Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΛΑΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Η ιστορία του Μπλάκι συνέβη πριν από αρκετά χρόνια. Μιαν άλλη εποχή που προσπαθούσαν πάλι να «διορθώσουν» την «προβληματική» γειτονιά μας. Ο Μπλάκι ήταν ένας ψιλόλιγνος μαύρος αδέσποτος σκύλος που ζούσε στα Εξάρχεια μεταξύ πλατείας και λόφου του Στρέφη. Ήταν ήσυχος, μοναχικός και κάπως ακατάδεχτος. Πάντοτε περπατούσε γρήγορα προς κάποια κατεύθυνση, σίγουρος και αποφασιστικός και δεν του άρεσαν τα πολλά σαλιαρίσματα. Δεν τσακώνονταν με κανέναν, σκύλο ή άνθρωπο, δεν ενοχλούσε κανέναν και είχε πιάσει φιλίες με τα junkies που εκτιμούσαν ιδιαίτερα αυτή του τη διακριτικότητα. Σιγά-σιγά ο Μπλάκι έγινε πιο κοινωνικός, περνούσε κάθε μέρα και χαιρετούσε όλη τη γειτονιά, όταν μάλιστα του έβαψαν μωβ και μια τούφα από τα κατάμαυρα σγουρά του μαλλιά έγινε ο πιο περιζήτητος αρσενικός στις σκυλίτσες της περιοχής. Ο Μπλάκι κοιμόταν καμιά φορά στου Στρέφη με τα παιδιά που έβρισκαν καταφύγιο εκεί για να πάρουν τη δόση τους. Ένα πρωινό έκανε έφοδο η αστυνομία. Μάζεψαν μερικούς κακόμοιρους και τους έριξαν κάτω στο έδαφος φωνάζοντας απειλητικά και ρίχνοντας τις σχετικές ψιλές. Ο Μπλάκι σαν όλους τους έντιμους σκύλους θέλησε να υπερασπιστεί τους φίλους του κι άρχισε να γαυγίζει λίγο πιο πέρα. Δεν γαύγιζε συχνά, άρα ίσως να είχε πραγματικά φοβηθεί αυτή τη φορά. Και τότε ένας από τους «ατρόμητους» υπερασπιστές του νόμου και της τάξης που μόλις είχαν συλλάβει μια χούφτα ανήμπορους νεαρούς, έβγαλε το υπηρεσιακό του όπλο και πυροβόλησε τον άμοιρο τον Μπλάκι στο κεφάλι. Δεν έγινε και κανα σπουδαίο θέμα, αν και το ανέφερε η Ελευθεροτυπία το συμβάν (στη πολύ καλή στήλη για τα ζώα). Οι φίλοι του Μπλάκι τον έθαψαν εκεί κοντά, έγραψαν σε μια πέτρα το όνομά του που τώρα πια έχει σβηστεί.

Τα Εξάρχεια είναι μια όμορφη γειτονιά που δεν έχει καμία σχέση με την παραπληροφόρηση που τόσο έντεχνα προσφέρεται στα media. Είναι κατά τη γνώμη μου όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι συνοικίες σε μια ανθρώπινη πόλη. Όλες οι χρήσεις ανακατεμένες, κατοικία, γραφεία, εμπόριο, αναψυχή, που λειτουργούν όλο το εικοσιτετράωρο, προσφέροντας ασφάλεια και ζεστασιά. Είναι μια γειτονιά με μικρή εγκληματικότητα, όπου οι κλοπές είναι ελάχιστες και το βράδυ μπορείς να περπατήσεις άφοβα. Δεν έχουμε μεγάλα πολυκαταστήματα, στα Εξάρχεια ευημερούν ακόμη τα μικρομάγαζα που σου προσφέρουν όλες τις υπηρεσίες που ευκολύνουν τη ζωή σου, επισκευές, επιδιορθώσεις, ψώνια αργά το βράδυ, λαϊκή αγορά, χασάπικα και μανάβικα, βιβλιοπωλεία, ψιλικατζίδικα, μικρά καφενεία για όλες τις ηλικίες, δώρα. Δεν έχουμε μεγάλα club, σκυλάδικα κι εστιατόρια, έχουμε μικρά μπαράκια και καφενεία για όλες τις φυλές, έχουμε μικρά εστιατόρια και μαγειρεία για όλα τα γούστα και όλες τις τσέπες. Αυτή η ποικιλία και η ισορροπία είναι που κάνει αυτή τη γειτονιά να είναι πιο ανεκτική στους κάθε λογής «παραστρατημένους» που κυνηγούν τη δική τους χίμαιρα.

Τώρα τελευταία, σαν τον Μπλάκι, τα Εξάρχεια δεν νοιώθουν πολύ καλά. Κάτι που άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού τα σικ μπαράκια τύπου Ψυρρή, απειλώντας να μετατρέψουν τα Εξάρχεια στη γνωστή εκμαυλισμένη τουριστική ατραξιόν, κάτι που προετοιμάζουν άλλη μια επιχείρηση «αρετή» για να σώσουν μια ανίκανη κυβέρνηση, αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια ότι σιγά-σιγά και με διάφορους τρόπους θα «καθαρίσουν» τη γειτονιά που ζω και αγαπώ. Τρέμω στην ιδέα ότι κάποιοι θα θέλουν να «καθαρίσουν» κι αυτούς τους τοίχους που διηγούνται τη ζωή μας γιατί κάνουν αντίπραξη στην τηλεοπτική εικόνα που θέλουν να μας σερβίρουν.