Ένας ουσιώδης όρος για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ισορροπήσει και να κοινωνικοποιηθεί ομαλά είναι το βαθύτερό του αίσθημα ότι είναι με κάποιο τρόπο αναγκαίος, χρήσιμος σε λίγους ή σε περισσότερους, δεν έχει σημασία.
Το πρόβλημα για το σύγχρονο άνθρωπο είναι ότι σε συνθήκες υπερπληθυσμού και υπερπροσφοράς ανθρώπινου δυναμικού αισθάνεται ότι δεν είναι πια απαραίτητος στο κοινωνικό σύνολο, ότι αυτά που σκέφτεται και νοιώθει, τα μηνύματα που στέλνει στον περιβάλλον του απορρίπτονται λίγο-πολύ ως άχρηστα, αλληλοακυρωμένα μέσα σ’ ένα ιλιγγιώδες σε μέγεθος ποσό πληροφοριών. Οι ικανότητές του δεν αναγνωρίζονται και το χειρότερο δεν αξιολογούνται καν τις περισσότερες φορές, οδηγώντας τον σε προσωπικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Η γενιά της μέσης ηλικίας πετάγεται με σκληρότητα έξω από την αγορά εργασίας ή αναμένει καρτερικά τη σύνταξη παροπλισμένη, ενώ η νεότερη γενιά ίσως και να μην μπορέσει ποτέ να μπει. Είναι εμφανής η διαφορά από την πρώτη μεταπολεμική γενιά που δοκίμασε στη πράξη τις δυνατότητές της κι ένοιωσε τη χαρά να ξανακτίσει τον κόσμο από την αρχή, όσο κι αν είχε πληρώσει βαρύ τίμημα.
Εξελισσόμαστε σ’ ένα νέο είδος, τους ανθρώπους spam που αγωνίζονται τις περισσότερες φορές χωρίς πιθανότητες να ξεχωρίσουν μέσω της «επιτυχίας» (διάβαζε «επωνυμίας»). Κάποιοι θα τα καταφέρουν, όχι γιατί είναι ικανότεροι, ούτε γιατί προσπαθούν περισσότερο. Συνήθως το διαβατήριο είναι ένα ‘καλό’ όνομα ή/και μερικές ασύμμετρες συγκυρίες.
Μέσα σε αυτή τη διαδικασία της διαλογής σε ‘ευπρόσδεκτους’ και ‘ανεπιθύμητους’, φουντώνει το αίσθημα της αδικίας, της απελπισίας και της αντι-κοινωνικότητας αφού έτσι κι αλλιώς η τράπουλα είναι σημαδεμένη.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πολιτική και την αριστερά; Καμία…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου