Δίπλα από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων στην Αθήνα, μεταξύ Κυψέλης και Γκύζη και πάνω από το υπόγειο μέρος της οδού Μουστοξύδη, υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη πλατεία της πρωτεύουσας, η Πλατεία Πρωτομαγιάς που ενώνεται με το Πεδίον του Άρεως και το πάρκο της Σχολής. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή πλατεία, είναι όμως μια όαση για την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ελλάδας, την Κυψέλη. Εκεί τρέχουν όταν γίνεται σεισμός, εκεί παίζουν μπάλα τα παιδιά, εκεί βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια, εκεί μαθαίνουν οι έφηβοι ποδήλατο και μηχανάκι, εκεί κάνουν τη βόλτα τους οι γέροι και γενικά είναι γεμάτη ζωή.
Όμως τα παγκάκια είναι ξηλωμένα κατά 90%, το βράδυ ο χώρος δεν φωτίζεται καθόλου παρά μόνο κοντά στο καφενείο που νέμεται ένα μεγάλο μέρος της (αλλά ακόμη σε ανεκτά επίπεδα), το πράσινο επάνω στην πλατεία έχει αποψιλωθεί και υπάρχουν αρκετές παγίδες από κατεστραμμένη πλακόστρωση (ευτυχώς έφτιαξαν πρόσφατα κάποια ανοικτά φρεάτια γιατί θα είχαμε θύματα).
Τι επιφυλάσσουν όμως ο αναπτυξιακός οίστρος της αυτοδιοίκησης (δημοτικής και νομαρχιακής) σε αυτή την πολύτιμη για τους πολίτες πλατεία;
Τα προηγούμενα χρόνια η νομαρχία έδωσε την πλατεία Πρωτομαγιάς 4-5 φορές για εμπορικά παζάρια και εκθέσεις, 2-3 σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις και πρόσφατα για συναυλίες. Όσες εκδηλώσεις ήταν ανοικτές στο κοινό και ήπιες πήγαν σχετικά καλά αν και δεν είναι πολύ γνωστός ο χώρος. Οι εμπορικές χρήσεις όμως απέτυχαν παταγωδώς. Οι φορείς που τις διοργάνωναν κάλυψαν ανεξέλεγκτα όλο τον ελεύθερο χώρο ώστε να μην μπορεί κανένας να περάσει, πόσο μάλλον να παίξουν παιδιά, απώθησαν δηλαδή τους περαστικούς αντι να τους καλοδεχθούν. Επίσης πάρκαραν τα αυτοκίνητά τους μέσα στο πράσινο και γενικότερα άφησαν έναν πολύ χειρότερο χώρο όταν έφυγαν (ιδιαίτερα οι chic βιβλιοπώλες). Οι αρχές φρόντιζαν μάλιστα να παραχωρούν το χώρο τις αργίες των Χριστουγέννων και του Πάσχα, τότε ακριβώς που τα παιδιά είχαν ανάγκη να παίξουν. Ευτυχώς αυτή η χρήση μας τέλειωσε γιατί οι πωλήσεις πήγαν χάλια και η Κυψέλη δεν είναι γειτονιά πλουσίων ή έστω κορόϊδων. Τώρα ακούγεται ότι η πλατεία θα δοθεί σε ιδιώτες προς «αξιοποίηση» με καφενεία και εστιατόρια.
Όλη η Ελλάδα γέμισε εστιατόρια και καφενεία, δεν μπορείς να σταθείς καν σε ανοικτό χώρο αν δεν πληρώσεις αυτό το ιδιότυπο χαράτσι που έχουν επιβάλει οι τοπικές αρχές, τρομάρα τους, σε όλους μας. Θέλεις να πάρεις λίγο αέρα, θέλεις να παίξει το παιδί σου; Θα πληρώσεις στον καφετζή δέκα ευρώ για να μπορέσει να του πάρει τα τρία ο Δήμαρχος. Διαβάστε αυτό το post για την Κόρινθο και θα συμφωνήσετε ότι το σχέδιο είναι γενικής εφαρμογής και καλά οργανωμένο.
