ακόμη περισσότερα κίνητρα για κτίσιμο ‘πολυτελών’ ενεργοβόρων κατοικιών (αν τελειώσουν τα δάση, μην ανησυχείτε, υπάρχουν με τη σειρά τους οι λίμνες και η θάλασσα), κ.α.

Τότε συμφωνώ απολύτως! Ναι, υπάρχει στροφή προς τ’ αριστερά, κι όχι μόνο στροφή, αλλά μια υπέροχη κολοτούμπα! Τέτοιου τύπου ‘αριστεροί’ είναι το 25% απ’ το 41 της ΝΔ, το 20% απ’ το 38 του ΠΑΣΟΚ, το 4% απ’ το 5,2 του ΣΥΡΙΖΑ, το 8,5% του ΚΚΕ, το 3,5 % του ΛΑΟΣ. Σύνολο 60% περίπου της Ελληνικής κοινωνίας, πολύ παραπάνω απ’ την απόλυτη πλειοψηφία, ένας ΘΡΙΑΜΒΟΣ δηλαδή της ‘αριστεράς’.

Στο ΠΑΣΟΚ σήμερα η κρίση ταυτότητας είναι πολύ πιο σημαντική από την κρίση προσώπων, όσο κι αν ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα.

Το 1996, τα πρόσωπα, Σημίτης/Τσοχατζόπουλος είχαν διακριτές ιδεολογικές ταυτότητες με τον πρώτο να εκφράζει με σαφήνεια τον ήπιο αντι-κρατικίστικο εκσυγχρονισμό (μετά την παταγώδη αποτυχία του ηλιθιωδώς άγαρμπου νεοφιλελεύθερου μοντέλου της περιόδου Μητσοτάκη) και τον δεύτερο τη συνέχεια της γνώριμης κρατικίστικης διαχείρισης με έντονα βεβαίως τα στοιχεία διαφθοράς και ασυδοσίας (περίπου στην παράδοση του υπαρκτού σοσιαλισμού). Η ήττα της δεύτερης πρότασης ήταν προδιαγεγραμμένη, καθαρή, όσο και αναπόφευκτη στις τότε συνθήκες.

Σήμερα, το 2007, βλέπουμε εκπροσώπους του πιο άγριου κρατικισμού να στελεχώνουν και τις δύο υποψηφιότητες, Παπανδρέου/ΒΒενιζέλος, ο λόγος δε που εκφέρεται σε κάθε περίσταση μέχρι σήμερα από τους δύο μονομάχους και τους συνοδοιπόρους τους είναι βολικά κι ανέξοδα ‘αριστερός’, επηρεασμένος επικοινωνιακά από την ανερμάτιστη ‘ανάλυση’ των media. Με την εξαίρεση του Παγκάλου που προσπαθεί μοναχικά να υπερασπιστεί τον ήπιο σημιτικό εκσυγχρονισμό (ποιος να το ‘λεγε…), οι υπόλοιποι έχουν οδηγηθεί σε μια ‘αριστερή’ πλειοδοσία που θ’ αποτελέσει κατά τη γνώμη μου το Βατερλό της κεντροαριστεράς και τον οριστικό εναγκαλισμό των μεσαίων στρωμάτων με την κεντροδεξιά που ήδη κτίζει βαθειά θεμέλια στη ελληνική κοινωνία.

Τα πρόσωπα των δύο μονομάχων και των άλλων εμφανιζόμενων 'πόλων' επιμένουν να εφαρμόζουν τακτική ηθικής, μαγκιάς και άλλων τηλεοπτικών παραμέτρων που μόνο σύγχιση προκαλεί. Νομίζω ότι όποιος διαγνώσει εγκαίρως την μπανανόφλουδα της ‘μιντιακής αριστεράς’ και διαχωρίσει ευθαρσώς τη θέση του, τότε θα έχει εκταμιεύσει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για το μέλλον.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΗ-ΚΡΑΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο διαχωρισμός του αποτυχόντος κρατικισμού από την αριστερά αποτελεί σήμερα ένα αίτημα επιβίωσης για τη σοσιαλδημοκρατία διεθνώς, κατά τη γνώμη μου. Το υδροκεφαλικό κράτος μόνο πρόνοια και περίθαλψη δεν περιποιεί για τους πολίτες του, πόσο μάλλον ποιότητα ζωής και ευτυχία.

Η άγρια οικονομία της αγοράς από την άλλη, όσο κι αν μοιάζει θελκτική στην βορειοαμερικάνικη εκδοχή της, στον υπόλοιπο κόσμο, με τον κατακερματισμό, την εξάντληση των πόρων και την τεχνολογική καθυστέρηση, οδηγεί με ακρίβεια στην εξαθλίωση μεγάλων ομάδων πληθυσμού και την επικράτηση μεσαιωνικών θρησκευτικοϊδεολογικών δοξασιών.

Η σοσιαλδημοκρατία καλείται να απαντήσει πειστικά σε αυτό το παράδοξο: μικρό κράτος = μεγάλη πρόνοια και δεν τα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι κάποιες από τις απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι οι παρακάτω, έχουν μάλιστα συχνά πέσει στο πολιτικό τραπέζι:

- Αλλαγή κλίμακας διοίκησης. Μεταφορά σημαντικών αποφασιστικών αρμοδιοτήτων σε τοπικό επίπεδο. Η διαφθορά, αναποτελεσματικότητα και ανεπάρκεια των τοπικών αρχόντων φαίνεται να έχει κάψει νωρίς –τουλάχιστον στη Ελλάδα- αυτήν την προοπτική. Πρέπει ενδεχομένως να εισάγουμε νέες δομές όπως: εκ περιτροπής θητεία όλων των πολιτών, κλήρωση ελεγκτικών οργάνων, αυστηρή ολιγόχρονη θητεία των εκλεγομένων, Ανώτατη υποχρεωτική εκπαίδευση Δημοτικών και Νομαρχιακών εκπροσώπων, κ.α..
- Ιδιωτικά, μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια που θα επιδοτούνται μαζί με τα αξιολογημένα Κρατικά στην κατεύθυνση της παραγωγής τεχνολογίας αιχμής στην ενέργεια, υγεία και περιβαλλοντική αναβάθμιση.
- Σύστημα υγείας σε ιδιωτικονομική βάση (Α.Ε.) με υποχρεωτική ισότιμη ασφάλιση όλου του πληθυσμού (οποιασδήποτε εθνικότητας και εισοδηματικής κλάσης). Συμβάσεις βιώσιμες των ταμείων με τα Νοσοκομεία.
- Εξίσωση ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης με γενναία αύξηση των συντάξεων (κανένας κάτω από 900 €), οριστικό σταμάτημα της πρόωρης συνταξιοδότησης (ούτε εθελουσίας) εκτός φυσικά των λόγων υγείας.
- Τόνωση της ιδιωτικής οικονομίας με την μεταφορά πόρων και υπηρεσιών από το μεγάλο κεφάλαιο (η νεοδημοκρατική συνταγή), στη μεσαία και μικρή επιχείρηση. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το κλειδί του ελέγχου της ανεργίας και όχι η εγκληματική αναπαραγωγή ανεκπαίδευτων συμβασιούχων.

Η μη-κρατικίστικη αριστερά, η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία δηλαδή, ολοκληρώνεται πέραν όλων των άλλων στο κοινωνικό και στο πολιτιστικό επίπεδο στο οποίο το ΠΑΣΟΚ δεν έχει δείξει τον καλύτερο εαυτό του μέχρι σήμερα.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΡΕΧΕΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ

Αυτό που χαρακτηρίζει όλες τις τάσεις που βλέπουμε να διαμορφώνονται σήμερα στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν βρίσκονται σε καθόλου καλή επαφή με την ελληνική κοινωνία. Όσες καθηγητικές δάφνες και αν επικαλεστεί κάποιος από αυτούς, όσα ‘αριστερά’ παράσημα κι αν επιδείξει, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτουργεί και όλοι ξέρουμε πότε συμβαίνει αυτό…

Οι εκλογές στην Ελλάδα κερδίζονται από δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, συνήθως μικροαστικά, τα οποία ανεβαίνοντας, διεκδικούν μερίδιο της εξουσίας. Αυτό έγινε το 1981, οπότε οι σαφέστατα πολυαριθμότεροι μικροαστοί κέρδισαν και έφεραν μαζί τους στην εξουσία τα βασικά -τότε -χαρακτηριστικά τους, το 1996 όταν τα μεσαία στρώματα των πόλεων και ιδιαίτερα της Αθήνας διεκδίκησαν την αστική τους ολοκλήρωση που είχε καθυστερήσει υπερβολικά, το 2004 με τα νέα μικροαστικά στρώματα των μεγαλουπόλεων να κερδίζουν και πάλι φέρνοντας αντίστοιχα τη δική τους πολιτική ‘αισθητική’ στην εξουσία, όχι πολύ διαφορετική από την παλαιότερη (διορισμοί, διορισμοί, διορισμοί). Η νίκη της ΝΔ έχει λοιπόν ένα βαθύ κοινωνικό έρεισμα που μόλις τώρα, με τη νέα ‘σημιτική’ κυβέρνηση οδηγείται δειλά στην αστική του ολοκλήρωση. Όσοι ψάχνουν να βρουν αριστερή στροφή της ελληνικής κοινωνίας και άλλα τέτοια ευτράπελα έχουν πατήσει την μπανανόφλουδα της ανέξοδης ανάλυσης που οδηγεί με ακρίβεια στην απόλυτη παρακμή.

Τι βλέπουμε από την άλλη μεριά;

Ο ΒΒενιζέλος δυστυχώς δεν εκπροσωπεί παρά μόνο την φιλοδοξία του. Δεινός οπορτουνιστής και δολοπλόκος, βλέπει να χαρτιά του να καίγονται νωρίς (τράβηξε από 22 και του βγήκε 10άρι) και απ’ ότι είδα σήμερα, θα το παίξει διαπρύσιος κατήγορος της κυβέρνησης, γνήσιος δικηγοράκος κατώτερου δικαστηρίου που θέλει να κάνει εντύπωση στους πελάτες του. Όμως δεν έχει κανένα μέλλον. Όχι γιατί μιλάει πολύ, ούτε μόνο γιατί είναι αντιπαθής και πολιτικά ανήθικος (κάτι σαν τον Μητσοτάκη του ΠΑΣΟΚ), αλλά γιατί οι μοναδικές του αναφορές στην ελληνική κοινωνία είναι το μιντιοχαϊδεμένο μεν αλλά εξόχως ολιγάριθμο καθηγητικό κατεστημένο και οι φοβισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, φθίνουσα ομάδα επαγγελματικά και ηλικιακά του ελληνικού πληθυσμού. Οι άλλοι δύο της τρόϊκας του κομματικού πραξικοπήματος, ΑΛοβέρδος και ΓΦλωρίδης έφεραν στη συμμαχία ο πρώτος τον απαραίτητο αθηναϊκό κοσμοπολίτικο αέρα και ο δεύτερος τους άστεγους τεχνοκράτες της σημιτικής περιόδου που έκπληκτοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν έχουν πια ζήτηση. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι όμως οι κάθε λογής αριστερογενείς που έδειξαν να βρίσκονται σε αβυσσαλέα απόσταση από την πραγματικότητα, ίσως γιατί χρόνια τώρα δεν περιφέρουν παρά μόνο την αναγνωρισιμότητά τους (μπορεί να είναι και καλοί στις παρέες). Σιγά-σιγά θα τους βλέπουμε από δω και μπρος να κάνουν μικρά-μικρά βηματάκια πίσω μπας και διασωθούν. Κάτι μου λέει ότι αυτοί θα είναι το πιο ενδιαφέρον θέαμα της επόμενης περιόδου, ας το απολαύσουμε!

Οι Βαρόνοι, οι επιλεγόμενοι και ουδέτεροι, παλιές καραβάνες, στάθηκαν ψύχραιμα στο πρώτο κύμα και τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ενότητα, ενώ στα κρυφά ψάχνουν απεγνωσμένα για την τρίτη λύση, ελπίζοντας να την έχουν βρει μέχρι το Νοέμβριο.
Να ‘ναι η Άννα; Και το παράδειγμα της Σεγκολέν;
Να ‘ναι ο Θόδωρος; ……
Ο Κώστας των Αθηνών; Και το 20κάτι της Αθήνας;
Ο Μιχάλης; Ποιόν πείθει ο αδιάφορος λόγος του;
Κι ακόμα ψάχνουν… τίποτε ουσιαστικά δεν άλλαξε γι' αυτούς. Καλά δεν βλέπουν τον Λαλιώτη;

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι το μοιραίο πρόσωπο του δράματος για το οποίο οι περισσότεροι αναρωτιούνται αν είναι μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης του προβλήματος. Σίγουρα είναι υπεύθυνος για την αστοχία του στην επιλογή συνεργατών, για την πρόχειρη κι ανολοκλήρωτη εισαγωγή θεσμών όπως η διαβούλεση και η ο διάλογος, για την επαναλαμβανόμενη παραγωγή διαδικασιών, δομών και φορέων όπως συνέδρια, συνδιασκέψεις, νεολαία, κάθε μέρα πολίτης κλπ, όλα αδιάφορα και ασήμαντα πολιτικά που οδήγησαν το κόμμα και τους ανέμπνευστους συνεργάτες του σε μια άχρηστη πολυέξοδη εργασιοθεραπεία τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Στην πολιτική τιμωρείται όποιος δεν παράγει γεγονότα (πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά ενίοτε και ερωτικά) και η ομάδα του δεν παρήγαγε ούτε ένα, τόσο δα.

Η κοινωνία τρέχει δίπλα μας και ο ΓΑΠ χρειάζεται να γίνει κάτι περισσότερο από καλός δρομέας για να τη φτάσει. Έγραψα και σε προηγούμενο post ότι οι εν δυνάμει υποστηρικτές του νομίζω ότι βρίσκονται εκτός Αθήνας. Η καλύτερη επιλογή του εδώ και καιρό είναι ο Ραγκούσης (προσθέτω τα ονόματα των Ρέππα, Μπεγλίτη που προηγούνται φυσικά). Στα μεσαία ανερχόμενα στρώματα των επαρχιακών πόλεων υπάρχει ένα μικρό αριθμητικά ποσοστό ανθρώπων με χαρακτηριστικά ιδιωτικής οικονομίας, επαφής με την τεχνολογία, ήπιου κοσμοπολιτισμού, αποκλεισμού από τα media και κυρίως μιας ρομαντικής ματιάς στη πολιτική. Εκεί βρίσκεται κατά τη γνώμη μου η κρίσιμη μαγιά του νέου ή έστω ριζικά αναμορφωμένου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Αντίθετα οι αστικοί πληθυσμοί της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έχουν παραδοθεί αμαχητί στα media και στον αποτρόπαιο κυνισμό τους (ίσως και γιατί οι ίδιες οι πόλεις του εξελιχθήκαν άσχημα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα) και προς το παρόν αισθάνονται καλύτερα με τις πελατειακές σχέσεις στην πολιτική. Για τα οικονομικά κατώτερα μικροαστικά στρώματα ανέφερα και παραπάνω ότι εκφράζονται προς το παρόν κυρίως από τη ΝΔ, καθώς και δευτερευόντως από το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ.

Ο χειρότερος σύμβουλος στην πολιτική είναι να κάνουμε τις επιθυμίες μας πραγματικότητα και την πραγματικότητα απλοϊκή όπως είναι συνήθως οι επιθυμίες μας.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν τους εφιάλτες τους. Σήμερα είναι αυτή η μέρα για τον Γιώργο Παπανδρέου, αύριο, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι για τον κο Βενιζέλο ή τον κο Λοβέρδο.

Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αναλύθηκε ακόμη στο ΠΑΣΟΚ και πολύ φοβάμαι ότι ούτε θ’ αναλυθεί στο άμεσο μέλλον. Το παιχνίδι των εντυπώσεων το βράδυ της Κυριακής το κέρδισε ο ‘ανυπόμονος’ με τη βοήθεια του ΥΠΕΣ που άργησε πολύ να δείξει την πραγματική διαφορά των δύο κομμάτων: 3,8%. Η πτώση τους ήταν απολύτως ισόρροπη (με ελαφρά θετικότερο ισοζύγιο για το ΠΑΣΟΚ), άρα οι εκλογές μας λένε αυτό που ξέρουμε από καιρό, ότι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Η διαφορά αυτή αφορά στο κρίσιμο ποσοστό του μεσαίου χώρου που παρέμεινε στη ΝΔ, τα δύο μεγάλα κόμματα αποσυσπειρώθηκαν στις άκρες τους γιατί δεν υπήρχε καμία προσμονή αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Έτσι λοιπόν το αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο με αποτέλεσμα ευρωεκλογών με τις ψήφους στα μικρότερα κόμματα επισφαλείς για το μέλλον (Ευρωεκλογές 2004, ΝΔ 43,01, ΠΑΣΟΚ 34,03, ΚΚΕ 9,48. ΣΥΡΙΖΑ 4,16, ΛΑΟΣ 4,12) . Αν η κοινή γνώμη είχε προετοιμαστεί γι' αυτήν την πραγματικότητα, σήμερα θα μιλάγαμε για συγκράτηση και βελτίωση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ.

Στον Γιώργο Παπανδρέου χρεώνονται λάθος επιλογές και αναμφισβήτητα πολλές από αυτές ισχύουν. Όμως η δυσκολία του ΠΑΣΟΚ να ανακάμψει (όπως και της ΝΔ να κυβερνήσει) οφείλεται στις βαθύτερες εσωτερικές αντιθέσεις της Ελληνικής κοινωνίας και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα που οδηγούν σε μια επικοινωνιακή μάλλον παρά ουσιαστική διαχείριση της εξουσίας. Τι εννοώ: η σύγκρουση Ευρωπαϊστών και μη, η σύγκρουση μεταξύ κρατιστών και φιλελεύθερων, μεταξύ εθνικιστών και διεθνιστών, μεταξύ προνομιούχων υπαλλήλων του δημοσίου και της υπόλοιπης κοινωνίας, μεταξύ των τεχνολογικά αγράμματων και αυτών που προσπαθούν να συντονιστούν με τις παγκόσμιες εξελίξεις διατρέχει οριζόντια τα κοινωνικά στρώματα και τα πολιτικά κόμματα. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας αδυνατούν πλέον να ισορροπήσουν αποτελεσματικά ανάμεσα σε όλες αυτές τις αντιφατικές πολιτικές τάσεις και έχουν εισέλθει σε περίοδο βαθειάς κρίσης. Η εξουσία σήμερα για τη ΝΔ, όπως παλιότερα για το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια επαρκή προς το παρόν συγκολλητική ουσία, με σημαντικά προβλήματα όμως, παρεμφερή του κου Σημίτη, ενώ στο ΠΑΣΟΚ η έλλειψη της εξουσίας αναδεικνύει τις υποβόσκουσες αντιθέσεις.

Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν παίρνει σαφείς θέσεις για σημαντικότατα ζητήματα της Ελληνικής κοινωνίας και εξακολουθούν να διαχειρίζονται το χρόνο τους επικοινωνιακά, ας πούμε στο χώρο του κέντρου με μικρές πασίτσες από δω κι από κει, προσπαθώντας απλώς να κερδίσουν χρόνο. Τα ΜΜΕ έχουν προνομιακή θέση σε αυτό τον μεσαίο χώρο, έχουν το ρόλο του διαιτητή και τον απολαμβάνουν. Εμείς οι υπόλοιποι φυσικά δεν βλέπουμε παιχνίδι και αρκούμαστε στις πομφόλυγες του εκφωνητή.

Τα ΜΜΕ και ειδικά το Συγκρότημα ποντάρει Βενιζέλο, το καθηγητικό κατεστημένο πετάει από τη χαρά του, οι παραγκωνισμένοι του ΠΑΣΟΚ είδαν φως και μπήκαν, και η κομματική ντομενκλατούρα σπεύδει να διασωθεί όπως-όπως.

Θα θυμηθώ μαζί σας κάποιες στιγμές από τη μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία που αναλογούν κάπως με τη σημερινή. Την περίοδο μετά το 81 και την αποπομπή του ήπιου Ράλλη για τον ‘σκληρό’ Αβέρωφ καθώς και την πορεία του τελευταίου προς τη λήθη της ιστορίας. Την ένθερμη υποστήριξη Έβερτ από τα ΜΜΕ εναντίον του Μητσοτάκη που δεν κράτησε πολύ. Και τέλος την πολιτική οξύνοια του Α. Παπανδρέου να αγνοήσει την ΕΚ, να πετάξει στα σκουπίδια τους βαρόνους και να ιδρύσει νέο κόμμα.

Ήρθε η ώρα νομίζω για τον Γεώργιο Παπανδρέου ν’ αφήσει το δικό του πολιτικό στίγμα στην ιστορία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η οικογενειοκρατία και ο αφόρητος νεποτισμός που έχουν ενσκήψει, καταπιέζουν ουσιαστικά και μεταφορικά την ελληνική κοινωνία και προκαλούν αρνητικά συναισθήματα σε μεγάλο βαθμό. Αυτό λοιπόν που είναι το βασικό του μειονέκτημα πρέπει να το αντιμετωπίσει και να το αναδείξει παρά να το αγνοήσει και να το θάψει. Στη δική του πολιτική προσωπικότητα, αυτή του διεθνιστή, του πολιτικού που διαβουλεύεται (χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα), που εκχωρεί αρμοδιότητες (πολλές φορές σε ακατάλληλους), με πραγματική αγάπη στις νέες τεχνολογίες και την αμφίδρομη επικοινωνία, με ήπιο κι ευγενικό τρόπο (χωρίς να λείπουν τα λάθη κι οι ανασφάλειες), με αντικρατικίστικες απόψεις, με προβληματικές σχέσεις με τα ΜΜΕ, χωρίς αλαζονεία και χειμαρρώδη ευφράδεια (έστω κι αν λανθασμένα πιστεύει ότι οι άλλοι ακούν αυτά που λέγονται, η επικοινωνία είναι τελικά πιο σύνθετη), σε αυτόν λοιπόν τον Γιώργο Παπανδρέου προσβλέπουν σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού που βρίσκονται κατά τη γνώμη μου κυρίως στα αστικά κέντρα της επαρχίας και διεκδικούν το μερίδιο της εξουσίας που τους αναλογεί, γιατί είναι δυναμικά στρώματα και ηλικιακά και επαγγελματικά. Πιστεύω ότι δεν λείπει στην πολιτική σκηνή σήμερα ‘ο γιος του Αντρέα’ κι όσοι επένδυσαν σε αυτό το πρότυπο έχασαν πανηγυρικά. Τώρα εμφανίζεται ένας άλλος ‘μάγκας Αντρέας, λέγε με Βαγγέλη’ να σώσει την Ένωση Κέντρου…. ουπς συγγνώμη, ΠΑΣΟΚ ήθελα να πω…

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ!

Οι εκλογές που έρχονται, πιστεύω ότι δεν θα εκφράσουν κάτι καινούργιο γιατί ‘το καινούργιο’ δεν μας έχει επισκεφθεί ακόμη σε αυτή τη χώρα. Δεν θα εκφράσουν, κατά τη γνώμη μου, ούτε κάτι ευανάγνωστο και ηχηρό.

Πιστεύω ότι έτσι κι αλλιώς οι εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου θα είναι μεταβατικές. Δεν θα καταγράψουν υπάρχουσες, αλλά είναι πιθανό να προκαλέσουν νέες διεργασίες στην πολιτική ζωή του τόπου, που όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να καθυστερήσουν μέχρι τώρα, δεν μπορούν πια να τις αποφύγουν.

Η ΝΔ νόμιζε ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι ‘παιδική χαρά’, ότι πολιτικάντηδες των καναλιών, συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, γιάπις που ξέμειναν στ’ αζήτητα και σνομπ καλοβαλμένες κυρίες μπορούν να κάνουν τίποτε περισσότερο από την απόλυτη καταστροφή. Τα ψέματα τέλειωσαν, οι εφεδρείες τύπου Σπηλιωτόπουλου δεν φτάνουν, και ο ‘συμπαθητικός’ ανιψιός μετράει μέρες. Τα εξωτερικά μάλιστα είναι τόσο χάλια που και η ‘φέρελπις’ κόρη μάλλον θα πρέπει να ξεσκονίσει τα σχέδια διάσωσης της. Όσο ποσοστό κι αν πάρει η ΝΔ, ακόμη και αν πετύχει την αυτοδυναμία σε έδρες , η πολιτική της αποδυνάμωση είναι δεδομένη. Αυτή που απέρχεται, είναι ουσιαστικά η πρώτη κυβέρνηση ‘δημοσιογράφων’ που είχαμε στην Ελλάδα με αρχηγό έναν άπειρο διευθυντή διαχείρισης κοινής γνώμης, κι όλοι ξέρουμε πόσο επηρεάζονται οι δημοσιογράφοι από τις ακροαματικότητες και πόσο αδύνατο (άγνωστο) τους είναι να κάνουν πράξη τα εύκολα λόγια. Έτσι λοιπόν η παράταξη που ανέβηκε το λόφο με κόπο σιγά-σιγά, έφτασε στην κορυφή και άραξε να ξεκουραστεί. Οι ‘γονείς’ το έριξαν στο τάβλι και τα ‘παιδιά’ άρχισαν να παίζουν γύρω-γύρω με τη λάσπη και το βρώμικο χρήμα. Δεν ξεχορτάριασαν, δεν όργωσαν, δεν έσπειραν. Στο γυμνό έδαφος η κάθοδος άρχισε λίγο νωρίτερα απ’ ότι περιμέναμε και είναι κι ο μοναδικός δρόμος που τους απέμεινε, είτε κερδίσουν, είτε χάσουν.

Για το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα και σε περίπτωση νίκης και σε περίπτωση ήττας. Κι αυτό γιατί, ξεκινώντας απ’ τα χαμηλά του βουνού, έχει περισσότερες επιλογές και μεταφορικά δύο δρόμους: τον ανηφορικό που οδηγεί στην κορυφή και αυτόν που πάει γύρω-γύρω απ’ τους πρόποδες και οδηγεί γρήγορα στην άλλη μεριά όπου θα συναντήσει τη ΝΔ. Η άνοδος προϋποθέτει κόπο, ιδέες και ουσιαστική ανανέωση, η παράκαμψη μόνο τη νοσταλγία της εξουσίας. Η ανανέωση δεν ήρθε για το ΠΑΣΟΚ ούτε στις προηγούμενες εκλογές, ούτε σε αυτές. Οι επιλογές των καινούργιων προσώπων μόνο αντιπροσωπευτικές δεν είναι των στρωμάτων και των κοινωνικών ομάδων που η κεντροαριστερά θέλει να εκπροσωπήσει. Αν στις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις έσωσαν κάπως τις εντυπώσεις, τώρα στις Βουλευτικές η επιλογή άχυμων πολιτικών προσώπων και χυμωδών TV σταρς έδειξε και τα όρια του μηχανισμού ανάδειξης στελεχών, ενώ κι η συντηρητική πολιτική καμπάνια με δοκιμασμένες συνταγές είχε και αυτή τη δική της τελευταία (;) ευκαιρία.

Η ανανέωση της πολιτικής ζωής με πρόσωπα, πολιτικό λόγο και τρόπους δράσης είναι κυρίαρχο αίτημα της κοινωνίας. Μαζικές συγκεντρώσεις με σημαιούλες, φυλλάδια, μονόδρομα sites, τηλεοπτικά μηνύματα διαφημιστικής αισθητικής και αναρίθμητα SMS είναι μια άχρηστη σπατάλη πόρων και ανθρώπων με κλασματικά μηδενικό αποτέλεσμα. Τηλεοπτικές μονομαχίες παπαγάλων έχουν αποκλειστικά φυσιολατρικό ενδιαφέρον και οι υποψήφιες τηλεοπτικές περσόνες όταν σκάνε κάνουν φριχτό θόρυβο. Όταν δεν παράγεται πολιτική, δεν εφαρμόζεται κιόλας γιατί φυσικά δεν υπάρχει τίποτε για να εφαρμοστεί. Η περίφημη ‘κοινή γνώμη’ που στην ουσία είναι ‘κοινή άγνοια’ επικρατεί της κοινής λογικής που επιτάσσει επιτέλους να προχωρήσουμε.

Η αλλαγή πολιτικών αρχηγών δεν σήμαινε τελικά και αλλαγή πολιτικής εικόνας για τα κόμματα. Σήμερα η εμπιστοσύνη των πολιτών σε όλους τους πολιτικούς χώρους βρίσκεται στο ναδίρ. Τη Δευτέρα δεν περιμένω κάτι να τελειώσει, ελπίζω κάτι να αρχίσει.


Σε όσους φίλους περνούν από εδώ, ζητώ συγγνώμη που παραμελώ αυτό το blog, απορροφημένη ετούτο τον καιρό από το άλλο που γράφω, τις ‘Ιστορίες του ενός λεπτού’, που μου δίνουν την ευκαιρία να μιλήσω για την πολιτική πιο καθαρά από ευθέως.

ΠΡΙΝ ΣΒΥΣΟΥΝ ΟΙ ΦΛΟΓΕΣ

Σταματήστε να μιλάτε για εμπρηστές και δήθεν οργανωμένα σχέδια, ακροδεξιά παράσιτα που είδατε νεκρούς και σπεύσατε να θερίσετε ψήφους.

Δεν βλέπετε την οικολογική καταστροφή που μας ζώνει, τις ευθύνες του κράτους, της τοπικής αυτοδιοίκησης και του καθενός μας ξεχωριστά που αφεθήκαμε στη μακαριότητα των απαράδεκτων συνηθειών μας;

Δεν θα μας διδάξει τίποτε αυτή η τραγωδία; Να μελετήσουμε, να σχεδιάσουμε, να οργανωθούμε, να αντιμετωπίσουμε;

ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ

Ομολογώ ότι άργησα να απαντήσω στη πολιτική επικαιρότητα γιατί ένοιωσα μια αφόρητη αμηχανία. Η πρώτη μου διάθεση ήταν να γράψω κάτι ειρωνικό με κείνο το ασφαλές και προσφιλές σ’ εμάς τους blogger στυλ, κληρονομιά από τα ‘δημοσιογραφικά’ απωθημένα μας.

Το χιούμορ υποτίθεται ότι αμφισβητεί, υπονομεύει και ενοχλεί την εξουσία, μας δίνει την αίσθηση ότι επιδρούμε στα γεγονότα γελώντας μεταξύ μας με τους αγχωμένους ψηφοσυλλέκτες. Έτσι λοιπόν είχα ετοιμάσει μια χαρούμενη παράγραφο για τα νέα επαγγέλματα στη Βουλή: την κόρη μπιθικώτση, τον ειδικό αμφίεσης παραλίας, τον συνθέτη ευκαιρίας, τον φρέσκο –μυρίζει θάλασσα- επιτελάρχη, την ξανθιά αντίπαλο ξανθιάς, την πρώην κόμισσα, την πρώην θεά, την πρώην αθυρόστομη και φυσικά το οργανωμένο σχέδιο των ηθοποιών σιγά-σιγά να καταλάβουν την εξουσία και να επιβάλουν την πρώτη θεατρική δικτατορία.

