Για άλλη μια φορά (Ασεμπίγιο), όπως και στη περίοδο της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων (Καλατράβα), άλλος ένας Ισπανός αρχιτέκτονας έρχεται να δώσει τα "φώτα" του σε μια εξίσου "φωτισμένη" πολιτική ηγεσία και όλοι μαζί οι "φωτισμένοι" να σώσουν εμάς τους αδαείς πολίτες.
Λες και δεν υπάρχουν ανοικτές διαδικασίες στις οποίες μπορούν να συμμετέχουν περισσότεροι αρχιτέκτονες, απ'όλο τον κόσμο, οι οποίοι σε συγκεκριμένα πρότζεκτ και διαγωνισμούς θα δώσουν φρέσκιες ιδέες και σύγχρονα οράματα. Ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Καλατράβα επανάληψη της κατασκευής ήδη υπαρχουσών μελετών του έκανε στην Αθήνα, γιατί να σκάμε για πρωτοτυπία; Το ίδιο έγινε για το Μέγαρο Μουσικής στο παρελθόν, για το Μουσείο της Ακρόπολης και απ' ότι δείχνουν τα πράγματα το ίδιο θα συνεχίσει να γίνεται.
Η εξουσία προτιμά την απ' ευθείας ανάθεση μάλλον από φόβο. Καλύτερα τα σίγουρα, οι επώνυμοι: αρχιτέκτονες, σκηνοθέτες, μουσικοί και πάει λέγοντας, ενίοτε και τα παιδιά τους στην ανάγκη. Γιατί πώς μπορούν να αξιολογήσουν τα έργα τέχνης οι δικηγόροι, οι φυσικοί και οι ειδικοί του μάνατζμεντ; Πώς να διαλέξουν μεταξύ του ενός ή του άλλου, πώς να βάλουν κριτήρια και να εισάγουν καινοτομίες όχι μόνο στο επίπεδο της τεχνολογίας αλλά και στο επίπεδο της αισθητικής.
Δεν έχει έρθει ακόμη η εποχή στην Ελλάδα, ούτε αυτή τη φορά, ένας άνθρωπος με βαθειά γνώση της τέχνης να αναλάβει το Υπουργείο Πολιτισμού (η μόνη ήταν η Μελίνα, όχι βέβαια γιατί ήταν ηθοποιός αλλά γιατί με τον Ντασέν συμμετείχαν στο παγκόσμιο πολιτιστικό τοπίο) ή ένας άνθρωπος με βαθειά γνώση του χώρου να αναλάβει τον τομέα της αστικής περιβάλλοντικής ανάπλασης, ούτε καν τέτοιοι προτάθηκαν ποτέ ως Δήμαρχοι από τα προοδευτικά κόμματα. Δεν κάνω κριτική στους νέους υπουργούς, άλλωστε ο ενθουσιασμός των ΜΜΕ και άλλων πολλών δεν συμμερίζεται καθόλου το δικό μου σκεπτικισμό. Απλά απαιτώ από αυτούς να σεβαστούν αυτά που δεν γνωρίζουν, αν φυσικά δεν τα γνωρίζουν και πάντα με την προϋπόθεση ότι γνωρίζουν τι δεν γνωρίζουν.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα περιβάλλον. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα περιβάλλον. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Προς πράσινα μυαλά, ενταύθα...
Το περιβάλλον ίσως και να παίξει σημαντικό πόλο πολύ από δω και μπρος, ίσως και όχι. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Η κοινή αντίληψη άλλωστε των πολιτικών και των κομμάτων μέχρι τώρα είναι περισσότερο 'διακοσμητική' παρά ρηξικέλευθη.
Μερικές παρατηρήσεις:
Φτάνουν πια τα αυτοκίνητα, έλεος με τα πάρκινγκ!
Θάθελα να δω μια νέα 'απόσυρση' όπου το οικονομικό κίνητρο να ΜΗΝ πάρεις καινούργιο αυτοκίνητο για 5 χρόνια πχ να είναι μεγαλύτερο από το νά πάρεις. Σήμερα φυσικά ισχύει το αντίθετο.
Οι ποδηλατόδρομοι δεν αποτελούν επανάσταση, ούτε επιλέξιμο μέσο μεταφοράς σε πόλεις με μεγάλες υψομετρικές διαφορές, ας μην αναφέρονται λοιπόν σε κάθε ευκαιρία ως πανάκεια (είναι ίσως φτηνοί... και προσφέρονται για εγκαίνια), είναι απλά μια χαμηλή παρέμβαση υπό πολλαπλές προϋποθέσεις.
Δημόσιες συγκοινωνίες, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό. Η προηγούμενη κυβέρνηση πονηρά διάλεξε να στείλει το Μετρό στα καλά προάστια - Γλυφάδα, Αγ Παρασκευή - και να μετρήσει ως έργο της μερικά φτηνά υπέργεια χιλιόμετρα. Η Κυψέλη, το Παγκράτι, το Γαλάτσι ας περιμένουν για το 20 χρόνια ακόμη: η ταξική αντίληψη σε νέες πιο 'μουλωχτές' εφαρμογές.
Για μένα η πύκνωση του δικτύου είναι πιο επείγουσα (και πιο δύσκολη) από την επέκτασή του στην Αττική (που υπαγορεύεται από τις ανάγκες του real estate για τη διατήρηση των υψηλών τιμών των νεοκτισμένων σπιτιών)
Χρειάζονται σκληρές πολεοδομικές παρεμβάσεις στις μεγάλες πόλεις. Αν δεν το έχετε καταλάβει η Αθήνα και τα Αθηνάκια έχουν γίνει αβίωτα, κυρίως για τις πιο ανυπεράσπιστες ομάδες του πληθυσμού. Μικρό παράδειγμα μικροψυχίας: οι νέοι πεζόδρομοι και οι πλατείες ΔΕΝ έχουν παγκάκια! Κάποιοι 'έξυπνοι' λένε για να μην κάθονται οι 'ξένοι' (προφανώς και η μάνα τους), άλλοι για να περνάνε τ' αυτοκίνητα! Στην ουσία οι πεζόδρομοι και οι πλατείες παραδόθηκαν στα τραπεζάκια των καφε-μπαρ και στους κατοίκους των όμορων πολυκατοικιών που βρήκαν φτηνό και άνετο πάρκινγκ.
Ας ξανασχεδιάσουμε τις πόλεις μας από την αρχή. Πρώτος ασθενής: το οικοδομικό τετράγωνο. Είναι μικρό και μη λειτουργικό. Προτείνω από καιρό τις συνενώσεις οικοδομικών τετραγώνων, πχ τέσσερα μαζί με τους εσωτερικούς κάθετους δρόμους ως πεζοδρόμους-κοινόχρηστα αίθρια στην ευθύνη των κατοίκων. Θα μου πείτε τι θα γίνει με το πάρκιγκ κι έτσι νάμαστε πάλι στην αρχή: λιγότερα αυτοκίνητα, ο έλεγχος της στάθμευσης δεν είναι εισπρακτικό μέτρο όπως το αντιλαμβάνονται οι δήμαρχοι. Αν μπορώ να πάω όποτε θέλω σε οποιοδήποτε μέρος της πόλης μου ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, το αυτοκίνητό μου, αν θέλω να το έχω οπωσδήποτε ας το παρκάρω περιφερειακά σε ειδικές μονάδες (όπως οι γερμανικές πχ). Εκτενείς μονοδρομήσεις και ανισόπεδες διαβάσεις είναι μια άλλη επιλογή, αρκεί να αυξήσουν την ταχύτητα των τροχοφόρων. Τα φανάρια από την άλλη είναι βλακωδώς πολλά. Όποιος γουστάρει, όπου γουστάρει φυτεύει ένα φανάρι για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Μειώθηκαν τα ατυχήματα κα μάλιστα τα θανατηφόρα; Όχι βέβαια! Είναι σαν να λες ότι η ιδιωτική τηλεόραση και οι πολλές εκπομπές βελτίωσαν τη δημοκρατία!
Φτάνει πια με τους τεράστιους αυτοκινητόδρομους, σ' αυτή τη χώρα οι λύσεις των προβλημάτων όπως η αύξηση των αναγκών μετακίνησης είναι χειρότερες και από τα ίδια τα προβλήματα, ρωτήστε και τις αρκούδες στην Εγνατία!
Χρειάζεται νέος ΓΟΚ (οικοδομικός κανονισμός) με ουσιαστικές βιοκλιματικές παραμέτρους γιατί ο προηγούμενος το Τρίτση ('85) έχει γεμίσει κουμπότρυπες από τις πολλές τροποποιήσεις, αλλά τώρα αυτό το θέμα ποιανού υπουργείου είναι αρμοδιότητα άραγε;
Μερικές παρατηρήσεις:
Φτάνουν πια τα αυτοκίνητα, έλεος με τα πάρκινγκ!