Ξαναγυρνώντας στην δική μου πλατεία θέλω να σημειώσω κάτι που γίνεται εδώ και αρκετό καιρό σε μια απόμερη και δροσερή γωνιά της. Μετανάστες κάποιας ηλικίας, κυρίως από την Αλβανία, έχουν φέρει τις δικές τους καρέκλες και τραπέζια, μαζεύονται το απόγευμα όταν δροσίζει και παίζουν τάβλι και σκάκι. Γύρω τους μαζεύονται οι οικογένειές τους, ενώ παραδίπλα και πιο αργά το βράδυ οι νεώτεροι. Κάποιοι αντιμετωπίζουν αυτή τη αυτοσχέδια γωνιά των μεταναστών με καχυποψία, το Πεδίον του Άρεως έχει έτσι κι αλλιώς πολλές κακόφημες γωνιές (αλλά για φωτισμό κουβέντα!). Εγώ λέω ότι είναι απαράδεκτο οι πολίτες αυτής της πόλης, Έλληνες και ξένοι, να μην έχουν έναν ελεύθερο δημόσιο χώρο για να συναντώνται, με δροσιά, θέα και στοιχειώδη εξοπλισμό στον οποίον να μην είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν (γιατί έτσι κι αλλιώς πληρώνουν αλλιώς). Οι συμπολίτες μας μετανάστες, έστω εξ ανάγκης, μας δείχνουν το δρόμο: να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει, να βγάλουμε τα δικά μας τραπεζάκια έξω!
Τρίτη 26 Ιουνίου 2007
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007
ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ
Πολλά από τα λεγόμενα ‘κοινωνικά’ προβλήματα, όπως η βία στις πόλεις, η αποξένωση και η αδυναμία προσαρμογής, η πολιτιστική περιθωριοποίηση και η παραβατικότητα, είναι πολλές φορές ουσιαστικά προβλήματα του χώρου. Οι άνθρωποι πάντοτε αντιδρούν στα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται και διαμορφώνουν τη διάθεσή τους ανάλογα με αυτό, ακόμη και αν δεν τους είναι συνειδητό (πχ στους χώρους του Μετρό της Αθήνας δεν γίνονται καταστροφές με την ίδια συχνότητα που βλέπουμε σε άλλους υποβαθμισμένους κοινόχρηστους χώρους της ίδιας πόλης, στα υποβαθμισμένα κτιριακά σχολεία παρατηρούνται μεγαλύτερες μαθησιακές δυσκολίες από τους μαθητές κλπ).
Ο ρόλος των εκλεγμένων φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία είναι να βρίσκονται πιο μπροστά από το δυσκίνητο κράτος, να προβλέπουν τις κοινωνικές εξελίξεις και τις ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες και να πραγματοποιούν εγκαίρως τις απαραίτητες παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο που συνεχώς θα διαμορφώνεται ξανά και ξανά ώστε να εξυπηρετεί τις εκάστοτε απαιτήσεις. Ακόμη και σε τομείς που δεν είναι στην άμεση αρμοδιότητά τους οι τοπικοί άρχοντες έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν τους πολίτες και να προκαλέσουν την αποδυνάμωση της γραφειοκρατίας.
Οι απαραίτητες αλλαγές πχ στο θέμα της παιδείας ή στο θέμα της δημόσιας τάξης ή της απασχόλησης ακόμα και του ασφαλιστικού, θα γίνουν πολύ πιο αποτελεσματικές και θα αφομοιωθούν πολύ πιο εύκολα από τους πολίτες αν γίνουν πολεοδομικές και κτιριακές παρεμβάσεις τέτοιες, που θα βελτιώσουν την λειτουργία και την αισθητική των πόλεων που ζούμε. Τη σημασία αυτής της διάστασης του χώρου δυστυχώς δεν την αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες και την υποτιμούν.
