ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ & ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 1

Περί αποχής: Κατέληξε τελικά εκτός από σημαντική να είναι και εξόχως βολική. Μάλλον μικρότερη απ’ όσο θα την έκανε πραγματικά είδηση, μάλλον μεγαλύτερη απ’ όσο θα σηματοδοτούσε αλλαγή στην παραδοσιακή συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Σε κάθε περίπτωση είναι ενδεικτική, όσο βέβαια και τα ίδια τα αποτελέσματα, της πολιτικής αφασίας των ψηφοφόρων και της διαβολικής τριαντάχρονης ακαμψίας της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Έχει πολλαπλές αιτίες, πχ στην Αθήνα παραδοσιακοί ψηφοφόροι Κακλαμάνη, ας πούμε ‘φωτισμένοι’ δεξιοί δυσκολεύτηκαν με την αγοραία αισθητική του παραταξιακού υποψηφίου ή αντίστοιχα το γεγονός ότι πρώτοι δημοτικοί σύμβουλοι του Καμίνη εκλέγονται υποψήφιοι της Δημοκρατικής Αριστεράς (αν ισχύει…), ίσως να είναι επίσης ενδεικτικό της σύστασης των δικών του ψηφοφόρων με σχετικά μειωμένη την πασοκική συνιστώσα κ.α. Η αποχή λοιπόν μάλλον ανήκει στις περιστασιακές συνθήκες και δεν εμπεριέχει τέτοια δυναμική όσο θέλουν τα κόμματα να εμφανίσουν. Είναι όμως μια εξαιρετική δικαιολογία σε περίπτωση αποτυχίας του οποιουδήποτε, οπότε ας την σεβαστούμε ως κάτι τόσο ‘ιερό’.

Περί νέων παικτών: Ο μόνος, κατά τη γνώμη μου, καινούργιος και σταθερός παίκτης στην ελληνική πολιτική σκηνή τα τελευταία 10-15 χρόνια είναι η Τηλεόραση. Τα τηλεοπτικά πρόσωπα όπως και αν εμφανιστούν (εννοώ με οποιαδήποτε παράταξη ή ύφος) καταγάγουν νίκην λαμπράν με την εξαίρεση φυσικά των υπερεκτιθεμένων/καμμένων. [Μικρή παρένθεση: η τηλεόραση κάνει καλό μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο καμπής, πέρα από το οποίο λειτουργεί αφαιρετικά και μάλιστα ραγδαία. Παράδειγμα Ντόρα & Βενιζέλος, Γεωργιάδης κλπ. Αυτό το σημείο είναι πολύ δύσκολο να το εντοπίσουν οι ενδιαφερόμενοι γιατί ένα βασικό χαρακτηριστικό της παραγωγής τηλεστάρ είναι η ξαφνική ανακύκλωση, τώρα πχ θα κάψουμε Βορίδη]. Τη δύναμη της τηλεόρασης χειρίζονται πολύ καλύτερα οι αγγιτάτορες της δεξιάς (και της πιο μαύρης ή χυδαίας ειδικότερα) γιατί έτσι κι αλλιώς το μέσο –όπως τουλάχιστον έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα- είναι εξόχως συντηρητικό έως οπισθοδρομικό και στο ιδεολογικό και στο αισθητικό επίπεδο. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις ένας οποιοσδήποτε υποψήφιος ή συνδυασμός την επωνυμία των γνωστών ονομάτων της πολιτικής και της τηλεόρασης είναι η συστηματική πολύχρονη στοχευμένη δράση που να παρέχει μάλιστα πολλαπλά γεγονότα σε επίπεδο δυνατής ‘εικόνας’. Δεν μπορείς να εκθρονίσεις πχ. τον Κακλαμάνη ή τον Ψωμιάδη (ο Παπαγεωργόπουλος έφυγε μόνος του μετά από 3 θητείες!) αν δεν έχεις διαλέξει το κατάλληλο πρόσωπο και τον αντίστοιχο μηχανισμό τουλάχιστον ένα χρόνο πριν και με κατάλληλες επίμονες –και επίπονες- διαδικασίες να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις μερικής αλλαγής της συμπεριφοράς του γενικά αδρανούς εκλογικού σώματος. Η ίδια παράμετρος ισχύει και για όλους τους ‘θέλω να μπω κι εγώ στην πολιτική’ υποψηφίους που σε απανωτές εκλογές διαψεύδονται οι ελπίδες τους κι ύστερα έρχεται ο Αμυράς και παίρνει 7,5 %...

Περί ΚΚΕ: Το 2006 τα ποσοστά πανελλαδικά ευνόησαν τον τότε ΣΥΝ και οι δημοτικές εκλογές ήταν η αρχή μιας κούρσας δημοσκοπικής ανόδου του που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Η άνοδος της σταλινικής αριστεράς σήμερα μοιάζει να αντιστοιχεί σε εκείνο το χαρακτηριστικό, αλλά έχει πιθανά και μια ποιοτική διαφορά, αν συνδυαστεί με τη δυναμική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής και Ανταρσίας: Φαίνεται να ενισχύονται οι ακραίοι, πούροι εθνικιστικοί και κρυπτοεθνικιστικοί φορείς που εκπέμπουν ένα απλοϊκό μήνυμα, το οποίο ακόμα και με την έλλειψη της τηλεοπτικής προβολής φτάνει σε επιλεγμένους αποδέκτες. Ειδικά για το ΚΚΕ παίζει σημαντικό ρόλο και η συστηματική προβολή της δήθεν ηθικής του υπόστασης. Η αντιμετώπιση του ηθικοπλαστικού λαϊκισμού, ίσως να πρέπει να εξεταστεί σε κάποια πολιτικά επιτελεία στο μέλλον…

Περί των κομμάτων εξουσίας: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ διατηρούν μέχρι σήμερα τον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους ακέραιο, έστω και σε σχετικά χαμηλότερα ποσοστά. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν πρόκειται να δούμε σύντομα σπουδαίες αλλαγές ούτε στο πολιτικό προσωπικό τους, ούτε στην τακτική τους, ούτε στη ρητορική τους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ψηφίζουν κατά βάση συνεχώς κολλημένοι την ίδια παράταξη ενώ οι νεώτεροι ακολουθούν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους την οικογενειακή ψήφο (σε αντίθεση με ότι γινόταν τη δεκαετία του ‘70 πχ). Σε οικογένειες όπου η παραταξιακή συνείδηση είναι πιο χαλαρή, αναλαμβάνει η τηλεόραση να δώσει κατεύθυνση, αναγορευόμενη τελικά στην τρίτη δύναμη του πολιτικού συστήματος, πάντα στα χέρια μιας ετερόκλητων συμφερόντων ομάδας τζογαδόρων. Η έλλειψη άλλων συνεκτικών δομών που θα μπορούσαν να επηρεάζουν την πολιτική είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Σε αυτή την αναμέτρηση η ΝΔ επανήλθε στο πολιτικό παιχνίδι εξασφαλίζοντας καλύτερη θέση. Η μνήμη, ας μην ξεχνάμε, δεν συμπεριλαμβάνεται στην πολιτική αρετή των πολιτών.

Ο δεύτερος γύρος φοβάμαι ότι δεν θα έχει εκπλήξεις. Ίδωμεν…