Θάθελα να δω μια νέα 'απόσυρση' όπου το οικονομικό κίνητρο να ΜΗΝ πάρεις καινούργιο αυτοκίνητο για 5 χρόνια πχ να είναι μεγαλύτερο από το νά πάρεις. Σήμερα φυσικά ισχύει το αντίθετο.
Οι ποδηλατόδρομοι δεν αποτελούν επανάσταση, ούτε επιλέξιμο μέσο μεταφοράς σε πόλεις με μεγάλες υψομετρικές διαφορές, ας μην αναφέρονται λοιπόν σε κάθε ευκαιρία ως πανάκεια (είναι ίσως φτηνοί... και προσφέρονται για εγκαίνια), είναι απλά μια χαμηλή παρέμβαση υπό πολλαπλές προϋποθέσεις.
Δημόσιες συγκοινωνίες, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό. Η προηγούμενη κυβέρνηση πονηρά διάλεξε να στείλει το Μετρό στα καλά προάστια - Γλυφάδα, Αγ Παρασκευή - και να μετρήσει ως έργο της μερικά φτηνά υπέργεια χιλιόμετρα. Η Κυψέλη, το Παγκράτι, το Γαλάτσι ας περιμένουν για το 20 χρόνια ακόμη: η ταξική αντίληψη σε νέες πιο 'μουλωχτές' εφαρμογές.
Για μένα η πύκνωση του δικτύου είναι πιο επείγουσα (και πιο δύσκολη) από την επέκτασή του στην Αττική (που υπαγορεύεται από τις ανάγκες του real estate για τη διατήρηση των υψηλών τιμών των νεοκτισμένων σπιτιών)
Χρειάζονται σκληρές πολεοδομικές παρεμβάσεις στις μεγάλες πόλεις. Αν δεν το έχετε καταλάβει η Αθήνα και τα Αθηνάκια έχουν γίνει αβίωτα, κυρίως για τις πιο ανυπεράσπιστες ομάδες του πληθυσμού. Μικρό παράδειγμα μικροψυχίας: οι νέοι πεζόδρομοι και οι πλατείες ΔΕΝ έχουν παγκάκια! Κάποιοι 'έξυπνοι' λένε για να μην κάθονται οι 'ξένοι' (προφανώς και η μάνα τους), άλλοι για να περνάνε τ' αυτοκίνητα! Στην ουσία οι πεζόδρομοι και οι πλατείες παραδόθηκαν στα τραπεζάκια των καφε-μπαρ και στους κατοίκους των όμορων πολυκατοικιών που βρήκαν φτηνό και άνετο πάρκινγκ.
Ας ξανασχεδιάσουμε τις πόλεις μας από την αρχή. Πρώτος ασθενής: το οικοδομικό τετράγωνο. Είναι μικρό και μη λειτουργικό. Προτείνω από καιρό τις συνενώσεις οικοδομικών τετραγώνων, πχ τέσσερα μαζί με τους εσωτερικούς κάθετους δρόμους ως πεζοδρόμους-κοινόχρηστα αίθρια στην ευθύνη των κατοίκων. Θα μου πείτε τι θα γίνει με το πάρκιγκ κι έτσι νάμαστε πάλι στην αρχή: λιγότερα αυτοκίνητα, ο έλεγχος της στάθμευσης δεν είναι εισπρακτικό μέτρο όπως το αντιλαμβάνονται οι δήμαρχοι. Αν μπορώ να πάω όποτε θέλω σε οποιοδήποτε μέρος της πόλης μου ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, το αυτοκίνητό μου, αν θέλω να το έχω οπωσδήποτε ας το παρκάρω περιφερειακά σε ειδικές μονάδες (όπως οι γερμανικές πχ). Εκτενείς μονοδρομήσεις και ανισόπεδες διαβάσεις είναι μια άλλη επιλογή, αρκεί να αυξήσουν την ταχύτητα των τροχοφόρων. Τα φανάρια από την άλλη είναι βλακωδώς πολλά. Όποιος γουστάρει, όπου γουστάρει φυτεύει ένα φανάρι για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Μειώθηκαν τα ατυχήματα κα μάλιστα τα θανατηφόρα; Όχι βέβαια! Είναι σαν να λες ότι η ιδιωτική τηλεόραση και οι πολλές εκπομπές βελτίωσαν τη δημοκρατία!
Φτάνει πια με τους τεράστιους αυτοκινητόδρομους, σ' αυτή τη χώρα οι λύσεις των προβλημάτων όπως η αύξηση των αναγκών μετακίνησης είναι χειρότερες και από τα ίδια τα προβλήματα, ρωτήστε και τις αρκούδες στην Εγνατία!
