ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ

Αγαπητή Αμαλία,

Πριν πεθάνεις φρόντισες να στείλεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στο διαδίκτυο. Ένα ας πούμε γενετικό υλικό που μέσα στους θαλάμους της ψηφιακής επικοινωνίας θα γονιμοποιηθεί και θα αναπτυχθεί σιγά-σιγά. Αυτή τη γέννα την είχες προετοιμάσει με πολύ κόπο τον τελευταίο καιρό. Στο γενετικό υλικό που μας άφησες δεν έβαλες μέσα την αυτολύπηση, ούτε την παραίτηση, ούτε την απόγνωση. Αυτά, αν τα είχες, τα πήρες μαζί σου. Ξεχώρισες προσεκτικά την οργή σου, τη μαχητικότητά σου, το χιούμορ σου, την οξυδέρκειά σου, την αιχμηρή σου σκέψη, την κοινωνικότητά σου, τον ερωτισμό σου, τα όνειρά σου και τα έστειλες σε όλους εμάς για να φοβόμαστε λιγότερο. Μας έμαθες πολλά για το θάνατο: παραμονεύει στα σκοτεινά μονοπάτια της αδιαφορίας, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι επιλεκτικός, δεν είναι πονετικός, δεν είναι υπομονετικός, δεν συγχωρεί, δεν ξεχνά, δεν νικιέται. Αλλά, που να πάρει, μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε για το κοινό καλό...

Σε φιλώ Αμαλία, έστω κι αν δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω