ΕΠΤΑΕΤΙΕΣ…

Σχεδόν όλα τα πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα μεταπολεμικά έχουν ένα περιοδικό κύκλο κατά τι μεγαλύτερο από επτά και κατά τι μικρότερο από οκτώ χρόνια. Προφανώς η περιοδικότητα αυτή οφείλεται στο μέτρο των δύο τετραετιών που κατ’ έθιμον κουτσορεύονται λιγάκι.
Απ’ την άλλη μεριά όμως φαίνεται ότι τα επτά χρόνια είναι κάτι ανάλογο των εννέα μηνών, είναι δηλαδή ο απαραίτητος χρόνος της ‘πολιτικής’ κύησης και ανάλογα με τους γονείς που συνευρέθηκαν θα γεννηθούν τέκνα άξια ή τέρατα.
Σχεδόν επταετία ήταν η πρώτη μετά τον εμφύλιο περίοδος (49-55), οι πληγές του εμφυλίου επουλώθηκαν προχείρως, οι νικητές κράτησαν όμηρους τους νικημένους αλλά έστω κι έτσι η Ελλάδα έπρεπε να εκβιομηχανιστεί.
Επταετία η πρώτη του Καραμανλή (55-63), βίαιη εκβιομηχάνηση περιφερειακού τύπου, αλλά κι οι αγρότες που έγιναν μικροαστοί διεκδίκησαν την εξουσία.
Επταετία η περίοδος ανένδοτου-Ε.Κ.-αποστασίας 61-67, η δεξιά δεν ήταν έτοιμη να παραδώσει την εξουσία (ούτε και οι ΗΠΑ) και κυοφορείται η χούντα των συνταγματαρχών.
Επταετία και η περίοδος της δικτατορίας, κι έτσι παφ, σαν οποιαδήποτε κυβέρνηση πέφτει στα μαλακά. Λίγοι, απελπιστικά λίγοι αντιστέκονται, οι περισσότεροι όμως πλουτίζουν και χτίζουν. Η περίοδος αυτή μας κληρονομεί τα παιδιά της που μας στοιχειώνουν μέχρι σήμερα: πολιτιστικό κιτς, παπαδίστικη αγυρτεία, εθνικοπόπ λαϊκισμός, αμάθεια, διαφθορά, κρατική ασυδοσία και πολιτικός πρωτογονισμός.
Επταετία και η δεύτερη του Καραμανλή (74-81),η Ελλάδα κουκουλώνει για άλλη μια φορά τα κακώς κείμενα και με ταχείς ως συνήθως διαδικασίες εντάσσεται στην Ευρώπη. Η χώρα μοιάζει με τη Λεωφόρο Συγγρού τη νύχτα πριν έρθουν οι επίσημοι καλεσμένοι για την υπογραφή της ένταξης όπου στρατιές ρομ φύτευαν μανιωδώς δεντράκια που μαράθηκαν φυσικά σε μια βδομάδα.
Επταετία και κάτι η πρώτη του Α. Παπανδρέου (81-89), χρωστούμενη από το 61. Οι μικροαστοί ανεβαίνουν το τελευταίο σκαλί στη μεσαία αστική τάξη αφήνοντας οριστικά πίσω τους εργασίες που μόνο ξένοι θα μπορούν πια να κάνουν.
Η τεράστια πολιτική δύναμη του Παπανδρέου και η αλαζονεία του συνασπίζουν τους αντιπάλους του και αυτοί με τη σειρά τους οδηγούν τη χώρα σε μια νέα περίοδο αστάθειας (89-96), τη χώρα κυβερνούν διαδοχικά: ένας αλλοπρόσαλλος συνασπισμός, ένας αντιπαθής πρωθυπουργός και η κυρία Λιάνη. Μέσα στον πανικό γεννιέται ο νέος ισχυρός πόλος εξουσίας, η ιδιωτική τηλεόραση που από τότε ανεβάζει συνεχώς το ποσοστό επιρροής της.
Σαν φυσική συνέπεια οι Έλληνες αποζητούν ένα στοιχειώδες νοικοκύρεμα. Για λίγο πιστέψαμε ότι πιάσαμε τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, νοιώσαμε κοσμοπολίτες κι εμείς, είπαμε ότι αφήσαμε πίσω μας την ελληνική κακομοιριά και άλλες τέτοιες αισιόδοξες βλακείες. Λέει ο Σημίτης (96-2004) ότι πέρασε τα οκτώ χρόνια, αλλά ουσιαστικά στα επτά τον είχαν ήδη ξεγράψει. Η αμέλειά του για τον πολιτισμό και την παιδεία (βενιζελοαρσενικοκαναλικής έμπνευσης) άφησε χώρο στο νέο σταρ-αρχιεπίσκοπο και σε μια αμήχανη δεξιά που κατέλαβε την εξουσία σαν ώριμο φρούτο, χωρίς να κάνει καν τον κόπο να κουνήσει το χέρι της (και το μυαλό της).
Και έτσι κάπως ερχόμαστε στο σήμερα, στη μέση της ‘εποχής των επιγόνων’ με την αναπόφευκτη μειωμένη πολιτική δύναμη. Εποχή αστάθειας με πολλά κέντρα εξουσίας και επιστροφή στο γνώριμο χαβαλέ του αυτάρεσκου απομονωτισμού με ολίγο κοσμοπολίτικο μυκονο-εκαλικό νεοπλουτισμό.
Εκείνο που βλέπω να κυοφορείται στην εποχή μας είναι η αυτόνομη ακροδεξιά λεπενικού τύπου. Η συμμαχία των πατριδοκάπηλων της Θεσσαλονίκης, των σταρ-ιερωμένων, των τηλεοπτικών αστέρων, των ανεγκέφαλων εθνικιστών ποδοσφαιρικού τύπου, των οικονομικά και κυρίως των πολιτιστικά απομονωμένων και των υπολειμμάτων του βασιλοχουντισμού νοιώθουν τη δύναμή τους να αυξάνει. Διεκδικούν με αξιώσεις εκλογικά ποσοστά γύρω στο 5% και αν ενωθούν μπορούν να φτάσουν ακόμη ψηλότερα (μέχρι το 10 ή 12). Ο Καραμανλής Β’ δεν φαίνεται ικανός να συγκράτησει αυτό το τμήμα που παραδοσιακά αφομοιώνονταν από τη λαϊκή δεξιά, άλλωστε και η νομή της εξουσίας δεν βοηθά σε αυτή την κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα κόμματα παρακολουθούν από απόσταση την αυτονόμηση του χώρου της ακροδεξιάς και μάλιστα ένα κομμάτι της αριστεράς, το περισσότερο παραδοσιακό μοιάζει να στέκεται ‘ανεκτικά’ απέναντί του (και να στεγάζει στελέχη του) επιλέγοντας να χτυπά κυρίως την κεντροαριστερά.
Σε λίγα χρόνια θα ξέρουμε…