Χρειάζεται νέος ΓΟΚ (οικοδομικός κανονισμός) με ουσιαστικές βιοκλιματικές παραμέτρους γιατί ο προηγούμενος το Τρίτση ('85) έχει γεμίσει κουμπότρυπες από τις πολλές τροποποιήσεις, αλλά τώρα αυτό το θέμα ποιανού υπουργείου είναι αρμοδιότητα άραγε;
Τρίτη 5 Ιουνίου 2007
ΑΡΧΕΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΜΕ ΒΡΟΧΗ
Αρχίζω να αισθάνομαι λίγο «εντός γραμμής» ακολουθώντας την επικαιρότητα που σήμερα θέλει να είναι η ημέρα του περιβάλλοντος το οποίο θα τροφοδοτήσει τα media -εκτός από χαρτί και ενέργεια- και με μπόλικα σχετικά αφιερώματα.
Στον σύγχρονο κόσμο έχει διαμορφωθεί η ισορροπία του τρόμου ως προς το περιβάλλον που μοιάζει με την ισορροπία του τρόμου του ψυχρού πολέμου. Οι εχθροί είναι και αυτή τη φορά δύο: ο άνθρωπος απ’ τη μια και η γη σαν οικοσύστημα απ’ την άλλη. Ο άνθρωπος πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα και επιβιώνει (με τη σχετική ανισότητα βέβαια) βασιζόμενος στην υπερθερμασμένη οικονομία της κατανάλωσης που δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας, εξαντλώντας όμως κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο. Το περιβάλλον απ’ την άλλη μεριά προσαρμόζεται σε αυτήν την ανθρώπινη επιθετικότητα και γίνεται με τη σειρά του απειλητικό για τις ανθρώπινες κοινωνίες στην προσπάθειά του να εξισορροπήσει τις απώλειες. Η περιβαλλοντική ‘επιθετικότητα’ (πχ κλιματολογικές αλλαγές) διεγείρει τα ανθρώπινα αντανακλαστικά με τη σειρά της και μέσω της υψηλής τεχνολογίας επιχειρείται η παράκαμψη των φυσικών συνθηκών, κάτι που καταβροχθίζει ακόμα περισσότερους πόρους και ούτω καθ’ εξής…
Πολλοί ζητούν τη ‘συνεργασία’ των δύο πλευρών και προτείνουν ήπιες διορθώσεις της συμπεριφοράς μας. Δεν θα ήταν, ας πούμε, εύκολο να μειώσουμε την κατανάλωση κατά 10 ή ακόμα και 20%. Μπορούμε άνετα να τρώμε κατά 20% λιγότερο, να μετακινούμαστε κατά 20% λιγότερο, να αγοράζουμε ρούχα ή ηλεκτρικές συσκευές κατά 20% λιγότερο κλπ. Ναι, αλλά αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες. Είμαστε παγιδευμένοι στην ευμάρειά μας!
Όλες οι κυβερνήσεις των πλούσιων και ανεπτυγμένων χωρών επιλέγουν το δρόμο των ήπιων και σταδιακών (ρυθμού κουρασμένης χελώνας) διορθώσεων ελπίζοντας να μην διαταράξουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους, ενώ οι φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες αρνούνται να παρακάμψουν το στάδιο της ‘ανάπτυξης’ δυτικού τύπου και βρίσκονται στην πρωτοπορία της επιθετικότητας εναντίον του περιβάλλοντος επικαλούμενες τα δικά τους εύλογα επιχειρήματα.
Πολυάριθμη ανθρώπινη κοινωνία και φυσικό περιβάλλον φαίνεται να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιθέσεις που δεν μπορούν να διευθετηθούν με ήπιες προσαρμογές, πόσο μάλλον που ούτε αυτές δεν γίνονται στην κλίμακα που έχουν αποφασιστεί. Το κλειδί, κατά τη γνώμη μου, είναι η λέξη ‘πολυάριθμη’. Πολύ σχηματικά, οι διέξοδοι του Α’ Περιβαλλοντικού Πολέμου θα μπορούσαν να είναι: α) μάχη μέχρις εσχάτων με πολλά θύματα εκατέρωθεν, β) δραστικός έλεγχος των γεννήσεων σε παγκόσμια βάση (ενώ κάποιοι μιλούν με εξαιρετική επιπολαιότητα για δημογραφικό) ή γ) η παλιά δοκιμασμένη λύση της μετανάστευσης σε νέους κόσμους.
