ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ ΕΞΩ

Δίπλα από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων στην Αθήνα, μεταξύ Κυψέλης και Γκύζη και πάνω από το υπόγειο μέρος της οδού Μουστοξύδη, υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη πλατεία της πρωτεύουσας, η Πλατεία Πρωτομαγιάς που ενώνεται με το Πεδίον του Άρεως και το πάρκο της Σχολής. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή πλατεία, είναι όμως μια όαση για την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ελλάδας, την Κυψέλη. Εκεί τρέχουν όταν γίνεται σεισμός, εκεί παίζουν μπάλα τα παιδιά, εκεί βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια, εκεί μαθαίνουν οι έφηβοι ποδήλατο και μηχανάκι, εκεί κάνουν τη βόλτα τους οι γέροι και γενικά είναι γεμάτη ζωή.

Όμως τα παγκάκια είναι ξηλωμένα κατά 90%, το βράδυ ο χώρος δεν φωτίζεται καθόλου παρά μόνο κοντά στο καφενείο που νέμεται ένα μεγάλο μέρος της (αλλά ακόμη σε ανεκτά επίπεδα), το πράσινο επάνω στην πλατεία έχει αποψιλωθεί και υπάρχουν αρκετές παγίδες από κατεστραμμένη πλακόστρωση (ευτυχώς έφτιαξαν πρόσφατα κάποια ανοικτά φρεάτια γιατί θα είχαμε θύματα).

Τι επιφυλάσσουν όμως ο αναπτυξιακός οίστρος της αυτοδιοίκησης (δημοτικής και νομαρχιακής) σε αυτή την πολύτιμη για τους πολίτες πλατεία;

Τα προηγούμενα χρόνια η νομαρχία έδωσε την πλατεία Πρωτομαγιάς 4-5 φορές για εμπορικά παζάρια και εκθέσεις, 2-3 σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις και πρόσφατα για συναυλίες. Όσες εκδηλώσεις ήταν ανοικτές στο κοινό και ήπιες πήγαν σχετικά καλά αν και δεν είναι πολύ γνωστός ο χώρος. Οι εμπορικές χρήσεις όμως απέτυχαν παταγωδώς. Οι φορείς που τις διοργάνωναν κάλυψαν ανεξέλεγκτα όλο τον ελεύθερο χώρο ώστε να μην μπορεί κανένας να περάσει, πόσο μάλλον να παίξουν παιδιά, απώθησαν δηλαδή τους περαστικούς αντι να τους καλοδεχθούν. Επίσης πάρκαραν τα αυτοκίνητά τους μέσα στο πράσινο και γενικότερα άφησαν έναν πολύ χειρότερο χώρο όταν έφυγαν (ιδιαίτερα οι chic βιβλιοπώλες). Οι αρχές φρόντιζαν μάλιστα να παραχωρούν το χώρο τις αργίες των Χριστουγέννων και του Πάσχα, τότε ακριβώς που τα παιδιά είχαν ανάγκη να παίξουν. Ευτυχώς αυτή η χρήση μας τέλειωσε γιατί οι πωλήσεις πήγαν χάλια και η Κυψέλη δεν είναι γειτονιά πλουσίων ή έστω κορόϊδων. Τώρα ακούγεται ότι η πλατεία θα δοθεί σε ιδιώτες προς «αξιοποίηση» με καφενεία και εστιατόρια.

Όλη η Ελλάδα γέμισε εστιατόρια και καφενεία, δεν μπορείς να σταθείς καν σε ανοικτό χώρο αν δεν πληρώσεις αυτό το ιδιότυπο χαράτσι που έχουν επιβάλει οι τοπικές αρχές, τρομάρα τους, σε όλους μας. Θέλεις να πάρεις λίγο αέρα, θέλεις να παίξει το παιδί σου; Θα πληρώσεις στον καφετζή δέκα ευρώ για να μπορέσει να του πάρει τα τρία ο Δήμαρχος. Διαβάστε αυτό το post για την Κόρινθο και θα συμφωνήσετε ότι το σχέδιο είναι γενικής εφαρμογής και καλά οργανωμένο.

Ξαναγυρνώντας στην δική μου πλατεία θέλω να σημειώσω κάτι που γίνεται εδώ και αρκετό καιρό σε μια απόμερη και δροσερή γωνιά της. Μετανάστες κάποιας ηλικίας, κυρίως από την Αλβανία, έχουν φέρει τις δικές τους καρέκλες και τραπέζια, μαζεύονται το απόγευμα όταν δροσίζει και παίζουν τάβλι και σκάκι. Γύρω τους μαζεύονται οι οικογένειές τους, ενώ παραδίπλα και πιο αργά το βράδυ οι νεώτεροι. Κάποιοι αντιμετωπίζουν αυτή τη αυτοσχέδια γωνιά των μεταναστών με καχυποψία, το Πεδίον του Άρεως έχει έτσι κι αλλιώς πολλές κακόφημες γωνιές (αλλά για φωτισμό κουβέντα!). Εγώ λέω ότι είναι απαράδεκτο οι πολίτες αυτής της πόλης, Έλληνες και ξένοι, να μην έχουν έναν ελεύθερο δημόσιο χώρο για να συναντώνται, με δροσιά, θέα και στοιχειώδη εξοπλισμό στον οποίον να μην είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν (γιατί έτσι κι αλλιώς πληρώνουν αλλιώς). Οι συμπολίτες μας μετανάστες, έστω εξ ανάγκης, μας δείχνουν το δρόμο: να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει, να βγάλουμε τα δικά μας τραπεζάκια έξω!