ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ

Ομολογώ ότι άργησα να απαντήσω στη πολιτική επικαιρότητα γιατί ένοιωσα μια αφόρητη αμηχανία. Η πρώτη μου διάθεση ήταν να γράψω κάτι ειρωνικό με κείνο το ασφαλές και προσφιλές σ’ εμάς τους blogger στυλ, κληρονομιά από τα ‘δημοσιογραφικά’ απωθημένα μας.

Το χιούμορ υποτίθεται ότι αμφισβητεί, υπονομεύει και ενοχλεί την εξουσία, μας δίνει την αίσθηση ότι επιδρούμε στα γεγονότα γελώντας μεταξύ μας με τους αγχωμένους ψηφοσυλλέκτες. Έτσι λοιπόν είχα ετοιμάσει μια χαρούμενη παράγραφο για τα νέα επαγγέλματα στη Βουλή: την κόρη μπιθικώτση, τον ειδικό αμφίεσης παραλίας, τον συνθέτη ευκαιρίας, τον φρέσκο –μυρίζει θάλασσα- επιτελάρχη, την ξανθιά αντίπαλο ξανθιάς, την πρώην κόμισσα, την πρώην θεά, την πρώην αθυρόστομη και φυσικά το οργανωμένο σχέδιο των ηθοποιών σιγά-σιγά να καταλάβουν την εξουσία και να επιβάλουν την πρώτη θεατρική δικτατορία.

Γρήγορα όμως κατάλαβα την παγίδα στην οποία ήμουν έτοιμη να πέσω. Η αμηχανία τόσων ημερών με βοήθησε να δω την πραγματικότητα. Δεν είμαστε εμείς στις κερκίδες κι οι άλλοι στην αρένα. Εμείς οι πολίτες είμαστε πάνω σε μια τεράστια σκηνή στριμωγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλον και οι άνθρωποι της εξουσίας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κάθε λογής επώνυμοι κάθονται αναπαυτικά στις κερκίδες και σπάνε πλάκα μαζί μας. Αυτές οι εκλογές είναι η απόδειξη. Ο θεατρικός επιχειρηματίας αποφάσισε ν’ ανεβάσει παράσταση-αρπαχτή. Θα τρέχουμε πάνω-κάτω στη σκηνή, θα φωνάζουμε φράσεις χιλιοειπωμένες, θα κάνουμε χοντροκομμένα αστεία μεταξύ μας, θα παίξουμε το μονόπρακτο της αισιοδοξίας, θ’ απαγγείλουμε τα ποιηματάκια των καλών προθέσεων και των ανέξοδων ευχών κι όταν μας γνέψει το επώνυμο κοινό μας θα κάνουμε και καμιά τούμπα παραπάνω. Το καλύτερο όμως μας το φυλάνε για το φινάλε. Με μια νέα θριαμβική μουσική σύνθεση, ένα ποτ-πουρί τραγουδιών των Θεοδωράκη, Μαρκόπουλου και Σπανουδάκη, θα χορέψουμε το χορό της κάλπης και σαν καλοί πολίτες θα ρίξουμε την ψήφο μας για χατίρι των θεατών που πλήρωσαν τόσα πολλά για να μας δουν.

Καλή τύχη, Νάντια.