(Οι παραπάνω σκέψεις δεν θέτουν με κανένα τρόπο σε αμφισβήτηση την ανάγκη να πάρουμε άμεσα μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας, όπως η ανακύκλωση των απορριμμάτων και η χρησιμοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αν όμως μας πείσουν οι ανησυχούντες εθνικιστές κάθε λογής να γίνουμε όλοι πολύτεχνοι με δωρεάν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και σπίτια ακόμη μεγαλύτερου, τότε απλά θα γυρνάμε στο ίδιο σημείο)
Στον σύγχρονο κόσμο έχει διαμορφωθεί η ισορροπία του τρόμου ως προς το περιβάλλον που μοιάζει με την ισορροπία του τρόμου του ψυχρού πολέμου. Οι εχθροί είναι και αυτή τη φορά δύο: ο άνθρωπος απ’ τη μια και η γη σαν οικοσύστημα απ’ την άλλη. Ο άνθρωπος πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα και επιβιώνει (με τη σχετική ανισότητα βέβαια) βασιζόμενος στην υπερθερμασμένη οικονομία της κατανάλωσης που δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας, εξαντλώντας όμως κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο. Το περιβάλλον απ’ την άλλη μεριά προσαρμόζεται σε αυτήν την ανθρώπινη επιθετικότητα και γίνεται με τη σειρά του απειλητικό για τις ανθρώπινες κοινωνίες στην προσπάθειά του να εξισορροπήσει τις απώλειες. Η περιβαλλοντική ‘επιθετικότητα’ (πχ κλιματολογικές αλλαγές) διεγείρει τα ανθρώπινα αντανακλαστικά με τη σειρά της και μέσω της υψηλής τεχνολογίας επιχειρείται η παράκαμψη των φυσικών συνθηκών, κάτι που καταβροχθίζει ακόμα περισσότερους πόρους και ούτω καθ’ εξής…
Πολλοί ζητούν τη ‘συνεργασία’ των δύο πλευρών και προτείνουν ήπιες διορθώσεις της συμπεριφοράς μας. Δεν θα ήταν, ας πούμε, εύκολο να μειώσουμε την κατανάλωση κατά 10 ή ακόμα και 20%. Μπορούμε άνετα να τρώμε κατά 20% λιγότερο, να μετακινούμαστε κατά 20% λιγότερο, να αγοράζουμε ρούχα ή ηλεκτρικές συσκευές κατά 20% λιγότερο κλπ. Ναι, αλλά αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες. Είμαστε παγιδευμένοι στην ευμάρειά μας!
Όλες οι κυβερνήσεις των πλούσιων και ανεπτυγμένων χωρών επιλέγουν το δρόμο των ήπιων και σταδιακών (ρυθμού κουρασμένης χελώνας) διορθώσεων ελπίζοντας να μην διαταράξουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους, ενώ οι φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες αρνούνται να παρακάμψουν το στάδιο της ‘ανάπτυξης’ δυτικού τύπου και βρίσκονται στην πρωτοπορία της επιθετικότητας εναντίον του περιβάλλοντος επικαλούμενες τα δικά τους εύλογα επιχειρήματα.
Πολυάριθμη ανθρώπινη κοινωνία και φυσικό περιβάλλον φαίνεται να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιθέσεις που δεν μπορούν να διευθετηθούν με ήπιες προσαρμογές, πόσο μάλλον που ούτε αυτές δεν γίνονται στην κλίμακα που έχουν αποφασιστεί. Το κλειδί, κατά τη γνώμη μου, είναι η λέξη ‘πολυάριθμη’. Πολύ σχηματικά, οι διέξοδοι του Α’ Περιβαλλοντικού Πολέμου θα μπορούσαν να είναι: α) μάχη μέχρις εσχάτων με πολλά θύματα εκατέρωθεν, β) δραστικός έλεγχος των γεννήσεων σε παγκόσμια βάση (ενώ κάποιοι μιλούν με εξαιρετική επιπολαιότητα για δημογραφικό) ή γ) η παλιά δοκιμασμένη λύση της μετανάστευσης σε νέους κόσμους.
(Οι παραπάνω σκέψεις δεν θέτουν με κανένα τρόπο σε αμφισβήτηση την ανάγκη να πάρουμε άμεσα μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας, όπως η ανακύκλωση των απορριμμάτων και η χρησιμοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αν όμως μας πείσουν οι ανησυχούντες εθνικιστές κάθε λογής να γίνουμε όλοι πολύτεχνοι με δωρεάν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και σπίτια ακόμη μεγαλύτερου, τότε απλά θα γυρνάμε στο ίδιο σημείο)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
