ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Ξεκίνησε λοιπόν η προεκλογική περίοδος με φωνές και με φανφάρες. Δεν ξέρω γιατί, αυτή τη φορά μου φαίνεται ότι αυτές οι εκλογές θα είναι πιο θλιβερές από ποτέ. Ίσως γιατί μας έχουν προϊδεάσει ότι θα δεχθούμε ένα επικοινωνιακό τσουνάμι κατακέφαλα, ίσως γιατί όλο και περισσότερο διαισθανόμαστε ότι το πάνε για μάχη «αρχηγών» και «επιτελείων», ίσως γιατί βαρεθήκαμε να γίνεται τιμητής των πάντων η ακροδεξιά και το παπαδαριό (και μετά απορούν γιατί θα πάρει 5%), ίσως γιατί δεν νοιώθουμε να συμμετέχουμε στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας, απλά μας χρειάζονται σαν πολύχρωμο ντεκόρ στα τηλεοπτικά τους πλάνα. Κι αυτό φυσικά αν είμαστε νέοι, ωραίοι και σχετικά ήσυχοι. Δεν κατάλαβα καθόλου γιατί το «επιτελείο» Παπανδρέου διαφημίζει τόσο πολύ τα φτιαχτά πλάνα με το ντεκόρ νεολαίων (βλ. σχετικά άρθρα σε όλες τις εφημερίδες). Προφανώς διαφημίζει (ή απλώς πάει να περισώσει) τον εαυτό του (το «επιτελείο») και όχι τον ίδιο τον αρχηγό, αποκαλύπτοντας τεχνικές που δεν λέγονται έτσι απροκάλυπτα στο κοινό (εκτός αν το θεωρούμε ηλίθιο) αλλά τις αφήνουμε να δουλεύουν υπόγεια στο επίπεδο της εντύπωσης. Άσε που δεν φτάνει κιόλας. Κατά τα άλλα δεν έχουν ακόμη ασχοληθεί με την «ηχητική κάλυψη συγκέντρωσης και μίξη ήχου» με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές στα πλάνα που έχω δει στην τηλεόραση να μην ακούγονται οι φωνές του κόσμου και η ομιλία του Παπανδρέου να έρχεται «γυμνή» και άτονη και ν’ αφήνει πολύ αρνητική εντύπωση για την ανταπόκριση των οπαδών του (πχ στο ΣΕΦ και χτες στην Κόρινθο).
Εκεί όμως που πραγματικά ανατριχιάζουμε είναι στη κυβερνητική παράσταση. Μα τι λέω; Όχι απλώς παράσταση, σωστό υπερθέαμα, μιούζικαλ βγαλμένο απευθείας από την λαμέ αισθητική της δεκαετίας του 80. Μιούζικαλ με υπόθεση: το καλό ξανθό κορίτσι πήρε το πιο καλό παιδί της Πλατείας Κολωνακίου, που είχε κάποιες κακές παρέες στο παρελθόν αλλά τώρα τα άφησε όλα πίσω του για να πάρει το μαγαζί του θείου του και μαζί με το καλό κορίτσι πήγαν να ζήσουν στο κάστρο τους και άφησε το μικρό αλογοσκούφη να κάνει κουμάντο στο μαγαζί και τώρα κατέβηκε πάλι απ’ το κάστρο για να μας σφίξει το χέρι και να μας χτυπήσει φιλικά στη πλάτη, ναι, ναι είναι ο καταλληλότερος για το ρόλο!
Είναι θλιβερό να παρακολουθείς τη σκηνοθετημένη πολιτικολογία χωρίς να βλέπεις πουθενά την πολιτική δράση, πολύ απλά γιατί είναι απάνθρωπο. Αισθάνεσαι να σε υποβαθμίζουν από πολίτη σε χειροκροτητή, αισθάνεσαι τη μοναξιά του ανθρώπου που δεν μπορεί να χειροκροτήσει.