Ο Πολιτικός Χρόνος

Η αυταπάτη του χρόνου είναι η πιο διαδεδομένη και σχεδόν όλοι την έχουμε βιώσει. Στην εποχή μας βρισκόμαστε στην αρνητική της εκδοχή: ο ιστορικός χρόνος κυλά πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο το εσωτερικό μας ‘ρολόι’ αντιλαμβάνεται.

Ήδη από το τέλος του 20ου αιώνα με την –έστω και προσωρινά τραυματική- έξοδο μεγάλων πληθυσμών πχ της Ρωσίας και της Κίνας από το ελεγχόμενα χαμηλό επίπεδο διαβίωσης και την παράλληλη ανεξέλεγκτη πληθυσμιακή άνοδο του τρίτου κόσμου, ο παγκόσμιος πλούτος μεταφέρεται σταδιακά από τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη προς τη Νότιο Αμερική και την Ασία (χωρίς απαραίτητα οι άνθρωποι εκεί να φτάσουν στο επίπεδο των δυτικών). Οι τρόποι που γίνεται αυτό είναι γνωστοί: μεγάλη μετανάστευση πληθυσμών από τις φτωχότερες προς τις πλουσιότερες χώρες με παράλληλη αντίστροφη μεταφορά σχεδόν όλης σχεδόν της διαδικασίας παραγωγής αγαθών –εσχάτως και υπηρεσιών- από τις πλουσιότερες στις φτωχότερες χώρες. Η οικονομική δυσαρμονία είναι προφανής.

Αυτό που συνηθίσαμε ως πλούσιος Δυτικός κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με τη μέχρι τώρα ευημερία του που ΔΕΝ μπορεί κανείς να την εγγυηθεί πια. Οι άνθρωποι του Ευρωπαϊκού Βορρά μοιάζουν με τους κατοίκους της Εκάλης πχ που αποστρέφονται μετά βδελυγμίας την κατάσταση στην πλατεία Βάθη, λες και η κρίση δεν θα τους πλησιάσει εν καιρώ. Στις ΗΠΑ ίσως το έχουν καταλάβει καλύτερα. Η Ευρώπη είχε πριν λίγα χρόνια την ευκαιρία να εξελιχθεί σε Ηνωμένες Πολιτείες και την απαρνήθηκε ακριβώς λόγω της δυσφορίας των πλουσιοτέρων. Σήμερα το ίδιο αίτημα επανέρχεται μέσω του ‘ευρωομολόγου’, νομίζω όμως ότι δεν επαρκεί πια. Ο Ευρωπαϊκός Βορράς χρειάζεται τον Ευρωπαϊκό Νότο σαν μια ανεκτίμητη ασπίδα προστασίας ώστε να κερδίσει χρόνο μπροστά στις κοσμογονικές αλλαγές που θα γίνουν στον πλανήτη μας πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι το ρολόι των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών χτυπά

Σε κάθε περίπτωση κι εμείς οι κάτοικοι των Εξαρχείων πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε…

Αριθμητική...

Η καθ’ ημάς Δεξιά κέρδισε – με τη σχετική φυσικά βοήθεια από έξω – τον εμφύλιο πόλεμο το 1949 και κυβέρνησε με τις διάφορες εκφάνσεις της μέχρι το 1974. Το αποτέλεσμα αυτής της περιόδου είναι μια πλήρης οικονομική, κοινωνική ακόμη και εθνική αποτυχία (σημ. στο μικρό διάλειμμα του ‘ανένδοτου’, δεν έγινε ουσιαστικά παράδοση της εξουσίας). Η περίοδος 74-81 μπορεί να θεωρηθεί μεταβατική, τουλάχιστον χρησίμευσε για να πέσουν στα ‘μαλακά’ οι υπεύθυνοι της προηγούμενης περιόδου. Μετράμε συνολικά, 25+7= 32 χρόνια.

Η νίκη της καθ’ ημάς Αριστεράς το 1981 – όλων των μορφών και πάλι, πολιτικών, συνδικαλιστικών και πολιτιστικών/κοινωνικών – είναι σαρωτική και η εξουσία της απρόσκοπτη μέχρι σήμερα, διατρέχει δηλαδή και τις περιόδους διακυβέρνησης από τη ΝΔ που πολιτεύεται με ακραίο κρατικισμό. Η χώρα οδηγήθηκε στη δημοσιονομική και κοινωνική/πολιτιστική καταστροφή του 2009. Μετά ξεκίνησε μια νέα μεταβατική περίοδος –ομοίως για να ‘καλυφθούν’ και πάλι οι υπεύθυνοι – που ‘τρέχει’ ακόμη και δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει. Μετράμε και πάλι: 28+2+Χ= 30+Χ

Η επιλογή μεταξύ μιας ηλίθιας, επικίνδυνης Δεξιάς και μιας ανήθικης, ιδιοτελούς Αριστεράς είναι πολύ άγρια, ακόμη και για τους πιο πολιτικά σκληροτράχηλους από μας.