Ένα δίκτυο πεζοδρόμων γύρω από ένα σχολείο ή ένα νοσοκομείο, πρωτότυπες μελέτες χρωμάτων για τις εξωτερικές όψεις, ένας οργανωμένος χώρος πολιτιστικών δραστηριοτήτων σε μια Πανεπιστημιούπολη, ένα προηγμένο τεχνολογικά στέγαστρο σε διάφορες περιοχές με ενεργειακή αυτονομία και ψηφιακές προβολές, ένα ‘ζωντανό’ γλυπτό έργο τέχνης, μια σωστά σχεδιασμένη οικολογική φωταγώγηση δημοσίων χώρων με παιχνίδια στα χρώματα και οπτικό ενδιαφέρον, η τροποποίηση οικοδομικών κανονισμών ώστε να εξασφαλίζεται ο φυσικός κλιματισμός, πρωτότυπα πολιτιστικά γεγονότα καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και σε όλες τις συνοικίες της πόλης, η δημιουργία ειδικών χώρων για την εναπόθεση των ημερήσιων απορριμμάτων σε συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, μια σχεδιασμένη ενοποίηση οικοδομικών τετραγώνων ιδιαίτερα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές και μια συντονισμένη αξιοποίηση των εσωτερικών κοινόχρηστων χώρων των πολυκατοικιών μπορούν να βελτιώσουν μαζί με το περιβάλλον και τις επιδόσεις άλλων, φαινομενικά άσχετων τομέων της σύγχρονης ζωής όπως η μάθηση, η δημόσια υγεία, ο πολιτισμός, η κοινωνική ειρήνη και η ασφάλεια των πολιτών.
Στην αθηναϊκή πραγματικότητα τώρα: ο ένας μας άφησε καγκελάκια κακής ποιότητας που σε λίγο θα σκουριάσουν καθώς και κάποιες άθλιες πλακοστρώσεις στο κέντρο. Η άλλη μας επεφύλαξε εγκληματικές διαβάσεις τυφλών που καταλήγουν με αξιοθαύμαστη ακρίβεια κατευθείαν σε κολώνες και για τους βλέποντες πολυέξοδα χριστουγεννιάτικα θεάματα συγκεκριμένης εταιρείας φυσικά και αμφιβόλου ποιότητας. Ο τρίτος και δημοφιλέστατος ψάχνει με αγωνία να βρει σπουδαία σχέδια και μεγαλόπνοα οράματα γιατί προεκλογικά δεν ευκαιρούσε και τώρα πνίγεται από τις πολλές δημόσιες σχέσεις και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ας ρωτήσει το σύμβουλο Λαζόπουλο, κι αν ούτε κι αυτός ευκαιρεί υπάρχει και πολυπράγμων Βάσια ή ο συνθέτης ύμνων Κατσαρός.
Χρησιμοποίησα πιο πάνω τον όρο «πρόβλεψη» για τους αιρετούς άρχοντες των πόλεών μας αλλά ίσως να ζητώ πολλά. Θα μου αρκούσε έστω η «εκ των υστέρων αντιμετώπιση», αλλά με τίποτε δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτή τη «μακάρια ακινησία».
Ο ρόλος των εκλεγμένων φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία είναι να βρίσκονται πιο μπροστά από το δυσκίνητο κράτος, να προβλέπουν τις κοινωνικές εξελίξεις και τις ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες και να πραγματοποιούν εγκαίρως τις απαραίτητες παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο που συνεχώς θα διαμορφώνεται ξανά και ξανά ώστε να εξυπηρετεί τις εκάστοτε απαιτήσεις. Ακόμη και σε τομείς που δεν είναι στην άμεση αρμοδιότητά τους οι τοπικοί άρχοντες έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν τους πολίτες και να προκαλέσουν την αποδυνάμωση της γραφειοκρατίας.
Οι απαραίτητες αλλαγές πχ στο θέμα της παιδείας ή στο θέμα της δημόσιας τάξης ή της απασχόλησης ακόμα και του ασφαλιστικού, θα γίνουν πολύ πιο αποτελεσματικές και θα αφομοιωθούν πολύ πιο εύκολα από τους πολίτες αν γίνουν πολεοδομικές και κτιριακές παρεμβάσεις τέτοιες, που θα βελτιώσουν την λειτουργία και την αισθητική των πόλεων που ζούμε. Τη σημασία αυτής της διάστασης του χώρου δυστυχώς δεν την αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες και την υποτιμούν.