Γρήγορα όμως κατάλαβα την παγίδα στην οποία ήμουν έτοιμη να πέσω. Η αμηχανία τόσων ημερών με βοήθησε να δω την πραγματικότητα. Δεν είμαστε εμείς στις κερκίδες κι οι άλλοι στην αρένα. Εμείς οι πολίτες είμαστε πάνω σε μια τεράστια σκηνή στριμωγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλον και οι άνθρωποι της εξουσίας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κάθε λογής επώνυμοι κάθονται αναπαυτικά στις κερκίδες και σπάνε πλάκα μαζί μας. Αυτές οι εκλογές είναι η απόδειξη. Ο θεατρικός επιχειρηματίας αποφάσισε ν’ ανεβάσει παράσταση-αρπαχτή. Θα τρέχουμε πάνω-κάτω στη σκηνή, θα φωνάζουμε φράσεις χιλιοειπωμένες, θα κάνουμε χοντροκομμένα αστεία μεταξύ μας, θα παίξουμε το μονόπρακτο της αισιοδοξίας, θ’ απαγγείλουμε τα ποιηματάκια των καλών προθέσεων και των ανέξοδων ευχών κι όταν μας γνέψει το επώνυμο κοινό μας θα κάνουμε και καμιά τούμπα παραπάνω. Το καλύτερο όμως μας το φυλάνε για το φινάλε. Με μια νέα θριαμβική μουσική σύνθεση, ένα ποτ-πουρί τραγουδιών των Θεοδωράκη, Μαρκόπουλου και Σπανουδάκη, θα χορέψουμε το χορό της κάλπης και σαν καλοί πολίτες θα ρίξουμε την ψήφο μας για χατίρι των θεατών που πλήρωσαν τόσα πολλά για να μας δουν.

Καλή τύχη, Νάντια.

ΟΙ BLOGGERS ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΗΜΑ

Παρακολουθώ με προβληματισμό τη ‘φιλική’ εύνοια των media προς τους bloggers. Άρχισε περίπου από το προηγούμενο φθινόπωρο, κορυφώθηκε με την ευκαιρία της Αμαλίας και τώρα, με φόντο τις οικολογικές ‘ανησυχίες’, περνά στη φάση της εντατικής εκμετάλλευσης. Και απ’ τη άλλη κάποιοι απ’ τους bloggers ονειρεύονται μαζικές συγκεντρώσεις, ογκώδη κινήματα και πολυπληθείς εκδηλώσεις στα οποία θα δοξάζονται οι ίδιοι ως αρχηγοί, άρχισαν μάλιστα να δίνουν και συνεντεύξεις στα δελτία των οκτώ.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια δραστηριότητα του διαδικτύου για να δικαιωθεί να πρέπει να ‘βγει’ στο δρόμο. Το blogging σαν πολιτική δραστηριότητα μας προσέφερε αυτό που οι ανούσιες φιέστες μας είχαν στερήσει τα προηγούμενα χρόνια: την ελεύθερη ατομική έκφραση, την ισοτιμία της άποψης, τις ψύχραιμες συνθήκες διαλόγου όπου κάθε θέση, γραφόμενη, ξεφορτώνεται τον προφορικό συναισθηματικό βερμπαλισμό και αναμετράται στο χρόνο με την ποιότητα και το βάθος των επιχειρημάτων της.

Παρατηρώ επίσης μια τάση αφόρητης ομογενοποίησης με την κυκλοφορία κειμένων –τις περισσότερες φορές απλοϊκών και πολιτικάντικα ανώδυνων- τα οποία υποτίθεται ότι όλοι υπογράφουν και αναρτούν στο ιστολόγιό τους ή στέλνουν πανομοιότυπα emails σε φορείς και άλλα τέτοια ‘ομαδικά’.

Που χάθηκε σύντροφοι συνbloggers η ποικιλία των απόψεων, πότε μας εγκατέλειψε η ομορφιά της διαφορετικότητας και ο πλούτος ιδεών και διατυπώσεων;

Τι νόημα έχει κάποιοι δημοφιλείς αλλά κατά τεκμήριο κοινότοπα σκεπτόμενοι να συντάσσουν μανιφέστα του γλυκού νερού και να τίθενται ‘επικεφαλής’ το ίδιο βαρετών και ανούσιων εκδηλώσεων που θα ξεχαστούν γρήγορα αφού προλάβουν να προσφέρουν σε κανα πονηρό πολιτικό μιας πρώτης τάξεως τζάμπα προβολή. Για την Αμαλία θ’ άξιζε τον κόπο να γράψει την ίδια μέρα ο καθένας τη δική του σκέψη, να στείλει το δικό του θυμό και αγανάκτηση κι έτσι κάτι να μείνει, όχι ένα κείμενο προθέσεων του στυλ ‘θέλουμε καλύτερο σύστημα υγείας…’ ή ‘απαιτούμε ανθρώπινες συνθήκες… κλπ’ αντιγραφή γνώριμων κομματικών ευχολογίων. Ή για την προστασία του πράσινου τι απέφερε μια συντηρητικά ‘καλοντυμένη’ συγκέντρωση στο Σύνταγμα με στόχο την ‘αναδάσωση τώρα..’ .

Δεν θα ήταν πιο πρόσφορο μέσα εδώ στο δίκτυο να προλάβουμε τις καταστροφές, ν’ αναδείξουμε με συγκεκριμένες αναφορές και φωτογραφίες το βιασμό του περιβάλλοντος που προέρχεται από πολλούς θύτες, κράτος, αυτοδιοίκηση, ιδιώτες και σωματεία; Δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό να φτιάξουμε ένα δυναμικό forum όπου ν’ αναρτώνται αυτές οι αναφορές κι όποιος θέλει να τις αντικρούει ή να τις επικυρώνει. Εκεί να συγκεντρωθούμε σύντροφοι bloggers, ευαίσθητοι για το περιβάλλον, και όχι στο Σύνταγμα.
Προτείνω κι ένα τίτλο: «ΟΙΚΟ-ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ».

ΤΑ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ

Μάλιστα! Είδαμε λοιπόν σε τι κλίμα θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. Η ΝΔ μπροστά στη γενική κατακραυγή από την προϊούσα ανικανότητά της επιλέγει την τακτική της παραγωγής λάσπης ή αλλιώς ‘ανακατέψτε όσο μπορείτε τα νερά, μέσα στο βούρκο θα σωθούμε’. Κατηγορίες και ανάσυρση υποθέσεων επί δικαίων και αδίκων κι όποιον πάρει ο χάρος. Θα θολώσουν τόσο τα νερά που κανείς δεν θα βλέπει τίποτε. Ανέκαθεν αυτό το σενάριο βόλευε την κάθε λογής δεξιά: η ισοπέδωση προς τα κάτω. Ας μην ξεχνάμε ότι το παίζουν τα κανάλια χρόνια τώρα με πολύ καλά αποτελέσματα, για τα ίδια φυσικά, εις βάρος των πολιτών και της ίδιας της πολιτικής. Οι δημοσιογράφοι εξ άλλου γίνονται υπουργοί (και αντίστροφα) για να διαχειριστούν τα σημαντικά θέματα της αρμοδιότητάς τους σαν να ήταν εκπομπές: λίγο ρεπορτάζ, ρυθμική μουσική, δυο-τρεις κοινοτοπίες, ένα ευφυολόγημα, μπορεί και λίγο ‘δάκρυ’, μερικοί τυχεροί που θα κερδίσουν δωράκια-χάντρες, μια ιδέα τσαμπουκάς, απαραιτήτως και κάποιοι ιερωμένοι ή έστω στην ανάγκη ανησυχούντες πατριώτες και πάμε παρακάτω…Κι έτσι χαίρουν της μεγαλύτερης δημοφιλίας!

Το υπαρκτό σκάνδαλο των ομολόγων βοηθά ώστε κάθε υπόθεση χρηματιστηριακών πράξεων να θεωρείται πλέον ύποπτη. Όλοι ύποπτοι σημαίνει κανένας ένοχος. Το ίδιο και για τις πυρκαγιές. Η διάχυση των ευθυνών καλά κρατεί και ο αγώνας της σωτηρίας των δασών θα δοθεί (εκ των υστέρων φυσικά) στο Σύνταγμα με μπροστάρηδες για άλλη μια φορά τους αγωνιούντες ‘δημοσιογράφους’. Όπως ο αγώνας για καλύτερο σύστημα υγείας δόθηκε με πρωτοφανή ενθουσιασμό στο διαδίκτυο, αφού πέθανε η Αμαλία φυσικά, με αγωνιστικές καταγγελίες και γενικόλογα αιτήματα ώστε να χωρούν όλοι οι γνωστοί ‘αγωνιστές’ μέσα σε αυτά. Ή ο αγώνας για την παιδεία που δόθηκε με πρωτόγνωρο δυναμισμό για να μείνουν όλα ίδια και για να κάνει προεκλογικό παιχνίδι με τις εξετάσεις το υπουργείο. Για τους άλλους ‘αγώνες’ θα πρέπει να περιμένουμε να συμβεί κάτι ‘τρανταχτό’ γιατί σε αυτή τη χώρα η πρόβλεψη και ο σχεδιασμός θεωρούνται ‘άχρηστη’ απασχόληση ακόμη και για τους ‘αγωνιστές’.

Ελπίζω κάποια στιγμή ένα ανεξάρτητο οικολογικό κίνημα στη χώρα μας να προηγείται των media και όχι να τ’ ακολουθεί. Με πρωτοβουλίες για την έλλειψη χώρων πρασίνου μέσα στη πόλη (πχ συμβολική και πραγματική φύτευση σε ανοικτούς χώρους, ακόμα και σε δρόμους και πλατείες) ή για το κυκλοφοριακό (πχ καταγγελία της ασυδοσίας των ταξί και συμβολικό κλείσιμο κεντρικών δρόμων αφήνοντας μόνο τα οχήματα μαζικής μεταφοράς), ή για την ανακύκλωση (πχ να μπουν πάνω στους κάδους φωτογραφίες από την οικολογική καταστροφή στις χωματερές, πληροφορίες και σύμβολα της ρύπανσης από τα σκουπίδια) ή για το φυσικό περιβάλλον (πχ να φτιαχτεί μια ομάδα εθελοντών κινηματογραφιστών που να γυρίσουν την Ελλάδα και να κινηματογραφήσουν την ασυδοσία, όχι μόνο της εξουσίας αλλά και των συμφερόντων των διάφορων επαγγελματικών ομάδων) που θα χρωματίσουν διαφορετικά την γνώριμή μας αδιάφορη πολιτική καθημερινότητα.

Ξαναγυρνώντας στις εκλογές, βλέπω με λύπη μου να διαμορφώνεται ένα τοπίο ελεγχόμενης συσκότισης, ανάλογο με αυτό των ειδήσεων των οκτώ. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν τα σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία απαξιώνονται συλλήβδην. Δεν έχει σημασία αν η απρόσεκτη κι εσπευσμένη αναδάσωση πιθανόν θα καταστρέψει ακόμα χειρότερα το δάσος. Δεν έχει σημασία αν η παιδεία χρειάζεται επειγόντως ουσιαστικές αλλαγές. Δεν έχει σημασία που οι νέοι άνθρωποι διαγκωνίζονται για να μπουν στο δημόσιο με κάθε μέσον. Δεν έχει σημασία που οι υγιείς δυνάμεις της οικονομίας συνθλίβονται. Αρκεί οι κυβερνώντες να κρατήσουν την εξουσία τους για λίγα χρόνια ακόμη. Είναι δύσκολο για την κεντροαριστερή αντιπολίτευση να ξεφύγει από αυτή την παγίδα (θυμηθείτε το 2004 με τη Χαλκιδική) και να θέσει εκείνη την ατζέντα των θεμάτων που θα κριθούν απ’ τον λαό. Αλλά αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να κερδίσει.

ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ ΕΞΩ

Δίπλα από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων στην Αθήνα, μεταξύ Κυψέλης και Γκύζη και πάνω από το υπόγειο μέρος της οδού Μουστοξύδη, υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη πλατεία της πρωτεύουσας, η Πλατεία Πρωτομαγιάς που ενώνεται με το Πεδίον του Άρεως και το πάρκο της Σχολής. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή πλατεία, είναι όμως μια όαση για την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ελλάδας, την Κυψέλη. Εκεί τρέχουν όταν γίνεται σεισμός, εκεί παίζουν μπάλα τα παιδιά, εκεί βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια, εκεί μαθαίνουν οι έφηβοι ποδήλατο και μηχανάκι, εκεί κάνουν τη βόλτα τους οι γέροι και γενικά είναι γεμάτη ζωή.

Όμως τα παγκάκια είναι ξηλωμένα κατά 90%, το βράδυ ο χώρος δεν φωτίζεται καθόλου παρά μόνο κοντά στο καφενείο που νέμεται ένα μεγάλο μέρος της (αλλά ακόμη σε ανεκτά επίπεδα), το πράσινο επάνω στην πλατεία έχει αποψιλωθεί και υπάρχουν αρκετές παγίδες από κατεστραμμένη πλακόστρωση (ευτυχώς έφτιαξαν πρόσφατα κάποια ανοικτά φρεάτια γιατί θα είχαμε θύματα).

Τι επιφυλάσσουν όμως ο αναπτυξιακός οίστρος της αυτοδιοίκησης (δημοτικής και νομαρχιακής) σε αυτή την πολύτιμη για τους πολίτες πλατεία;

Τα προηγούμενα χρόνια η νομαρχία έδωσε την πλατεία Πρωτομαγιάς 4-5 φορές για εμπορικά παζάρια και εκθέσεις, 2-3 σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις και πρόσφατα για συναυλίες. Όσες εκδηλώσεις ήταν ανοικτές στο κοινό και ήπιες πήγαν σχετικά καλά αν και δεν είναι πολύ γνωστός ο χώρος. Οι εμπορικές χρήσεις όμως απέτυχαν παταγωδώς. Οι φορείς που τις διοργάνωναν κάλυψαν ανεξέλεγκτα όλο τον ελεύθερο χώρο ώστε να μην μπορεί κανένας να περάσει, πόσο μάλλον να παίξουν παιδιά, απώθησαν δηλαδή τους περαστικούς αντι να τους καλοδεχθούν. Επίσης πάρκαραν τα αυτοκίνητά τους μέσα στο πράσινο και γενικότερα άφησαν έναν πολύ χειρότερο χώρο όταν έφυγαν (ιδιαίτερα οι chic βιβλιοπώλες). Οι αρχές φρόντιζαν μάλιστα να παραχωρούν το χώρο τις αργίες των Χριστουγέννων και του Πάσχα, τότε ακριβώς που τα παιδιά είχαν ανάγκη να παίξουν. Ευτυχώς αυτή η χρήση μας τέλειωσε γιατί οι πωλήσεις πήγαν χάλια και η Κυψέλη δεν είναι γειτονιά πλουσίων ή έστω κορόϊδων. Τώρα ακούγεται ότι η πλατεία θα δοθεί σε ιδιώτες προς «αξιοποίηση» με καφενεία και εστιατόρια.

Όλη η Ελλάδα γέμισε εστιατόρια και καφενεία, δεν μπορείς να σταθείς καν σε ανοικτό χώρο αν δεν πληρώσεις αυτό το ιδιότυπο χαράτσι που έχουν επιβάλει οι τοπικές αρχές, τρομάρα τους, σε όλους μας. Θέλεις να πάρεις λίγο αέρα, θέλεις να παίξει το παιδί σου; Θα πληρώσεις στον καφετζή δέκα ευρώ για να μπορέσει να του πάρει τα τρία ο Δήμαρχος. Διαβάστε αυτό το post για την Κόρινθο και θα συμφωνήσετε ότι το σχέδιο είναι γενικής εφαρμογής και καλά οργανωμένο.

Ξαναγυρνώντας στην δική μου πλατεία θέλω να σημειώσω κάτι που γίνεται εδώ και αρκετό καιρό σε μια απόμερη και δροσερή γωνιά της. Μετανάστες κάποιας ηλικίας, κυρίως από την Αλβανία, έχουν φέρει τις δικές τους καρέκλες και τραπέζια, μαζεύονται το απόγευμα όταν δροσίζει και παίζουν τάβλι και σκάκι. Γύρω τους μαζεύονται οι οικογένειές τους, ενώ παραδίπλα και πιο αργά το βράδυ οι νεώτεροι. Κάποιοι αντιμετωπίζουν αυτή τη αυτοσχέδια γωνιά των μεταναστών με καχυποψία, το Πεδίον του Άρεως έχει έτσι κι αλλιώς πολλές κακόφημες γωνιές (αλλά για φωτισμό κουβέντα!). Εγώ λέω ότι είναι απαράδεκτο οι πολίτες αυτής της πόλης, Έλληνες και ξένοι, να μην έχουν έναν ελεύθερο δημόσιο χώρο για να συναντώνται, με δροσιά, θέα και στοιχειώδη εξοπλισμό στον οποίον να μην είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν (γιατί έτσι κι αλλιώς πληρώνουν αλλιώς). Οι συμπολίτες μας μετανάστες, έστω εξ ανάγκης, μας δείχνουν το δρόμο: να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει, να βγάλουμε τα δικά μας τραπεζάκια έξω!

ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ

Πολλά από τα λεγόμενα ‘κοινωνικά’ προβλήματα, όπως η βία στις πόλεις, η αποξένωση και η αδυναμία προσαρμογής, η πολιτιστική περιθωριοποίηση και η παραβατικότητα, είναι πολλές φορές ουσιαστικά προβλήματα του χώρου. Οι άνθρωποι πάντοτε αντιδρούν στα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται και διαμορφώνουν τη διάθεσή τους ανάλογα με αυτό, ακόμη και αν δεν τους είναι συνειδητό (πχ στους χώρους του Μετρό της Αθήνας δεν γίνονται καταστροφές με την ίδια συχνότητα που βλέπουμε σε άλλους υποβαθμισμένους κοινόχρηστους χώρους της ίδιας πόλης, στα υποβαθμισμένα κτιριακά σχολεία παρατηρούνται μεγαλύτερες μαθησιακές δυσκολίες από τους μαθητές κλπ).

Ο ρόλος των εκλεγμένων φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία είναι να βρίσκονται πιο μπροστά από το δυσκίνητο κράτος, να προβλέπουν τις κοινωνικές εξελίξεις και τις ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες και να πραγματοποιούν εγκαίρως τις απαραίτητες παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο που συνεχώς θα διαμορφώνεται ξανά και ξανά ώστε να εξυπηρετεί τις εκάστοτε απαιτήσεις. Ακόμη και σε τομείς που δεν είναι στην άμεση αρμοδιότητά τους οι τοπικοί άρχοντες έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν τους πολίτες και να προκαλέσουν την αποδυνάμωση της γραφειοκρατίας.

Οι απαραίτητες αλλαγές πχ στο θέμα της παιδείας ή στο θέμα της δημόσιας τάξης ή της απασχόλησης ακόμα και του ασφαλιστικού, θα γίνουν πολύ πιο αποτελεσματικές και θα αφομοιωθούν πολύ πιο εύκολα από τους πολίτες αν γίνουν πολεοδομικές και κτιριακές παρεμβάσεις τέτοιες, που θα βελτιώσουν την λειτουργία και την αισθητική των πόλεων που ζούμε. Τη σημασία αυτής της διάστασης του χώρου δυστυχώς δεν την αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες και την υποτιμούν.

Ένα δίκτυο πεζοδρόμων γύρω από ένα σχολείο ή ένα νοσοκομείο, πρωτότυπες μελέτες χρωμάτων για τις εξωτερικές όψεις, ένας οργανωμένος χώρος πολιτιστικών δραστηριοτήτων σε μια Πανεπιστημιούπολη, ένα προηγμένο τεχνολογικά στέγαστρο σε διάφορες περιοχές με ενεργειακή αυτονομία και ψηφιακές προβολές, ένα ‘ζωντανό’ γλυπτό έργο τέχνης, μια σωστά σχεδιασμένη οικολογική φωταγώγηση δημοσίων χώρων με παιχνίδια στα χρώματα και οπτικό ενδιαφέρον, η τροποποίηση οικοδομικών κανονισμών ώστε να εξασφαλίζεται ο φυσικός κλιματισμός, πρωτότυπα πολιτιστικά γεγονότα καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και σε όλες τις συνοικίες της πόλης, η δημιουργία ειδικών χώρων για την εναπόθεση των ημερήσιων απορριμμάτων σε συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, μια σχεδιασμένη ενοποίηση οικοδομικών τετραγώνων ιδιαίτερα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές και μια συντονισμένη αξιοποίηση των εσωτερικών κοινόχρηστων χώρων των πολυκατοικιών μπορούν να βελτιώσουν μαζί με το περιβάλλον και τις επιδόσεις άλλων, φαινομενικά άσχετων τομέων της σύγχρονης ζωής όπως η μάθηση, η δημόσια υγεία, ο πολιτισμός, η κοινωνική ειρήνη και η ασφάλεια των πολιτών.

Στην αθηναϊκή πραγματικότητα τώρα: ο ένας μας άφησε καγκελάκια κακής ποιότητας που σε λίγο θα σκουριάσουν καθώς και κάποιες άθλιες πλακοστρώσεις στο κέντρο. Η άλλη μας επεφύλαξε εγκληματικές διαβάσεις τυφλών που καταλήγουν με αξιοθαύμαστη ακρίβεια κατευθείαν σε κολώνες και για τους βλέποντες πολυέξοδα χριστουγεννιάτικα θεάματα συγκεκριμένης εταιρείας φυσικά και αμφιβόλου ποιότητας. Ο τρίτος και δημοφιλέστατος ψάχνει με αγωνία να βρει σπουδαία σχέδια και μεγαλόπνοα οράματα γιατί προεκλογικά δεν ευκαιρούσε και τώρα πνίγεται από τις πολλές δημόσιες σχέσεις και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ας ρωτήσει το σύμβουλο Λαζόπουλο, κι αν ούτε κι αυτός ευκαιρεί υπάρχει και πολυπράγμων Βάσια ή ο συνθέτης ύμνων Κατσαρός.

Χρησιμοποίησα πιο πάνω τον όρο «πρόβλεψη» για τους αιρετούς άρχοντες των πόλεών μας αλλά ίσως να ζητώ πολλά. Θα μου αρκούσε έστω η «εκ των υστέρων αντιμετώπιση», αλλά με τίποτε δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτή τη «μακάρια ακινησία».

ΑΝΘΡΩΠΟΙ SPAM

Ένας ουσιώδης όρος για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ισορροπήσει και να κοινωνικοποιηθεί ομαλά είναι το βαθύτερό του αίσθημα ότι είναι με κάποιο τρόπο αναγκαίος, χρήσιμος σε λίγους ή σε περισσότερους, δεν έχει σημασία.

Το πρόβλημα για το σύγχρονο άνθρωπο είναι ότι σε συνθήκες υπερπληθυσμού και υπερπροσφοράς ανθρώπινου δυναμικού αισθάνεται ότι δεν είναι πια απαραίτητος στο κοινωνικό σύνολο, ότι αυτά που σκέφτεται και νοιώθει, τα μηνύματα που στέλνει στον περιβάλλον του απορρίπτονται λίγο-πολύ ως άχρηστα, αλληλοακυρωμένα μέσα σ’ ένα ιλιγγιώδες σε μέγεθος ποσό πληροφοριών. Οι ικανότητές του δεν αναγνωρίζονται και το χειρότερο δεν αξιολογούνται καν τις περισσότερες φορές, οδηγώντας τον σε προσωπικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

Η γενιά της μέσης ηλικίας πετάγεται με σκληρότητα έξω από την αγορά εργασίας ή αναμένει καρτερικά τη σύνταξη παροπλισμένη, ενώ η νεότερη γενιά ίσως και να μην μπορέσει ποτέ να μπει. Είναι εμφανής η διαφορά από την πρώτη μεταπολεμική γενιά που δοκίμασε στη πράξη τις δυνατότητές της κι ένοιωσε τη χαρά να ξανακτίσει τον κόσμο από την αρχή, όσο κι αν είχε πληρώσει βαρύ τίμημα.

Εξελισσόμαστε σ’ ένα νέο είδος, τους ανθρώπους spam που αγωνίζονται τις περισσότερες φορές χωρίς πιθανότητες να ξεχωρίσουν μέσω της «επιτυχίας» (διάβαζε «επωνυμίας»). Κάποιοι θα τα καταφέρουν, όχι γιατί είναι ικανότεροι, ούτε γιατί προσπαθούν περισσότερο. Συνήθως το διαβατήριο είναι ένα ‘καλό’ όνομα ή/και μερικές ασύμμετρες συγκυρίες.

Μέσα σε αυτή τη διαδικασία της διαλογής σε ‘ευπρόσδεκτους’ και ‘ανεπιθύμητους’, φουντώνει το αίσθημα της αδικίας, της απελπισίας και της αντι-κοινωνικότητας αφού έτσι κι αλλιώς η τράπουλα είναι σημαδεμένη.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πολιτική και την αριστερά; Καμία…

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Ξεκίνησε λοιπόν η προεκλογική περίοδος με φωνές και με φανφάρες. Δεν ξέρω γιατί, αυτή τη φορά μου φαίνεται ότι αυτές οι εκλογές θα είναι πιο θλιβερές από ποτέ. Ίσως γιατί μας έχουν προϊδεάσει ότι θα δεχθούμε ένα επικοινωνιακό τσουνάμι κατακέφαλα, ίσως γιατί όλο και περισσότερο διαισθανόμαστε ότι το πάνε για μάχη «αρχηγών» και «επιτελείων», ίσως γιατί βαρεθήκαμε να γίνεται τιμητής των πάντων η ακροδεξιά και το παπαδαριό (και μετά απορούν γιατί θα πάρει 5%), ίσως γιατί δεν νοιώθουμε να συμμετέχουμε στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας, απλά μας χρειάζονται σαν πολύχρωμο ντεκόρ στα τηλεοπτικά τους πλάνα. Κι αυτό φυσικά αν είμαστε νέοι, ωραίοι και σχετικά ήσυχοι. Δεν κατάλαβα καθόλου γιατί το «επιτελείο» Παπανδρέου διαφημίζει τόσο πολύ τα φτιαχτά πλάνα με το ντεκόρ νεολαίων (βλ. σχετικά άρθρα σε όλες τις εφημερίδες). Προφανώς διαφημίζει (ή απλώς πάει να περισώσει) τον εαυτό του (το «επιτελείο») και όχι τον ίδιο τον αρχηγό, αποκαλύπτοντας τεχνικές που δεν λέγονται έτσι απροκάλυπτα στο κοινό (εκτός αν το θεωρούμε ηλίθιο) αλλά τις αφήνουμε να δουλεύουν υπόγεια στο επίπεδο της εντύπωσης. Άσε που δεν φτάνει κιόλας. Κατά τα άλλα δεν έχουν ακόμη ασχοληθεί με την «ηχητική κάλυψη συγκέντρωσης και μίξη ήχου» με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές στα πλάνα που έχω δει στην τηλεόραση να μην ακούγονται οι φωνές του κόσμου και η ομιλία του Παπανδρέου να έρχεται «γυμνή» και άτονη και ν’ αφήνει πολύ αρνητική εντύπωση για την ανταπόκριση των οπαδών του (πχ στο ΣΕΦ και χτες στην Κόρινθο).
Εκεί όμως που πραγματικά ανατριχιάζουμε είναι στη κυβερνητική παράσταση. Μα τι λέω; Όχι απλώς παράσταση, σωστό υπερθέαμα, μιούζικαλ βγαλμένο απευθείας από την λαμέ αισθητική της δεκαετίας του 80. Μιούζικαλ με υπόθεση: το καλό ξανθό κορίτσι πήρε το πιο καλό παιδί της Πλατείας Κολωνακίου, που είχε κάποιες κακές παρέες στο παρελθόν αλλά τώρα τα άφησε όλα πίσω του για να πάρει το μαγαζί του θείου του και μαζί με το καλό κορίτσι πήγαν να ζήσουν στο κάστρο τους και άφησε το μικρό αλογοσκούφη να κάνει κουμάντο στο μαγαζί και τώρα κατέβηκε πάλι απ’ το κάστρο για να μας σφίξει το χέρι και να μας χτυπήσει φιλικά στη πλάτη, ναι, ναι είναι ο καταλληλότερος για το ρόλο!
Είναι θλιβερό να παρακολουθείς τη σκηνοθετημένη πολιτικολογία χωρίς να βλέπεις πουθενά την πολιτική δράση, πολύ απλά γιατί είναι απάνθρωπο. Αισθάνεσαι να σε υποβαθμίζουν από πολίτη σε χειροκροτητή, αισθάνεσαι τη μοναξιά του ανθρώπου που δεν μπορεί να χειροκροτήσει.

ΑΡΧΕΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΜΕ ΒΡΟΧΗ

Αρχίζω να αισθάνομαι λίγο «εντός γραμμής» ακολουθώντας την επικαιρότητα που σήμερα θέλει να είναι η ημέρα του περιβάλλοντος το οποίο θα τροφοδοτήσει τα media -εκτός από χαρτί και ενέργεια- και με μπόλικα σχετικά αφιερώματα.

Στον σύγχρονο κόσμο έχει διαμορφωθεί η ισορροπία του τρόμου ως προς το περιβάλλον που μοιάζει με την ισορροπία του τρόμου του ψυχρού πολέμου. Οι εχθροί είναι και αυτή τη φορά δύο: ο άνθρωπος απ’ τη μια και η γη σαν οικοσύστημα απ’ την άλλη. Ο άνθρωπος πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα και επιβιώνει (με τη σχετική ανισότητα βέβαια) βασιζόμενος στην υπερθερμασμένη οικονομία της κατανάλωσης που δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας, εξαντλώντας όμως κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο. Το περιβάλλον απ’ την άλλη μεριά προσαρμόζεται σε αυτήν την ανθρώπινη επιθετικότητα και γίνεται με τη σειρά του απειλητικό για τις ανθρώπινες κοινωνίες στην προσπάθειά του να εξισορροπήσει τις απώλειες. Η περιβαλλοντική ‘επιθετικότητα’ (πχ κλιματολογικές αλλαγές) διεγείρει τα ανθρώπινα αντανακλαστικά με τη σειρά της και μέσω της υψηλής τεχνολογίας επιχειρείται η παράκαμψη των φυσικών συνθηκών, κάτι που καταβροχθίζει ακόμα περισσότερους πόρους και ούτω καθ’ εξής…

Πολλοί ζητούν τη ‘συνεργασία’ των δύο πλευρών και προτείνουν ήπιες διορθώσεις της συμπεριφοράς μας. Δεν θα ήταν, ας πούμε, εύκολο να μειώσουμε την κατανάλωση κατά 10 ή ακόμα και 20%. Μπορούμε άνετα να τρώμε κατά 20% λιγότερο, να μετακινούμαστε κατά 20% λιγότερο, να αγοράζουμε ρούχα ή ηλεκτρικές συσκευές κατά 20% λιγότερο κλπ. Ναι, αλλά αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες. Είμαστε παγιδευμένοι στην ευμάρειά μας!

Όλες οι κυβερνήσεις των πλούσιων και ανεπτυγμένων χωρών επιλέγουν το δρόμο των ήπιων και σταδιακών (ρυθμού κουρασμένης χελώνας) διορθώσεων ελπίζοντας να μην διαταράξουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους, ενώ οι φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες αρνούνται να παρακάμψουν το στάδιο της ‘ανάπτυξης’ δυτικού τύπου και βρίσκονται στην πρωτοπορία της επιθετικότητας εναντίον του περιβάλλοντος επικαλούμενες τα δικά τους εύλογα επιχειρήματα.

Πολυάριθμη ανθρώπινη κοινωνία και φυσικό περιβάλλον φαίνεται να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιθέσεις που δεν μπορούν να διευθετηθούν με ήπιες προσαρμογές, πόσο μάλλον που ούτε αυτές δεν γίνονται στην κλίμακα που έχουν αποφασιστεί. Το κλειδί, κατά τη γνώμη μου, είναι η λέξη ‘πολυάριθμη’. Πολύ σχηματικά, οι διέξοδοι του Α’ Περιβαλλοντικού Πολέμου θα μπορούσαν να είναι: α) μάχη μέχρις εσχάτων με πολλά θύματα εκατέρωθεν, β) δραστικός έλεγχος των γεννήσεων σε παγκόσμια βάση (ενώ κάποιοι μιλούν με εξαιρετική επιπολαιότητα για δημογραφικό) ή γ) η παλιά δοκιμασμένη λύση της μετανάστευσης σε νέους κόσμους.

