ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ & ΚΡΙΣΗ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Ακούω και διαβάζω τόσες μέρες περί ’αριστερής’ στροφής της κοινωνίας. Για να δούμε...

Αν ‘αριστερά’ σημαίνει :
- Διόγκωση του κράτους ως οικονομικού παράγοντα,
- Στραγγαλισμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων,
- Μαζικοί διορισμοί με επετηρίδα (ανεξάρτητα πώς θα πληρωθούν οι διορισμένοι),
- Σύνταξη στα 45 (όσων προνομιούχων μπορούν βεβαίως, οι άλλοι καλά να πάθουν),
- Οι γυναίκες στο σπίτι γρήγορα (μην τυχόν και πάρουν θέση στην ιεραρχία, να μπουν, να γεννήσουν και δρόμο...),
- Κρατικά εσωστρεφή πανεπιστήμια (όπου κυριαρχεί ο αγριότερος νεποτισμός στην Ελλάδα και η μακάρια ακινησία),
- Απομονωτισμός και αλυτρωτισμός στην εξωτερική πολιτική,
- Ακόμη περισσότερα κίνητρα για κτίσιμο ‘πολυτελών’ ενεργοβόρων κατοικιών (αν τελειώσουν τα δάση, μην ανησυχείτε, υπάρχουν με τη σειρά τους οι λίμνες και η θάλασσα), κ.α.

Τότε συμφωνώ απολύτως! Ναι, υπάρχει στροφή προς τ’ αριστερά, κι όχι μόνο στροφή, αλλά μια υπέροχη κολοτούμπα! Τέτοιου τύπου ‘αριστεροί’ είναι το 25% απ’ το 41 της ΝΔ, το 20% απ’ το 38 του ΠΑΣΟΚ, το 4% απ’ το 5,2 του ΣΥΡΙΖΑ, το 8,5% του ΚΚΕ, το 3,5 % του ΛΑΟΣ. Σύνολο 60% περίπου της Ελληνικής κοινωνίας, πολύ παραπάνω απ’ την απόλυτη πλειοψηφία, ένας ΘΡΙΑΜΒΟΣ δηλαδή της ‘αριστεράς’.

Στο ΠΑΣΟΚ σήμερα η κρίση ταυτότητας είναι πολύ πιο σημαντική από την κρίση προσώπων, όσο κι αν ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα.

Το 1996, τα πρόσωπα, Σημίτης/Τσοχατζόπουλος είχαν διακριτές ιδεολογικές ταυτότητες με τον πρώτο να εκφράζει με σαφήνεια τον ήπιο αντι-κρατικίστικο εκσυγχρονισμό (μετά την παταγώδη αποτυχία του ηλιθιωδώς άγαρμπου νεοφιλελεύθερου μοντέλου της περιόδου Μητσοτάκη) και τον δεύτερο τη συνέχεια της γνώριμης κρατικίστικης διαχείρισης με έντονα βεβαίως τα στοιχεία διαφθοράς και ασυδοσίας (περίπου στην παράδοση του υπαρκτού σοσιαλισμού). Η ήττα της δεύτερης πρότασης ήταν προδιαγεγραμμένη, καθαρή, όσο και αναπόφευκτη στις τότε συνθήκες.

Σήμερα, το 2007, βλέπουμε εκπροσώπους του πιο άγριου κρατικισμού να στελεχώνουν και τις δύο υποψηφιότητες, Παπανδρέου/ΒΒενιζέλος, ο λόγος δε που εκφέρεται σε κάθε περίσταση μέχρι σήμερα από τους δύο μονομάχους και τους συνοδοιπόρους τους είναι βολικά κι ανέξοδα ‘αριστερός’, επηρεασμένος επικοινωνιακά από την ανερμάτιστη ‘ανάλυση’ των media. Με την εξαίρεση του Παγκάλου που προσπαθεί μοναχικά να υπερασπιστεί τον ήπιο σημιτικό εκσυγχρονισμό (ποιος να το ‘λεγε…), οι υπόλοιποι έχουν οδηγηθεί σε μια ‘αριστερή’ πλειοδοσία που θ’ αποτελέσει κατά τη γνώμη μου το Βατερλό της κεντροαριστεράς και τον οριστικό εναγκαλισμό των μεσαίων στρωμάτων με την κεντροδεξιά που ήδη κτίζει βαθειά θεμέλια στη ελληνική κοινωνία.