Ένα δίκτυο πεζοδρόμων γύρω από ένα σχολείο ή ένα νοσοκομείο, πρωτότυπες μελέτες χρωμάτων για τις εξωτερικές όψεις, ένας οργανωμένος χώρος πολιτιστικών δραστηριοτήτων σε μια Πανεπιστημιούπολη, ένα προηγμένο τεχνολογικά στέγαστρο σε διάφορες περιοχές με ενεργειακή αυτονομία και ψηφιακές προβολές, ένα ‘ζωντανό’ γλυπτό έργο τέχνης, μια σωστά σχεδιασμένη οικολογική φωταγώγηση δημοσίων χώρων με παιχνίδια στα χρώματα και οπτικό ενδιαφέρον, η τροποποίηση οικοδομικών κανονισμών ώστε να εξασφαλίζεται ο φυσικός κλιματισμός, πρωτότυπα πολιτιστικά γεγονότα καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και σε όλες τις συνοικίες της πόλης, η δημιουργία ειδικών χώρων για την εναπόθεση των ημερήσιων απορριμμάτων σε συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, μια σχεδιασμένη ενοποίηση οικοδομικών τετραγώνων ιδιαίτερα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές και μια συντονισμένη αξιοποίηση των εσωτερικών κοινόχρηστων χώρων των πολυκατοικιών μπορούν να βελτιώσουν μαζί με το περιβάλλον και τις επιδόσεις άλλων, φαινομενικά άσχετων τομέων της σύγχρονης ζωής όπως η μάθηση, η δημόσια υγεία, ο πολιτισμός, η κοινωνική ειρήνη και η ασφάλεια των πολιτών.
Στην αθηναϊκή πραγματικότητα τώρα: ο ένας μας άφησε καγκελάκια κακής ποιότητας που σε λίγο θα σκουριάσουν καθώς και κάποιες άθλιες πλακοστρώσεις στο κέντρο. Η άλλη μας επεφύλαξε εγκληματικές διαβάσεις τυφλών που καταλήγουν με αξιοθαύμαστη ακρίβεια κατευθείαν σε κολώνες και για τους βλέποντες πολυέξοδα χριστουγεννιάτικα θεάματα συγκεκριμένης εταιρείας φυσικά και αμφιβόλου ποιότητας. Ο τρίτος και δημοφιλέστατος ψάχνει με αγωνία να βρει σπουδαία σχέδια και μεγαλόπνοα οράματα γιατί προεκλογικά δεν ευκαιρούσε και τώρα πνίγεται από τις πολλές δημόσιες σχέσεις και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ας ρωτήσει το σύμβουλο Λαζόπουλο, κι αν ούτε κι αυτός ευκαιρεί υπάρχει και πολυπράγμων Βάσια ή ο συνθέτης ύμνων Κατσαρός.
Χρησιμοποίησα πιο πάνω τον όρο «πρόβλεψη» για τους αιρετούς άρχοντες των πόλεών μας αλλά ίσως να ζητώ πολλά. Θα μου αρκούσε έστω η «εκ των υστέρων αντιμετώπιση», αλλά με τίποτε δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτή τη «μακάρια ακινησία».
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007
ΑΝΘΡΩΠΟΙ SPAM
Ένας ουσιώδης όρος για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ισορροπήσει και να κοινωνικοποιηθεί ομαλά είναι το βαθύτερό του αίσθημα ότι είναι με κάποιο τρόπο αναγκαίος, χρήσιμος σε λίγους ή σε περισσότερους, δεν έχει σημασία.
Το πρόβλημα για το σύγχρονο άνθρωπο είναι ότι σε συνθήκες υπερπληθυσμού και υπερπροσφοράς ανθρώπινου δυναμικού αισθάνεται ότι δεν είναι πια απαραίτητος στο κοινωνικό σύνολο, ότι αυτά που σκέφτεται και νοιώθει, τα μηνύματα που στέλνει στον περιβάλλον του απορρίπτονται λίγο-πολύ ως άχρηστα, αλληλοακυρωμένα μέσα σ’ ένα ιλιγγιώδες σε μέγεθος ποσό πληροφοριών. Οι ικανότητές του δεν αναγνωρίζονται και το χειρότερο δεν αξιολογούνται καν τις περισσότερες φορές, οδηγώντας τον σε προσωπικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Η γενιά της μέσης ηλικίας πετάγεται με σκληρότητα έξω από την αγορά εργασίας ή αναμένει καρτερικά τη σύνταξη παροπλισμένη, ενώ η νεότερη γενιά ίσως και να μην μπορέσει ποτέ να μπει. Είναι εμφανής η διαφορά από την πρώτη μεταπολεμική γενιά που δοκίμασε στη πράξη τις δυνατότητές της κι ένοιωσε τη χαρά να ξανακτίσει τον κόσμο από την αρχή, όσο κι αν είχε πληρώσει βαρύ τίμημα.