(Οι παραπάνω σκέψεις δεν θέτουν με κανένα τρόπο σε αμφισβήτηση την ανάγκη να πάρουμε άμεσα μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας, όπως η ανακύκλωση των απορριμμάτων και η χρησιμοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αν όμως μας πείσουν οι ανησυχούντες εθνικιστές κάθε λογής να γίνουμε όλοι πολύτεχνοι με δωρεάν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και σπίτια ακόμη μεγαλύτερου, τότε απλά θα γυρνάμε στο ίδιο σημείο)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα. Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών. Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας».
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
* ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ - ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail:infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ

Αγαπητή Αμαλία,

Πριν πεθάνεις φρόντισες να στείλεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στο διαδίκτυο. Ένα ας πούμε γενετικό υλικό που μέσα στους θαλάμους της ψηφιακής επικοινωνίας θα γονιμοποιηθεί και θα αναπτυχθεί σιγά-σιγά. Αυτή τη γέννα την είχες προετοιμάσει με πολύ κόπο τον τελευταίο καιρό. Στο γενετικό υλικό που μας άφησες δεν έβαλες μέσα την αυτολύπηση, ούτε την παραίτηση, ούτε την απόγνωση. Αυτά, αν τα είχες, τα πήρες μαζί σου. Ξεχώρισες προσεκτικά την οργή σου, τη μαχητικότητά σου, το χιούμορ σου, την οξυδέρκειά σου, την αιχμηρή σου σκέψη, την κοινωνικότητά σου, τον ερωτισμό σου, τα όνειρά σου και τα έστειλες σε όλους εμάς για να φοβόμαστε λιγότερο. Μας έμαθες πολλά για το θάνατο: παραμονεύει στα σκοτεινά μονοπάτια της αδιαφορίας, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι επιλεκτικός, δεν είναι πονετικός, δεν είναι υπομονετικός, δεν συγχωρεί, δεν ξεχνά, δεν νικιέται. Αλλά, που να πάρει, μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε για το κοινό καλό...

Σε φιλώ Αμαλία, έστω κι αν δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω

ΚΟΜΜΑΤΑ κόμμα 2007 τελεία

Όλα τα κόμματα (εκτός των περιστασιακών) στην Ελλάδα, με τη δεξιά να προσέρχεται τελευταία στο κλαμπ, ακολουθούν πάνω-κάτω μέχρι σήμερα την παλιά γνωστή λενινιστική μορφή του κόμματος ‘νέου τύπου’ με τη λειτουργία οργανώσεων βάσης σε γειτονιές ή επαγγελματικούς χώρους, ενδιάμεσες επιτροπές ή νομαρχιακά συμβούλια και τέλος ένα ανώτερο όργανο που ουσιαστικά διοικεί. Θεωρητικά μια τέτοια μορφή οργάνωσης έχει δημοκρατικό χαρακτήρα και αμφίδρομες πολιτικές διεργασίες από τη βάση στην κορυφή και αντίστροφα. Μόνο που αυτό δεν συνέβη ποτέ, ούτε και στην πιο μαζική περίοδο των κομμάτων. Οι ηγετικές ομάδες διαμορφώνονται ερήμην της βάσης, το ίδιο και οι ιδεολογικές κάθε φορά κατευθύνσεις. Η βάση των κομμάτων ενώ έχει βιωματική επαφή με τις κοινωνικές εξελίξεις καλείται κάθε φορά απλά να επικυρώσει εκ των υστέρων ειλημμένες αποφάσεις και σχέδια. Συνήθως όλη η πολιτική διεργασία σταματά εκεί, στην επικύρωση δηλαδή. Οι αποφάσεις έτσι κι αλλιώς θα εκτελεστούν πάλι από τις ηγετικές ομάδες που τις συνέταξαν με την όποια επιτυχία ή αποτυχία. Είναι λοιπόν φυσικό οι επικυρωτικοί μηχανισμοί των κομμάτων να αποψιλώνονται ενώ στην κορυφή να παρατηρείται υπερπροσφορά στελεχών. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα έχουν αποδυναμωθεί για διάφορους λόγους τα δύο άκρα των παραδοσιακών κομμάτων, δηλαδή τα ανώτερα ολιγομελή καθοδηγητικά γραφεία και οι κατώτερες οργανώσεις βάσης, προς όφελος ενός χαλαρού πολυμελούς οργάνου που σε μεγάλο ποσοστό έχει αναλάβει την επικυρωτική διαδικασία των αποφάσεων της ηγετικής ομάδας.
Στη πράξη λοιπόν το λενινιστικό μοντέλο φθίνει, ίσως να είναι καιρός να μπει συνειδητά σε τιμητική αποστρατεία και να εισαχθούν νέες μορφές κομματικής πολιτικής δράσης. Μπορούν πχ οι πολίτες να συσπειρωθούν γύρω από ένα κόμμα όχι σε μόνιμη βάση αλλά πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα το οποίο θα τους κινητοποιήσει και να συμμετάσχουν ενεργά στη διαμόρφωσή του. Ένα πολιτιστικό γεγονός όπως ένα φεστιβάλ πολιτικών ταινιών, μια περιβαλλοντική παρέμβαση για την κατάργηση των πλαστικών συσκευασιών, ένα άτυπο δημοψήφισμα για το σύμφωνο συμβίωσης ή για το χωρισμό κράτους εκκλησίας ή για το άρθρο 16, ένας κύκλος ανοικτής ενημέρωσης και μαθημάτων στις γειτονιές και στις πλατείες για το διαδίκτυο, μια εθελοντική δράση διδασκαλίας ελληνικών σε μετανάστες ή ανοικτοί κύκλοι σεμιναρίων για την τέχνη, θεατρικές και κινηματογραφικές ομάδες, τηλεφωνικές γραμμές εθελοντών για νομικές ή εκπαιδευτικές συμβουλές κλπ. Κάποιοι απαξιωτικά λένε ότι έτσι τα κόμματα θα μοιάζουν με μη κυβερνητικές οργανώσεις, σαν αυτό να είναι κακό. Όμως αυτή τη χαλαρή οργάνωση μιας βάσης που συνεχώς θα μεταλλάσσεται πρέπει και οι ηγεσίες να φροντίζουν συνεχώς να την κινητοποιούν, να την κρατούν σε εγρήγορση, να μην την αφήσουν να απογοητευτεί και να ξαναγυρίσει στη γνώριμη θαλπωρή του καναπέ και των τηλεπαραθύρων. Δεν είναι εύκολα όλα αυτά, χρειάζονται πολιτικά στελέχη με υψηλό πολιτιστικό επίπεδο, διάθεση για δουλειά και γνώσεις που δεν είναι δα και ο κανόνας στο πολιτικό μας σύστημα. Αντίθετα είναι πολύ εύκολο τέτοιες πρωτοβουλίες να καταντήσουν άνευρες, ανούσιες, διεκπεραιωτικές ενδεχομένως και γελοίες. Και τότε, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας, οι ‘σκληροί’ κομματικοί θεματοφύλακες του παρελθόντος καραδοκούν!
Μια τελευταία παρατήρηση: Τα συνέδρια των κομμάτων πέρα από γεγονότα πολιτικής σημασίας, θα μπορούσαν να στείλουν ένα στίγμα ευρύτερης ουσιαστικής παρέμβασης στην εποχή μας. Ας πούμε, μια οικολογική, φιλική στο περιβάλλον διοργάνωση κομματικού συνεδρίου 2, 4 ή 6 χιλιάδων ανθρώπων που θα προβαλλόταν σαν τέτοια (όπως η τελευταία απονομή των 'όσκαρ' που με τη συμβολή του Αλ Γκορ κατάφερε να μειώσει κατά 30% την κατανάλωση ενέργειας ενώ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά ανακυκλώσιμα υλικά στη κατασκευή των σκηνικών, στα έντυπα και τις συσκευασίες) θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις να ευαισθητοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι πολίτες.

ΠΩΣ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ…

Γρήγορα πέρασε το διάστημα από τις προηγούμενες εκλογές, μου φαίνεται. Τίποτε συνταρακτικό δεν ταρακούνησε την μακαριότητα αυτής της κοινωνίας. Έλα όμως που με τ’ αστεία φτάσαμε στις επόμενες. Κανείς πια δεν φαντάζεται ότι θα γίνουν σε 10 μήνες, ας ελπίσουμε ότι μετά την εθνική εορτή της Eurovision και αν δεν έχει κανα ματσάκι, ο κος Πρωθυπουργός θα μας κάνει την τιμή να μας πει και μας τι έχει σκοπό να κάνει. Εν όψει λοιπόν μιας ακόμη ένδοξης προεκλογικής εκστρατείας για την κατάληψη της πολυπόθητης εξουσίας, ας ξαναπροβάρουμε κάποιους από τους συνήθεις μύθους που κυκλοφορούν στην πολιτική αγορά και θα μας κρατήσουν συντροφιά το επόμενο διάστημα:

- "Οι εκλογές κερδίζονται από την οικονομία". Δόγμα πρόσφατο του Αλογοσκούφη που σημαίνει ότι αν δεν τα «σκατώσουμε» τελείως και αν προσλάβουμε καμιά εκατοστή χιλιάδες με κάτι άθλιες συμβάσεις, η πραγματική οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα παίξει κανένα ρόλο, ως συνήθως. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια συντελείται στα μουλωχτά μια πολύ σημαντική αλλαγή στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της οικονομίας που παρασύρει σε μεγάλο βαθμό και την απασχόληση. Οι παραδοσιακές μικρές επιχειρήσεις οδηγούνται σε ολοκληρωτική εξαφάνιση, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αν είχαν προβλεφθεί κανα δυο απλά πραγματάκια που θα συγκρατούσαν το ανθρώπινο δυναμικό που απασχολούνταν σε αυτές. Πρώτον κίνητρα συνένωσης ομοειδών επιχειρήσεων στα πρότυπα του franchising που θα τις έκαναν ικανές να αντιμετωπίσουν την είσοδο των μεγαθήριων στο λιανικό εμπόριο πχ., και δεύτερον άνοιγμα σε νέες δραστηριότητες όπου η μικρή κλίμακα είναι προσόν (πχ design, ηλεκτρονικό εμπόριο, ειδικά προϊόντα διατροφής, πολιτιστικές υπηρεσίες, τουριστικά). Η καλή μας η κυβέρνηση ασχολείται μόνο με τους μεγάλους παίκτες, τα μαγαζάκια της γειτονιάς θα κοιτάξει τώρα; Έτσι λοιπόν το ανθρώπινο δυναμικό της ιδιωτικής οικονομίας για άλλη μια φορά κτυπά απελπισμένα την πόρτα του δημοσίου και συμβιβάζεται με ότι να ’ναι… Όσο για τους μεγάλους παίκτες είναι γνωστό ότι θα αγοράσουν φτηνά και θα πουλήσουν ακριβά, γι’ αυτό είναι μεγάλοι εξάλλου.
- "Οι εκλογές κερδίζονται με διορισμούς". Άμεσα συνδεδεμένο με το προηγούμενο. Ποτέ όμως οι διορισμοί δεν φτάνουν. Κυκλοφορεί και η σαφώς καλύτερη εκδοχή του «Οι εκλογές κερδίζονται με προσδοκία διορισμών» που είναι αρκετά διαφορετικό… Είναι μια τακτική χρήσιμη στο κυβερνητικό κόμμα κυρίως και εφαρμόσιμη στη μικροκλίμακα των πελατειακών σχέσεων. Η φάμπρικα των συμβασιούχων ας μην υποτιμάται όμως….
- "Οι εκλογές κερδίζονται στο μεσαίο χώρο". Ο Λούλης ήταν ο πρώτος που μετέφερε στα καθ’ ημάς την νέα αυτή ορολογία, εν πολλοίς σωστή. Αναφέρεται σε μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα που είναι κατά βάση πολιτικά ανώριμη αλλά και πολύ απαιτητική στο χειρισμό της. Χρειάζεται σύντομα και καθαρά μηνύματα, κολακεία, επιφανειακές βαρύγδουπες προσδοκίες και μικροαστικά πρότυπα για ταύτιση (πχ ο «συμπαθής», ποδοσφαιρόφιλος, πλακατζής Καραμανλής ή ο κομψευόμενος, σπουδαιοφανής Κακλαμάνης κλπ). Η ομάδα αυτή δεν προσεγγίζεται με πολιτικούς όρους, αλλά ούτε μόνο με επικοινωνιακούς, είναι κατά τη γνώμη μου λάθος και τα δύο. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, εγώ θα επιλέξω τη συστηματική «πολιτιστική» προσέγγιση αυτού του χώρου που για χρόνια την έχουν αναλάβει τα κανάλια για λογαριασμό της ΝΔ. Εννοώ ότι αν θέλει το ΠΑΣΟΚ μεγαλύτερο μερίδιο σε αυτή την ομάδα πολιτών καλά θα κάνει να φτιάξει μαζικά και ελκυστικά πολιτιστικά γεγονότα που θα λειτουργήσουν υπέρ του. Έτσι κι αλλιώς στην τηλεοπτική κουλτούρα δεν συμμετέχει ιδιαίτερα ή συμμετέχει με τους όρους των αντιπάλων του.
- "Οι εκλογές κερδίζονται στον αριστερό χώρο". Ο λαός υποφέρει, οι αντιθέσεις οξύνονται, που θα πάει, θα γυρίσει και στην αριστερά… Δεν είναι κακή και μια νοσταλγική νότα, μια ήρεμη διάθεση υπομονής και εγκαρτέρησης…
- "Οι εκλογές κερδίζονται με τα προγράμματα των κομμάτων". Άποψη χρήσιμη στους κομματικούς μηχανισμούς γιατί τα εκλογικά προγράμματα ενοποιούν και οργανώνουν τη διαπραγμάτευση των διάφορων ομάδων μέσα σε αυτούς και ακόμη πιο χρήσιμη μετά τις εκλογές γιατί συντάσσονται με τέτοιο τρόπο που επιτρέπει την αθέτηση προφορικών υποσχέσεων (κάτι σαν τα ψιλά γράμματα των δανείων που κανείς δεν διαβάζει κι έπειτα έρχεται ο λογαριασμός).
- "Οι εκλογές κερδίζονται με ένα καλό κεντρικό πολιτικό σύνθημα". Εκ των υστέρων θεωρείται πάντα αποτελεσματικό το κεντρικό πολιτικό σύνθημα του νικητή. Δεν μπορούμε παρά να δεχθούμε ότι τα «Αλλαγή», «Εκσυγχρονισμός», «Να φύγουν οι κλέφτες/ Απαλλαγή» ήταν αποτελεσματικά και δυναμικά στη δεδομένη συγκυρία. Αυτή τη φορά οι «Μεταρρυθμίσεις(;)» και η «Δίκαιη Κοινωνία» μου φαίνονται ακόμη ασαφή. Το κεντρικό πολιτικό σύνθημα είναι πολύ σημαντικό αν πρόκειται να αλλάξει χέρια η εξουσία. Αν όχι, θα ξεχαστεί γρήγορα.
- "Οι εκλογές κερδίζονται από την προσωπικότητα (και την εικόνα) των αρχηγών των κομμάτων εξουσίας". Η θεωρία του «καταλληλότερου». Είναι γνωστό ότι οι πολίτες απαντούν στη ερώτηση «ποιος είναι πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός» σαν να ήταν «ποιος είναι πρωθυπουργός». Κάθε φορά που γίνεται αυτή η έρευνα τα τελευταία χρόνια χάνει το πρόσωπο που δεν είναι ή δεν υπήρξε ποτέ πρωθυπουργός. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποδομήσει αυτήν την ερώτηση παραγγέλνοντας έρευνα του «καταλληλότερου» μεταξύ νυν και πρώην πρωθυπουργών και ίσως τότε ο Καραμανλής να τα έβρισκε σκούρα, δημοσκοπικώς πάντα. Παρόλα αυτά η πραγματική προσωπικότητα του αρχηγού είναι πολύ σημαντική και ταυτίζεται με το ιδεολογικό στίγμα του κόμματός του τη δεδομένη στιγμή. Πλην όμως δεν είναι διαπραγματεύσιμη, ούτε επιδέχεται 'διορθώσεων' και 'συγκαλύψεων'.
- "Οι εκλογές κερδίζονται με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων που φτιάχνουν την εικόνα των αρχηγών". Οι επικοινωνιολόγοι, όπως και άλλες επαγγελματικές ομάδες, πχ. οι δημοσιογράφοι, οι καναλάρχες, τα πολιτικά τζάκια, τα οικονομικά τζάκια, οι νεο-βαθύπλουτοι, οι σταρ, οι πρόεδροι των ομάδων κλπ, μας έχουν πείσει ότι έχουν μεγάλη δύναμη και επιρροή πάνω στην κοινωνία και όλοι εμείς οι υπόλοιποι τους χρειαζόμαστε ως μεσολαβητές για την όποια εξέλιξή μας. Ίσως να είναι κι έτσι, δεν έχω αποφασίσει ακόμη…
- "Οι εκλογές κερδίζονται από την προσωπικότητα (και την εικόνα) των στελεχών των κομμάτων εξουσίας". Η ανανέωση του στελεχικού δυναμικού, ιδιαίτερα για το ΠΑΣΟΚ είναι ένα μόνιμο αίτημα των τελευταίων χρόνων. Ένας τρόπος που παλαιότερα χρησιμοποίησε και η δεξιά και η αριστερά είναι η ανάδειξη μέσω των δημοτικών εκλογών. Την τελευταία δωδεκαετία η ΝΔ σαρώνει στους μεγάλους δήμους που τους χρησιμοποιεί όχι για να κάνει οποιοδήποτε έργο (Θεός φυλάξει..), αλλά για να τοποθετήσει εκεί τις πολιτικές της εφεδρείες, να ασχολούνται με κάτι οι άνθρωποι… Ο ΣΥΝ επίσης πρόσφατα έστειλε μηνύματα τύπου Τσίπρα και του βγήκαν (ας πρόσεχε, ο ΣΥΝ όχι ο Τσίπρας). Το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες δημοτικές δεν έστειλε κανένα στίγμα και δεν κέρδισε (ούτε έχασε πλην της Β΄Αθήνας) τίποτε σε αυτό το επίπεδο. Την επόμενη μάχη θα τη δώσουν οι παλιοί 'κλεισμένοι' αλλά ακόμα φασαριόζοι παίκτες και οι νεότεροι ακίνδυνοι πρώην βοηθοί τους.
- "Οι εκλογές κερδίζονται με τον Λαλιώτη". Η προσφιλής στους Έλληνες θεωρία του «από μηχανής θεού» γνωστή από την αρχαιότητα. Πολύ προσφιλής επίσης στους θεούς.
-"Η κοινωνία έχει κάνει συντηρητική στροφή (γιατί άραγε;) και περίπου με αυτόματο πιλότο θα ξαναβγεί η ΝΔ". Πολύ επίκαιρη θεωρία, μας έρχεται και από τη Γαλλία και χρησιμοποιείται για να ερμηνεύσει με συνοπτικές διαδικασίες τη πολιτική κατάσταση. Δεν νομίζω ότι η κοινωνία έκανε «δεξιά» στροφή, η κοινωνία παρέμεινε στάσιμη τα τελευταία χρόνια και η ΝΔ εκφράζει αυτή τη στασιμότητα. Η κεντροαριστερά υπήρξε πάντα πιο δυναμική, πιο κινητική, πολλές φορές κατηγορήθηκε μάλιστα για τις μετακινήσεις της έστω και αν ήταν απαραίτητες. Αυτήν την ιδιότητά της πρέπει να ξαναεφεύρει η σοσιαλδημοκρατία για να συγκινήσει τους πολίτες, τη δυνατότητά της δηλαδή να εισάγει νέες δομές και να αναμοχλεύει την αδράνεια του συστήματος.
- "Τι μυρίζονται οι συνήθεις οπορτουνιστές; Λέγεται και παράσταση νίκης…". Έχετε παρατηρήσει ότι οι συνήθεις πρώην σταρ (ηθοποιοί, προπονητές, μοντέλα, δημοσιογράφοι κλπ) που αναζητούν μια θεσούλα στη βουλή για να ξεχειμωνιάσουν, μυρίζονται καλύτερα απ’ όλους ποιος πρόκειται να νικήσει και κολλάνε επάνω του σαν βδέλλες; Ενίοτε τους αρκούν και τα δημοτικά συμβούλια, είναι θέμα μεγέθους. Έτσι λοιπόν, όπως κι ο παππούς μου που ήξερε τι καιρό θα κάνει κοιτώντας τ’ αστέρια, οι ερασιτέχνες της πολιτικής στέκονται με αξιώσεις απέναντι σε όλες τις εμβριθείς αναλύσεις, τις μελέτες και τις περίπλοκες μετρήσεις.

Πώς κερδίζονται λοιπόν οι εκλογές; Ο Ρεχάγκελ θα έλεγε -αν δεν είσαι το φαβορί- με καλή άμυνα, οργανωμένες αντεπιθέσεις, ομαδικό πνεύμα, κυκλοφορία σε όλο το γήπεδο και παίκτες που έχουν ζυμωθεί σε σοβαρά επαγγελματικά πρωταθλήματα και δεν είναι «χορτασμένοι» από νίκες. Απ’ την άλλη μεριά, αυτός είναι Γερμανός, τι ξέρει;

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΛΑΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Η ιστορία του Μπλάκι συνέβη πριν από αρκετά χρόνια. Μιαν άλλη εποχή που προσπαθούσαν πάλι να «διορθώσουν» την «προβληματική» γειτονιά μας. Ο Μπλάκι ήταν ένας ψιλόλιγνος μαύρος αδέσποτος σκύλος που ζούσε στα Εξάρχεια μεταξύ πλατείας και λόφου του Στρέφη. Ήταν ήσυχος, μοναχικός και κάπως ακατάδεχτος. Πάντοτε περπατούσε γρήγορα προς κάποια κατεύθυνση, σίγουρος και αποφασιστικός και δεν του άρεσαν τα πολλά σαλιαρίσματα. Δεν τσακώνονταν με κανέναν, σκύλο ή άνθρωπο, δεν ενοχλούσε κανέναν και είχε πιάσει φιλίες με τα junkies που εκτιμούσαν ιδιαίτερα αυτή του τη διακριτικότητα. Σιγά-σιγά ο Μπλάκι έγινε πιο κοινωνικός, περνούσε κάθε μέρα και χαιρετούσε όλη τη γειτονιά, όταν μάλιστα του έβαψαν μωβ και μια τούφα από τα κατάμαυρα σγουρά του μαλλιά έγινε ο πιο περιζήτητος αρσενικός στις σκυλίτσες της περιοχής. Ο Μπλάκι κοιμόταν καμιά φορά στου Στρέφη με τα παιδιά που έβρισκαν καταφύγιο εκεί για να πάρουν τη δόση τους. Ένα πρωινό έκανε έφοδο η αστυνομία. Μάζεψαν μερικούς κακόμοιρους και τους έριξαν κάτω στο έδαφος φωνάζοντας απειλητικά και ρίχνοντας τις σχετικές ψιλές. Ο Μπλάκι σαν όλους τους έντιμους σκύλους θέλησε να υπερασπιστεί τους φίλους του κι άρχισε να γαυγίζει λίγο πιο πέρα. Δεν γαύγιζε συχνά, άρα ίσως να είχε πραγματικά φοβηθεί αυτή τη φορά. Και τότε ένας από τους «ατρόμητους» υπερασπιστές του νόμου και της τάξης που μόλις είχαν συλλάβει μια χούφτα ανήμπορους νεαρούς, έβγαλε το υπηρεσιακό του όπλο και πυροβόλησε τον άμοιρο τον Μπλάκι στο κεφάλι. Δεν έγινε και κανα σπουδαίο θέμα, αν και το ανέφερε η Ελευθεροτυπία το συμβάν (στη πολύ καλή στήλη για τα ζώα). Οι φίλοι του Μπλάκι τον έθαψαν εκεί κοντά, έγραψαν σε μια πέτρα το όνομά του που τώρα πια έχει σβηστεί.

Τα Εξάρχεια είναι μια όμορφη γειτονιά που δεν έχει καμία σχέση με την παραπληροφόρηση που τόσο έντεχνα προσφέρεται στα media. Είναι κατά τη γνώμη μου όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι συνοικίες σε μια ανθρώπινη πόλη. Όλες οι χρήσεις ανακατεμένες, κατοικία, γραφεία, εμπόριο, αναψυχή, που λειτουργούν όλο το εικοσιτετράωρο, προσφέροντας ασφάλεια και ζεστασιά. Είναι μια γειτονιά με μικρή εγκληματικότητα, όπου οι κλοπές είναι ελάχιστες και το βράδυ μπορείς να περπατήσεις άφοβα. Δεν έχουμε μεγάλα πολυκαταστήματα, στα Εξάρχεια ευημερούν ακόμη τα μικρομάγαζα που σου προσφέρουν όλες τις υπηρεσίες που ευκολύνουν τη ζωή σου, επισκευές, επιδιορθώσεις, ψώνια αργά το βράδυ, λαϊκή αγορά, χασάπικα και μανάβικα, βιβλιοπωλεία, ψιλικατζίδικα, μικρά καφενεία για όλες τις ηλικίες, δώρα. Δεν έχουμε μεγάλα club, σκυλάδικα κι εστιατόρια, έχουμε μικρά μπαράκια και καφενεία για όλες τις φυλές, έχουμε μικρά εστιατόρια και μαγειρεία για όλα τα γούστα και όλες τις τσέπες. Αυτή η ποικιλία και η ισορροπία είναι που κάνει αυτή τη γειτονιά να είναι πιο ανεκτική στους κάθε λογής «παραστρατημένους» που κυνηγούν τη δική τους χίμαιρα.

Τώρα τελευταία, σαν τον Μπλάκι, τα Εξάρχεια δεν νοιώθουν πολύ καλά. Κάτι που άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού τα σικ μπαράκια τύπου Ψυρρή, απειλώντας να μετατρέψουν τα Εξάρχεια στη γνωστή εκμαυλισμένη τουριστική ατραξιόν, κάτι που προετοιμάζουν άλλη μια επιχείρηση «αρετή» για να σώσουν μια ανίκανη κυβέρνηση, αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια ότι σιγά-σιγά και με διάφορους τρόπους θα «καθαρίσουν» τη γειτονιά που ζω και αγαπώ. Τρέμω στην ιδέα ότι κάποιοι θα θέλουν να «καθαρίσουν» κι αυτούς τους τοίχους που διηγούνται τη ζωή μας γιατί κάνουν αντίπραξη στην τηλεοπτική εικόνα που θέλουν να μας σερβίρουν.

ΕΠΤΑΕΤΙΕΣ…

Σχεδόν όλα τα πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα μεταπολεμικά έχουν ένα περιοδικό κύκλο κατά τι μεγαλύτερο από επτά και κατά τι μικρότερο από οκτώ χρόνια. Προφανώς η περιοδικότητα αυτή οφείλεται στο μέτρο των δύο τετραετιών που κατ’ έθιμον κουτσορεύονται λιγάκι.
Απ’ την άλλη μεριά όμως φαίνεται ότι τα επτά χρόνια είναι κάτι ανάλογο των εννέα μηνών, είναι δηλαδή ο απαραίτητος χρόνος της ‘πολιτικής’ κύησης και ανάλογα με τους γονείς που συνευρέθηκαν θα γεννηθούν τέκνα άξια ή τέρατα.
Σχεδόν επταετία ήταν η πρώτη μετά τον εμφύλιο περίοδος (49-55), οι πληγές του εμφυλίου επουλώθηκαν προχείρως, οι νικητές κράτησαν όμηρους τους νικημένους αλλά έστω κι έτσι η Ελλάδα έπρεπε να εκβιομηχανιστεί.
Επταετία η πρώτη του Καραμανλή (55-63), βίαιη εκβιομηχάνηση περιφερειακού τύπου, αλλά κι οι αγρότες που έγιναν μικροαστοί διεκδίκησαν την εξουσία.
Επταετία η περίοδος ανένδοτου-Ε.Κ.-αποστασίας 61-67, η δεξιά δεν ήταν έτοιμη να παραδώσει την εξουσία (ούτε και οι ΗΠΑ) και κυοφορείται η χούντα των συνταγματαρχών.
Επταετία και η περίοδος της δικτατορίας, κι έτσι παφ, σαν οποιαδήποτε κυβέρνηση πέφτει στα μαλακά. Λίγοι, απελπιστικά λίγοι αντιστέκονται, οι περισσότεροι όμως πλουτίζουν και χτίζουν. Η περίοδος αυτή μας κληρονομεί τα παιδιά της που μας στοιχειώνουν μέχρι σήμερα: πολιτιστικό κιτς, παπαδίστικη αγυρτεία, εθνικοπόπ λαϊκισμός, αμάθεια, διαφθορά, κρατική ασυδοσία και πολιτικός πρωτογονισμός.
Επταετία και η δεύτερη του Καραμανλή (74-81),η Ελλάδα κουκουλώνει για άλλη μια φορά τα κακώς κείμενα και με ταχείς ως συνήθως διαδικασίες εντάσσεται στην Ευρώπη. Η χώρα μοιάζει με τη Λεωφόρο Συγγρού τη νύχτα πριν έρθουν οι επίσημοι καλεσμένοι για την υπογραφή της ένταξης όπου στρατιές ρομ φύτευαν μανιωδώς δεντράκια που μαράθηκαν φυσικά σε μια βδομάδα.
Επταετία και κάτι η πρώτη του Α. Παπανδρέου (81-89), χρωστούμενη από το 61. Οι μικροαστοί ανεβαίνουν το τελευταίο σκαλί στη μεσαία αστική τάξη αφήνοντας οριστικά πίσω τους εργασίες που μόνο ξένοι θα μπορούν πια να κάνουν.
Η τεράστια πολιτική δύναμη του Παπανδρέου και η αλαζονεία του συνασπίζουν τους αντιπάλους του και αυτοί με τη σειρά τους οδηγούν τη χώρα σε μια νέα περίοδο αστάθειας (89-96), τη χώρα κυβερνούν διαδοχικά: ένας αλλοπρόσαλλος συνασπισμός, ένας αντιπαθής πρωθυπουργός και η κυρία Λιάνη. Μέσα στον πανικό γεννιέται ο νέος ισχυρός πόλος εξουσίας, η ιδιωτική τηλεόραση που από τότε ανεβάζει συνεχώς το ποσοστό επιρροής της.
Σαν φυσική συνέπεια οι Έλληνες αποζητούν ένα στοιχειώδες νοικοκύρεμα. Για λίγο πιστέψαμε ότι πιάσαμε τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, νοιώσαμε κοσμοπολίτες κι εμείς, είπαμε ότι αφήσαμε πίσω μας την ελληνική κακομοιριά και άλλες τέτοιες αισιόδοξες βλακείες. Λέει ο Σημίτης (96-2004) ότι πέρασε τα οκτώ χρόνια, αλλά ουσιαστικά στα επτά τον είχαν ήδη ξεγράψει. Η αμέλειά του για τον πολιτισμό και την παιδεία (βενιζελοαρσενικοκαναλικής έμπνευσης) άφησε χώρο στο νέο σταρ-αρχιεπίσκοπο και σε μια αμήχανη δεξιά που κατέλαβε την εξουσία σαν ώριμο φρούτο, χωρίς να κάνει καν τον κόπο να κουνήσει το χέρι της (και το μυαλό της).
Και έτσι κάπως ερχόμαστε στο σήμερα, στη μέση της ‘εποχής των επιγόνων’ με την αναπόφευκτη μειωμένη πολιτική δύναμη. Εποχή αστάθειας με πολλά κέντρα εξουσίας και επιστροφή στο γνώριμο χαβαλέ του αυτάρεσκου απομονωτισμού με ολίγο κοσμοπολίτικο μυκονο-εκαλικό νεοπλουτισμό.
Εκείνο που βλέπω να κυοφορείται στην εποχή μας είναι η αυτόνομη ακροδεξιά λεπενικού τύπου. Η συμμαχία των πατριδοκάπηλων της Θεσσαλονίκης, των σταρ-ιερωμένων, των τηλεοπτικών αστέρων, των ανεγκέφαλων εθνικιστών ποδοσφαιρικού τύπου, των οικονομικά και κυρίως των πολιτιστικά απομονωμένων και των υπολειμμάτων του βασιλοχουντισμού νοιώθουν τη δύναμή τους να αυξάνει. Διεκδικούν με αξιώσεις εκλογικά ποσοστά γύρω στο 5% και αν ενωθούν μπορούν να φτάσουν ακόμη ψηλότερα (μέχρι το 10 ή 12). Ο Καραμανλής Β’ δεν φαίνεται ικανός να συγκράτησει αυτό το τμήμα που παραδοσιακά αφομοιώνονταν από τη λαϊκή δεξιά, άλλωστε και η νομή της εξουσίας δεν βοηθά σε αυτή την κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα κόμματα παρακολουθούν από απόσταση την αυτονόμηση του χώρου της ακροδεξιάς και μάλιστα ένα κομμάτι της αριστεράς, το περισσότερο παραδοσιακό μοιάζει να στέκεται ‘ανεκτικά’ απέναντί του (και να στεγάζει στελέχη του) επιλέγοντας να χτυπά κυρίως την κεντροαριστερά.
Σε λίγα χρόνια θα ξέρουμε…

ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ

Ένας φίλος μου σιχαίνεται τις γιορτές. Υποθέτω ότι δεν είναι ο μόνος. Κάθε φορά που συναντιόμαστε Χριστούγεννα ή Πάσχα είναι τόσο τσατισμένος με την υποχρεωτικά ‘χαρούμενη’ ατμόσφαιρα των γιορτών που σε κάνει να θέλεις να τις υπερασπιστείς.