Τα πρόσωπα των δύο μονομάχων και των άλλων εμφανιζόμενων 'πόλων' επιμένουν να εφαρμόζουν τακτική ηθικής, μαγκιάς και άλλων τηλεοπτικών παραμέτρων που μόνο σύγχιση προκαλεί. Νομίζω ότι όποιος διαγνώσει εγκαίρως την μπανανόφλουδα της ‘μιντιακής αριστεράς’ και διαχωρίσει ευθαρσώς τη θέση του, τότε θα έχει εκταμιεύσει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για το μέλλον.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΗ-ΚΡΑΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο διαχωρισμός του αποτυχόντος κρατικισμού από την αριστερά αποτελεί σήμερα ένα αίτημα επιβίωσης για τη σοσιαλδημοκρατία διεθνώς, κατά τη γνώμη μου. Το υδροκεφαλικό κράτος μόνο πρόνοια και περίθαλψη δεν περιποιεί για τους πολίτες του, πόσο μάλλον ποιότητα ζωής και ευτυχία.

Η άγρια οικονομία της αγοράς από την άλλη, όσο κι αν μοιάζει θελκτική στην βορειοαμερικάνικη εκδοχή της, στον υπόλοιπο κόσμο, με τον κατακερματισμό, την εξάντληση των πόρων και την τεχνολογική καθυστέρηση, οδηγεί με ακρίβεια στην εξαθλίωση μεγάλων ομάδων πληθυσμού και την επικράτηση μεσαιωνικών θρησκευτικοϊδεολογικών δοξασιών.

Η σοσιαλδημοκρατία καλείται να απαντήσει πειστικά σε αυτό το παράδοξο: μικρό κράτος = μεγάλη πρόνοια και δεν τα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι κάποιες από τις απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι οι παρακάτω, έχουν μάλιστα συχνά πέσει στο πολιτικό τραπέζι:

- Αλλαγή κλίμακας διοίκησης. Μεταφορά σημαντικών αποφασιστικών αρμοδιοτήτων σε τοπικό επίπεδο. Η διαφθορά, αναποτελεσματικότητα και ανεπάρκεια των τοπικών αρχόντων φαίνεται να έχει κάψει νωρίς –τουλάχιστον στη Ελλάδα- αυτήν την προοπτική. Πρέπει ενδεχομένως να εισάγουμε νέες δομές όπως: εκ περιτροπής θητεία όλων των πολιτών, κλήρωση ελεγκτικών οργάνων, αυστηρή ολιγόχρονη θητεία των εκλεγομένων, Ανώτατη υποχρεωτική εκπαίδευση Δημοτικών και Νομαρχιακών εκπροσώπων, κ.α..
- Ιδιωτικά, μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια που θα επιδοτούνται μαζί με τα αξιολογημένα Κρατικά στην κατεύθυνση της παραγωγής τεχνολογίας αιχμής στην ενέργεια, υγεία και περιβαλλοντική αναβάθμιση.
- Σύστημα υγείας σε ιδιωτικονομική βάση (Α.Ε.) με υποχρεωτική ισότιμη ασφάλιση όλου του πληθυσμού (οποιασδήποτε εθνικότητας και εισοδηματικής κλάσης). Συμβάσεις βιώσιμες των ταμείων με τα Νοσοκομεία.
- Εξίσωση ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης με γενναία αύξηση των συντάξεων (κανένας κάτω από 900 €), οριστικό σταμάτημα της πρόωρης συνταξιοδότησης (ούτε εθελουσίας) εκτός φυσικά των λόγων υγείας.
- Τόνωση της ιδιωτικής οικονομίας με την μεταφορά πόρων και υπηρεσιών από το μεγάλο κεφάλαιο (η νεοδημοκρατική συνταγή), στη μεσαία και μικρή επιχείρηση. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το κλειδί του ελέγχου της ανεργίας και όχι η εγκληματική αναπαραγωγή ανεκπαίδευτων συμβασιούχων.

Η μη-κρατικίστικη αριστερά, η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία δηλαδή, ολοκληρώνεται πέραν όλων των άλλων στο κοινωνικό και στο πολιτιστικό επίπεδο στο οποίο το ΠΑΣΟΚ δεν έχει δείξει τον καλύτερο εαυτό του μέχρι σήμερα.