Δεν καταλαβαίνει γιατί θα πρέπει τα Χριστούγεννα να ανταλλάξει ένα σωρό άχρηστα δωράκια, να ξενυχτήσει παρέα με ανθρώπους που δεν εκτιμά ιδιαίτερα, να φιλήσει σταυρωτά ένα τσούρμο συγγενείς πριν και μετά τη θυσία της γαλοπούλας, να ευχηθεί για μια νέα χρονιά που δεν υπάρχει περίπτωση να είναι καλύτερη. Το Πάσχα είναι ακόμη χειρότερα. Κάτι η άνοιξη, κάτι το overdose της ‘κατάνυξης’ είναι και το αρνί που είναι μεγαλύτερο απ’ τη γαλοπούλα και τρελαίνεται, χλομιάζει απ’ το κακό του και κάνει ακριβώς ότι και οι άλλοι.

Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε τη μεγάλη βδομάδα, προσπάθησα να τον πείσω ότι οι τελετουργίες είναι χρήσιμες στην κοινωνία γιατί η μίμηση και η επανάληψη των ίδιων ενεργειών, με τον ίδιο τρόπο, σε τακτά χρονικά διαστήματα δίνει στον άνθρωπο την ασφάλεια της σταθερότητας του έξω κόσμου.

Οι μεγάλες γιορτές συνδέονται με τη φύση, γίνονται περίπου τις ίδιες μέρες αναλλοίωτα μέσα στο χρόνο και τις θρησκείες ακόμη και τις εθνικές επετείους. Στην αρχή του χειμώνα (Ραμαζάνι), στο μέσον του χειμώνα (Λήναια στην αρχαία Αθήνα, μεγάλες γιορτή του θεού Ήλιου και γενέθλια του Μίθρα στην αρχαία Ρώμη, Χριστούγεννα, Μπαϊράμι) στην αρχή της άνοιξης (Εβραϊκό Πάσχα, Μεγάλα Διονύσια με τους τραγικούς αγώνες στην αρχαία Αθήνα, Χριστιανικό Πάσχα) στο μέσο του καλοκαιριού (Παναθήναια), στο τέλος του καλοκαιριού (Μεγάλα Ελευσίνια, Δεκαπενταύγουστος) κλπ. Είναι περισσότερο συνδεδεμένες με την αγροτική φάση της κοινωνίας και η αναπόφευκτη προσαρμογή τους στις σύγχρονες αστικές συνήθειες είναι κατά βάση εμπορική. Τα Χριστούγεννα ξεστοκάρονται κυρίως είδη και το Πάσχα τρόφιμα (συμπεριλαμβανομένων και των νηστίσιμων). Είναι φυσικό, αφού στις πόλεις τίποτα δεν μας κάνει να γιορτάζουμε την αλλαγή των εποχών ούτε να ζητάμε την εύνοια των θεών για τη σοδιά μας. Στρεφόμαστε σε αυτό που κάνουμε καλύτερα, που μας κρατάει ζωντανούς και μας κάνει να ελπίζουμε ακόμη, την κατανάλωση.

Ακόμα κι έτσι όμως, κάποιοι από μας είμαστε πιο συνειδητά προσαρμοσμένοι στη θεατρική αναπαράσταση των ‘παραδοσιακών’ εθίμων, κάποιοι άλλοι. ψάχνοντας να βρούμε το χαμένο μας ρόλο που έχουμε ανάγκη, στεκόμαστε αμήχανα απ’ έξω κουνώντας χεράκια-ποδαράκια στο ρυθμό των εμπόρων (συμπεριλαμβανομένων και των παπάδων) που κάνουν οι άμοιροι νοερά υπολογισμούς στο μυαλό τους αν θα ρεφάρουν, γι’ αυτό και φαίνονται λίγο απόκοσμοι…

Δεν είναι καθόλου κακό οι τελετουργίες των γιορτών να έχουν αξία για μια ομάδα ανθρώπων, ή του ποδοσφαίρου για μια άλλη, ή η τελετουργία της ‘επανάστασης’ με τις εθιμικές πορείες σε μια τρίτη. Το δύσκολο είναι να βρεις μια δικιά σου να συμμετάσχεις -όχι μια μικρή καθημερινή γιατί τέτοιες έχουμε πολλές- αλλά μια μεγάλη που θα σε κάνει να νοιώσεις ασφάλεια μέσα στην επανάληψή της, να πάρεις ένα τόσο δα μικρό ρόλο σε μια μεγαλεπήβολη παράσταση, να νοιώσεις για μια στιγμή αθάνατος, ξανά και ξανά!

Βοήθησα το φίλο μου να νοιώσει καλύτερα; Δεν ξέρω, είχε ήδη φύγει για το χωριό…

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Οι περισσότεροι πια στον πλανήτη, αποτελούμε μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη του ανθρώπινου είδους με τον προσδιορισμό homo urbanis (άνθρωπος της πόλης/καταναλωτής), σε συνέχεια του homo tribalis (άνθρωπος της αγέλης/κυνηγός). Ο προγονός μας χαρακτηριζόταν από την αναφορά του σε ένα κλειστό και καλά οργανωμένο σύστημα σχέσεων, τη φυλή, που μετακινούνταν μέσα σ’ ένα λιγότερο σταθερό περιβάλλον προς αναζήτηση τροφής. Ο άνθρωπος καταναλωτής εγκαταστάθηκε με τη σειρά του σε σταθερά, κλειστά, καλά οργανωμένα πολεοδομικά συστήματα, τις πόλεις, και ανέπτυξε πιο ευέλικτες μορφές κοινωνικών σχέσεων.

Σήμερα το 50%, και μέχρι το 2050 το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού, ζουν σε πόλεις μεγαλύτερες του 1.000.000 κατοίκων, μια εξέλιξη ενδεχομένως ενδεδειγμένη, στο βαθμό που ο υπερπληθυσμός, όπως και άλλα περιβαλλοντικά μεγέθη, παραμένουν σε μη ελέγξιμα πεδία.

Είναι καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, να συγκεντρωθεί το ανθρώπινο είδος σε πολεοδομικά συγκροτήματα των οποίων τα προβλήματα θα κληθεί να επιλύσει η τεχνολογία, παρά να απλωθεί σε όλη τη διαθέσιμη ελεύθερη γη και να εξαντλήσει τους εναπομείναντες φυσικούς πόρους.

Στη μετα-βιομηχανική εποχή, η επιβίωσή μας μέσα στις πόλεις εξαρτάται από τις απαραίτητες προσαρμογές της συμπεριφοράς μας σε διάφορα επίπεδα. Αυτή η σταδιακή αναπροσαρμογή των πόλεων στα νέα δεδομένα πρέπει να ακολουθήσει πιο γρήγορους ρυθμούς.

Στο κοινωνικό επίπεδο πρέπει να εμπλουτίσουμε τις φθίνουσες δομές της οικογένειας και της επαγγελματικής, πολιτικής ή θρησκευτικής κοινότητας με καινούργιες όπως ο εθελοντισμός, η κοινωνική εργασία (ανεξάρτητα επαγγέλματος) και η ψηφιακή επικοινωνία . Για τα δύο πρώτα θα μπορούσαμε να εισάγουμε την κοινωνική θητεία ολίγων εβδομάδων για όλους τους πολίτες ανά χρονικά διαστήματα (κάτι παρόμοιο με την πρόταση των Γάλλων σοσιαλιστών), ενώ με τον όρο ψηφιακή επικοινωνία δεν εννοώ μόνο το internet αλλά πχ και την επίγεια ψηφιακή αμφίδρομη τηλεόραση που θα πρέπει να αναδειχθεί σε χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών και να μην παραδοθεί πάλι στα γνωστά οικονομικά συμφέροντα (βλ. σχετικός νόμος που δημοσιεύτηκε).

Στο επίπεδο διαχείρισης των πόρων/εισροών, ο άνθρωπος της πόλης θα κληθεί σύντομα να αντιμετωπίσει την υποβάθμιση της καταναλωτικής του δύναμης και της ποιότητας των αγαθών με το ενδεχόμενο να παράγει ο ίδιος ένα μέρος της διατροφής του σε μια νέα αστική γεωργία, ένα θέμα που βρίσκεται ακόμη στο επίπεδο της έρευνας.

Στο θέμα των αποβλήτων (ανακύκλωσης) και της ενεργειακής διαχείρισης (ανανεώσιμες πηγές) απαιτείται πλέον μια δυναμική πολιτική που θα παράγει αποτελέσματα όχι μόνο στο πεδίο της προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και στο και στο πεδίο της οικονομίας, της απασχόλησης και της ανάπτυξης. Δηλαδή το η περιβαλλοντική πολιτική μπορεί να γίνει και ένας βασικός τομέας της οικονομίας.

Στο επίπεδο οργάνωσης του χώρου και του χρόνου μέσα στη πόλη φαίνεται να είναι αναγκαία η μείωση των υπερτοπικών μετακινήσεων μεταξύ κατοικίας, εργασίας και υπηρεσιών. Αυτή η αλλαγή σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, μεικτές χρήσεις γης σε κάθε συνοικία, άρα και τόνωση της τοπικής δραστηριότητας, κάτι που δεν θα γίνει εύκολα αποδεκτό από τους οπαδούς των «αποστειρωμένων» ακριβών προαστίων.

Στο οικονομικό επίπεδο, η ανάγκη για ευελιξία της αγοράς και της εργασίας ζητά το ίδιο ευέλικτες κατασκευές και χώρους οικονομικών δραστηριοτήτων. Οι γρήγορες, ευτελείς και εφήμερες (μαζικές) κατασκευές ανταγωνίζονται πλέον τα αλαζονικά, πομπώδη (μεγαλοπρεπή) κτίρια επίδειξης δύναμης που αποτελούσαν όμως αρχιτεκτονικά σύμβολα στο παρελθόν. Αυτή η μεταμόρφωση πρέπει να γίνει με όρους που να προστατεύουν την αισθητική εικόνα της πόλης και μάλιστα να μας δώσουν την ευκαιρία για μια ανθρωποκεντρική και περιβαλλοντικά φιλική προσέγγιση των νέων κατασκευών μέσω νέων ευέλικτων οικοδομικών κανονισμών και πολλών αρχιτεκτονικών διαγωνισμών.

Τέλος, το τεχνητό οικοσύστημα "πόλη" με τις παραμέτρους, τον τρόπο λειτουργίας του και τους κανόνες συμπεριφοράς μέσα σε αυτό, είναι εξίσου χρήσιμο να εισαχθεί στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και το φυσικό περιβάλλον.

Ο σύγχρονος άνθρωπος/η σύγχρονη πόλη, όπως και σε κάθε άλλη περίοδο της ιστορίας, βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αντίθετες δυνάμεις: τη δυναμική μεταμόρφωση ή την εντροπία, την προετοιμασία για το μέλλον ή τη νοσταλγία του παρελθόντος.

ΠΟΛΙΤΙΚΙΩΣΗ

Κάποιος γνωστός που πέρασε απ΄ το blog μου, παρατήρησε ότι είναι πολύ πολιτικοποιημένο, άρα θα είμαι κι εγώ το ίδιο. Δεν ξέρω γιατί, για μια στγμή μου φάνηκε σαν βρισιά. 'Οχι γιατί ο περαστικός εννοούσε κάτι τέτοιο, αλλά γιατί εμένα μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να απολογηθώ.
Αγαπώ την πολιτική από τότε που ήμουν παιδί και ίσως ακόμη να μην μπορώ να πάρω απόφαση ότι εκείνη δεν μ' αγαπά και τόσο πολύ. Διαβάζω δύο εφημερίδες την ημέρα κι άλλες τέσσερεις την Κυριακή, παρακολουθώ τις πολιτικές εκπομπές στην τηλεόραση αν έχω χρόνο και όταν βγαίνω έξω με φίλους τρελαίνομαι να τους πετώ πολιτικές μπηχτές που ξέρω ότι θα προκαλέσουν συζητήσεις. Τι σημαίνει η περίπτωσή μου, γιατρέ; Είναι σοβαρό;
Πιθανότατα όχι, είναι μια κοινή ασθένεια, σαν την πρεσβυωπία. Παρατηρείται σε μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους ή σε αυτούς που μεγαλοπιάνονται. Τα συμπτώματα ανακουφίζονται με τα κατάλληλα φάρμακα αλλά θέλει και λίγη προσοχή για να μην ξεφύγει απ' τον έλεγχο, γιατί τότε απαιτείται μια δύσκολη επέμβαση.
Πώς θα καταλάβω γιατρέ αν η πάθηση έχει ξεφύγει απ' τον έλεγχο;
Είναι πολύ απλό! Θα πρέπει ν' αρχίσεις ν' ανησυχείς όταν διαπιστώσεις ότι συμφωνείς με τους περισσότερους, όταν αρχίσεις να πιστεύεις ότι μπορείς να καθορίσεις οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δικιά σου ζωή (κι αυτό παίζεται...) και όταν (και αν) μια παράξενη μοίρα σου φέρει την οποιασδήποτε μορφής διασημότητα. Κατά τα άλλα, να παίρνεις τακτικά τα φάρμακά σου (ορθολογισμός, βαθειά ανάλυση, διαλεκτική, διεθνισμός, μικρές δόσεις καθημερινής απογοήτευσης, αυτοσαρκασμός) και όλα θα πάνε καλά!

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Βρισκόμαστε στο 2127. Οι νέες σελίδες ιστορίας έχουν ανέβει στο διαδίκτυο από την επίσημη υπηρεσία παιδείας της Ευρελλάδας. Σε όλα τα chat-rooms έχει ξεσπάσει ένας απίθανος καυγάς γιατί για το αν σωστά δεν υπάρχει αναφορά στο Θρύλο του Χριστόδουλου. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι οι σελίδες πρέπει να διορθωθούν άμεσα γιατί δεν μπορεί να παραχαράσσεται έτσι βάναυσα ένα κομμάτι της ιστορίας μας και να παραλείπονται πράξεις ηρώων που τονώνουν την εθνική συνείδηση!
Ο Θρύλος του Χριστόδουλου αναφέρεται σ' έναν φοιτητή-ιερωμένο που μόνος του σήκωσε τη σημαία αντίστασης εναντίον μιας στυγνής δικτατορίας συνταγματαρχών πριν από καμιά 150αριά χρόνια, κλείστηκε μέσα στο Πολυτεχνείο , τον ακολούθησαν πολλοί γενναίοι παπάδες και μετά από τρεις ημέρες το καθεστώς έστειλε τα τανκς και πολλοί από τους γενναίους εκείνους ιερωμένους σκοτώθηκαν. Ο ίδιος ο Χριστόδουλος σώθηκε παρά τρίχα, βαριά τραυματισμένος. Η πολιτεία, όταν η δημοκρατία ξαναγύρισε στον τόπο, τον αντάμειψε με το ανώτερο αξίωμα που μπορούσε. Ο ίδιος, πάντα ανήσυχος και επαναστάτης, έκανε ότι μπορούσε για να....(συνεχίζεται)

ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Όσο κι αν φαίνεται αταίριαστη η σχέση αυτών των δύο, παρατήρησα ότι κάτι ενδιαφέρον υπάρχει στην πολιτιστική πολιτική της ΝΔ.
Από τη μία Γιουροβίζιον για τις μάζες, κακή εμπορική τηλεόραση, κουλτούρα ποδοσφαίρου και σκυλάδικου, ξεπεσμένοι ηθοποιοί και μοντέλα στη βουλή, λαϊκισμός ψωμιαδικού τύπου, γλώσσα αγοραία, τσιφτετέλι και λαϊκοποπ – και απ’ την άλλη η αφρόκρεμα της ελληνικής πολιτιστικής δημιουργίας στις πιο σημαντικές θέσεις διοίκησης (κάτι που το ΠΑΣΟΚ ατυχώς δεν φρόντισε αρκετά): Λούκος στο Φεστιβάλ Αθηνών, Χουβαρδάς στο Εθνικό, Παπαλιός στο Κέντρο Κινηματογράφου, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν κάθισε ο Βούλγαρης και μας προέκυψε Κοραφέϊς, Τερζόπουλος στη μελλοντική Ακαδημία Τεχνών, Λαζαρίδης στη Λυρική, (όλοι ελέω Ζαχόπουλου, ΓΓ του ΥΠΠΟ).
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Πιθανότατα μια ξεκάθαρη δεξιά ταξική προσέγγιση της τέχνης. Δώστε στο λαό ότι του «αξίζει», στο κάτω-κάτω αυτά θέλουν οι άξεστοι, αλλά για μας τους ολίγους εκλεκτούς υπάρχει η μέθεξη στην υψηλή τέχνη που θα γίνει ακόμη πιο ποιοτική – κάτι σαν εξάπλωση του γνωστού προτύπου Μεγάρου…
Δεν εννοώ φυσικά ότι οι καλλιτέχνες δεν θα έπρεπε να αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, το μόνο που ελπίζω είναι να έχουν επίγνωση αυτών των κοινωνικών διαχωρισμών και να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ 1

Νομίζω ότι και οι πιο αυστηροί θα το βρουν καλό, ισορροπημένο (ούτε πολύ γενικό ούτε πολύ τεχνοκρατικό) και μια επιτυχημένη κίνηση για τις σημερινές πολιτικές συγκυρίες. Προσωπικά μου έλειψαν περισσότερα για τον πολιτισμό (μάλλον εξαντλείται σε γενικές αναφορές deja vu) και την ψηφιακή επικοινωνία (πχ τη νομοθεσία για την ψηφιακή τηλεόραση που θ’ αλλάξει το τοπίο των ΜΜΕ και που σκόπιμα καθυστερεί η ΝΔ, διαπραγματευόμενη με τους καναλάρχες).
Επανέρχομαι με προτάσεις που ενδεχομένως ταιριάζουν (βλ και προηγούμενο post):
- Άτοκη πιστωτική κάρτα 1000€ σε ανέργους, χαμηλόμισθους, και χαμηλοσυνταξιούχους (μέρος του κόστους μπορούν να επωμισθούν οι τράπεζες από τα υπερκέρδη)
- Κατάργηση της εισφοράς για την ΕΡΤ μέσω της ΔΕΗ και υπαγωγή του κρατικού τηλεοπτικού φορέα της στο Υπουργείο Πολιτισμού από το Υπουργείο Τύπου και ‘προπαγάνδας’ που είναι σήμερα (χρηματοδότησή της από αύξηση των κονδυλίων του ΥΠΠΟ).
- Ειδικό τέλος για τον κινηματογράφο στις τηλεοπτικές διαφημίσεις.
- Φορολογικές απαλλαγές για χορηγία ή συμμετοχή στην παραγωγή καλλιτεχνικών έργων.
- Δημοψήφισμα για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (αυτό έχει ειπωθεί)
Και όσο κι αν πονάει:
- Δημοψήφισμα για το χωρισμό κράτους-εκκλησίας.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το πιο πολιτικό κινηματογραφικό είδος είναι η Επιστημονική Φαντασία. Γιατί ουσιαστικά είναι η προβολή των πιο σύγχρονων (σε κάθε εποχή) κοινωνικών διεργασιών, φόβων ή τάσεων σε ένα περιβάλλον μη-χρόνου όπου μπορούμε να εξερευνήσουμε όλες τις πιθανότητες, αρκεί να ανήκουν σ' ένα εσωτερικά συνεπές (επιστημονικό) κοσμο-σύστημα. Κοντολογίς, καμία σχέση με πρόβλεψη, ονειροπόληση ή μυθολογία.

Metropolis (Fritz Lang), A Nous la Libertè (Renè Clair), Things to Come (William Cameron Menzies), The Tenth Victim (Elio Petri), Κουρδιστό Πορτοκάλι (Stanley Kubrick), The Omega Man (Boris Sagal), Soylent Green (Richard Fleischer), THX 1138 (George Lucas), Westworld (Michael Crichton), Blade Runner (Ridley Scott), Μέχρι το Τέλος του Κόσμου (Wim Wenders), Gattaca (Alex Nicol), Matrix των αδελφών Γουακόφσκι, Brazil (Terry Gilliam), 1984 (wr.George Orwell, dir. Michael Radford), Code 46 (Michael Winterbottom), 28 Days Later... (Danny Boyle), Children of Men (Alfonso Cuaron) κλπ.

Η πλάκα είναι ότι οι πολιτικοί και οι σοβαροφανείς πολιτικολογούντες δεν έχουν ιδέα...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το δει κανείς. Ο θάνατος της πολιτικής πχ ή η πολιτική του θανάτου. Κι ακόμα ο πολιτικός θάνατος ή ο θάνατος του πολιτικού. Προσθέτω: η θανατερή πολιτική, ο θνητός πολίτης, η πολιτική ευθανασία, η αθάνατη πολιτεία,...

ΛΙΓΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙ ΑΕΙ

Τα ΑΕΙ πιστεύω ότι χρειάζονται φρέσκο αέρα και ίσως κάτι από τα παρακάτω:
- Εκλογή των καθηγητών όλων των βαθμίδων επί τριετή θητεία, ανανέωση της σύμβασής τους μετά από αξιολόγηση του ερευνητικού, συγγραφικού και διδακτικού τους έργου.
- Η χρηματοδότηση να εξαρτάται κατά μεγάλο ποσοστό από τα ερευνητικά προγράμματα κάθε σχολής ή τομέα.
- Υποχρεωτική συμμετοχή των φοιτητών στα ερευνητικά προγράμματα και με αμοιβή αν υπάρχει προγραμματική σύμβαση με εταιρείες ή δημόσιους φορείς.
- Ετήσια έκθεση/διαγωνισμός καινοτομιών (για εφαρμοσμένη τεχνολογία, διαγνωστικά εργαλεία κλπ) ή/και ερευνών (για θεωρητικούς κλάδους) από πανεπιστημιακές ομάδες καθηγητών και φοιτητών με σημαντικά χρηματικά βραβεία ή συμβάσεις απασχόλησης.
- Εκτός από την αξιολόγηση από ειδικούς του επιπέδου της κάθε πανεπιστημιακής σχολής που απαιτεί χρόνο, συναίνεση και εγκυρότητα, άμεσα μπορεί να προχωρήσει η αξιολόγηση από τους ίδιους τους φοιτητές των σπουδών τους και των καθηγητών τους σε ετήσια βάση, μέσω ειδικού ερωτηματολογίου που θα συνταχθεί με την ευθύνη των πανεπιστημιακών φορέων. Τα συνοπτικά συμπεράσματα αυτής της αξιολόγησης θα είναι δημοσιεύσιμα (χωρίς ονόματα, φυσικά).

ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ & ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

Είμαι παιδί της πολιτικής (όχι και τόσο παιδί, με μια όχι και τόσο αμιγώς πολιτική άποψη για τον κόσμο). Ο πολιτικός αέρας στην Ελλάδα που προέρχεται από τις πιθανολογούμενες εκλογές του 2007, μου δίνει κι εμένα την ευκαιρία να βάλω στην κυκλοφορία κάποιες ιδέες που θα μπορούσαν να κεντρίσουν λίγο την αδιάφορη (πολιτικά) κεντροαριστερή ζωή μας…

Παιδεία:
- Κατάργηση εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ με παράλληλη πλήρη αυτονομία των Πανεπιστημίων για τον αριθμό των εισαγομένων, τον τρόπο εισαγωγής, τα χρόνια σπουδών κλπ. Η χρηματοδότηση θα εξαρτάται από τον αριθμό των φοιτητών αλλά και από τα προγράμματα σπουδών, την έρευνα και την αξιολόγηση των ιδρυμάτων. Έτσι ο άτολμος και ασήμαντος νόμος-πλαίσιο της ΝΔ θα πάψει να έχει νόημα.
- Δωρεάν πρόσβαση στο Internet για όλους τους μαθητές και φοιτητές μέσω του Υπουργείου Παιδείας. Hot Spot σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων. Εκπαιδευτικό κανάλι σε 24ωρη βάση.
- Γενναία αύξηση του μισθού των εκπαιδευτικών πχ. 30-50% με ταυτόχρονη αύξηση των ωρών διδασκαλίας από 19 σε 26 πχ. την εβδομάδα ώστε να γίνεται υποστηρικτική διδασκαλία σε ευρεία κλίμακα στα σχολεία.
Υγεία/Ασφάλιση/Πρόνοια:
- Ενσωμάτωση των ιατρείων ΙΚΑ στο ΕΣΥ. Το ΙΚΑ αναλαμβάνει τα επείγοντα και τα χειρουργεία μίας ημέρας. Οι γιατροί κινούνται εργασιακά ελεύθερα ανάμεσα στους δύο φορείς.
- Δωρεάν εισιτήρια στα αστικά μέσα μεταφοράς για τους πολίτες άνω των 65 ετών και τους νέους κάτω των 18, εκτός των ωρών αιχμής. Μισό εισιτήριο (ή 70%) για όλους τους νέους 18-23 ετών σε αστικά και υπεραστικά μέσα μεταφοράς συμπεριλαμβανομένων τρένων, πλοίων και αεροπλάνων εκτός των περιόδων αιχμής.
- Παραχώρηση άτοκης πιστωτικής κάρτας 1000 € σε ανέργους, χαμηλόμισθους και σε χαμηλοσυνταξιούχους.
Περιβάλλον:
- Υποχρεωτική εγκατάσταση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες) σε Δημόσια Κτίρια, ΟΤΑ, ΑΕΙ κλπ. με μικρή περίοδο χάριτος.
- Υποχρεωτική ανακύκλωση όλων των απορριμμάτων σε πόλεις άνω των 100.000 κατοίκων, με εγκατάσταση ειδικών κάδων ανά οικοδομικό τετράγωνο και απόσυρση των παλιών άμεσα. Το κόστος των κάδων, της συντήρησής τους και της αποκομιδής/ επεξεργασίας των ανακυκλούμενων υλικών αναλαμβάνουν ιδιωτικές εταιρείες που θα κερδίζουν από τις πρώτες ύλες (μπορεί να συμμετέχει και η Τ,Α. γιατί ο κλάδος θα έχει σύντομα κέρδη)
- 70-80% χρηματοδότηση για εισαγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στη βιομηχανία ή/και για παραγωγή εξοπλισμού ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
- Πλήρης φορολογική απαλλαγή αγροτών για εισαγωγή βιολογικής καλλιέργειας (έως 5 χρόνια).
Οικονομία/Απασχόληση:
- Εναλλακτικά του επιδόματος ανεργίας να καθιερωθεί το Επίδομα Κοινωνικής Εργασίας το οποίο και σημαντικά υψηλότερο μπορεί να είναι (πχ διπλάσιο) και θα περικόψει τις ανεξέλεγκτες θέσεις συμβασιούχων σε ΟΤΑ και ΔΕΚΟ. Θέσεις κοινωνικής εργασίας για ανέργους θα είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν οι Δήμοι, τα ιδρύματα, τα νοσοκομεία κλπ, αλλά και ιδιωτικοί φορείς και ΜΚΟ.
- Καθορισμός με νόμο της μέγιστης διαφοράς επιτοκίων καταθέσεων με αυτά των χορηγήσεων στο 5% (ή οποιοδήποτε νούμερο) αν το επιτρέπει η Ε.Ε.
- Μείωση συντελεστών ΦΠΑ κατά 2 μονάδες σε είδη πρώτης ανάγκης, πολιτιστικά προϊόντα και υπηρεσίες, υπολογιστές κλπ. Μείωση φορολογικών συντελεστών σε προβληματικές περιοχές της χώρας.
Διάφορα:
- Άμεση κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Εθελοντική στράτευση ανδρών και γυναικών σε ισότιμη βάση για 6-12 μήνες με αμοιβή (πχ όσο το επίδομα ανεργίας) και πρόσθετα μπόνους όπως αναγνώριση ενσήμων, μόρια για διορισμό κλπ. Εκτός από τα στρατιωτικά σώματα στην εθελοντική στράτευση εντάσσονται και τα σώματα ασφαλείας.
- Μεταφορά Υπουργείων στη Θεσσαλονίκη (κάποιο μεγάλο πχ Άμυνας ή Δημοσίων Έργων) με ελεύθερη μετάταξη των υπαλλήλων τους και ειδικά επιδόματα στέγασης.
- Κατάργηση της εισφοράς για την ΕΡΤ και υπαγωγή της στο Υπουργείο Πολιτισμού από το Υπουργείο Τύπου και ‘προπαγάνδας’ που είναι σήμερα.
- Άμεση εκλογή Αστυνομικού Διευθυντή κάθε περιοχής με καθολική ψηφοφορία πιθανόν σε συνδυασμό με τις Δημοτικές Εκλογές. Η εκλογή θα γίνεται από υποψηφίους μονίμους αξιωματικούς, απόστρατους, ή οποιουσδήποτε πολίτες άνδρες ή γυναίκες με αποδεδειγμένη εμπειρία, λευκό ποινικό μητρώο, ηλικία άνω των 40 κλπ, χωρίς παραταξιακό ψηφοδέλτιο ή κομματική στήριξη. Ο εκλεγείς θα έχει υπό την αρμοδιότητά του την αστυνόμευση της συγκεκριμένης περιοχής και τη διοίκηση του αντίστοιχου αστυνομικού τμήματος, θα μπορεί να προτείνει και να καθιερώνει πρόσθετα δημοτικά τέλη για αμοιβές και εξοπλισμό και θα ελέγχεται από τις ελεγκτικές αρχές αναλόγως. Με αυτόν τον τρόπο θα καταστούν όλοι συνυπεύθυνοι στο θέμα της ασφάλειας και θα βελτιωθούν δραστικά οι υπηρεσίες. Η Αστυνομία με την στρατιωτική ιεραρχία της κρατά τις αρμοδιότητες των σημαντικών εγκλημάτων.
- Δημοψήφισμα για το χωρισμό κράτους-εκκλησίας.

Μπορεί να σκεφτώ και μερικά ακόμη, σε λίγες μέρες το Νο 2...