Εξελισσόμαστε σ’ ένα νέο είδος, τους ανθρώπους spam που αγωνίζονται τις περισσότερες φορές χωρίς πιθανότητες να ξεχωρίσουν μέσω της «επιτυχίας» (διάβαζε «επωνυμίας»). Κάποιοι θα τα καταφέρουν, όχι γιατί είναι ικανότεροι, ούτε γιατί προσπαθούν περισσότερο. Συνήθως το διαβατήριο είναι ένα ‘καλό’ όνομα ή/και μερικές ασύμμετρες συγκυρίες.
Μέσα σε αυτή τη διαδικασία της διαλογής σε ‘ευπρόσδεκτους’ και ‘ανεπιθύμητους’, φουντώνει το αίσθημα της αδικίας, της απελπισίας και της αντι-κοινωνικότητας αφού έτσι κι αλλιώς η τράπουλα είναι σημαδεμένη.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πολιτική και την αριστερά; Καμία…
Το πρόβλημα για το σύγχρονο άνθρωπο είναι ότι σε συνθήκες υπερπληθυσμού και υπερπροσφοράς ανθρώπινου δυναμικού αισθάνεται ότι δεν είναι πια απαραίτητος στο κοινωνικό σύνολο, ότι αυτά που σκέφτεται και νοιώθει, τα μηνύματα που στέλνει στον περιβάλλον του απορρίπτονται λίγο-πολύ ως άχρηστα, αλληλοακυρωμένα μέσα σ’ ένα ιλιγγιώδες σε μέγεθος ποσό πληροφοριών. Οι ικανότητές του δεν αναγνωρίζονται και το χειρότερο δεν αξιολογούνται καν τις περισσότερες φορές, οδηγώντας τον σε προσωπικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Η γενιά της μέσης ηλικίας πετάγεται με σκληρότητα έξω από την αγορά εργασίας ή αναμένει καρτερικά τη σύνταξη παροπλισμένη, ενώ η νεότερη γενιά ίσως και να μην μπορέσει ποτέ να μπει. Είναι εμφανής η διαφορά από την πρώτη μεταπολεμική γενιά που δοκίμασε στη πράξη τις δυνατότητές της κι ένοιωσε τη χαρά να ξανακτίσει τον κόσμο από την αρχή, όσο κι αν είχε πληρώσει βαρύ τίμημα.
Εξελισσόμαστε σ’ ένα νέο είδος, τους ανθρώπους spam που αγωνίζονται τις περισσότερες φορές χωρίς πιθανότητες να ξεχωρίσουν μέσω της «επιτυχίας» (διάβαζε «επωνυμίας»). Κάποιοι θα τα καταφέρουν, όχι γιατί είναι ικανότεροι, ούτε γιατί προσπαθούν περισσότερο. Συνήθως το διαβατήριο είναι ένα ‘καλό’ όνομα ή/και μερικές ασύμμετρες συγκυρίες.
Μέσα σε αυτή τη διαδικασία της διαλογής σε ‘ευπρόσδεκτους’ και ‘ανεπιθύμητους’, φουντώνει το αίσθημα της αδικίας, της απελπισίας και της αντι-κοινωνικότητας αφού έτσι κι αλλιώς η τράπουλα είναι σημαδεμένη.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πολιτική και την αριστερά; Καμία…
Τρίτη 12 Ιουνίου 2007
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Ξεκίνησε λοιπόν η προεκλογική περίοδος με φωνές και με φανφάρες. Δεν ξέρω γιατί, αυτή τη φορά μου φαίνεται ότι αυτές οι εκλογές θα είναι πιο θλιβερές από ποτέ. Ίσως γιατί μας έχουν προϊδεάσει ότι θα δεχθούμε ένα επικοινωνιακό τσουνάμι κατακέφαλα, ίσως γιατί όλο και περισσότερο διαισθανόμαστε ότι το πάνε για μάχη «αρχηγών» και «επιτελείων», ίσως γιατί βαρεθήκαμε να γίνεται τιμητής των πάντων η ακροδεξιά και το παπαδαριό (και μετά απορούν γιατί θα πάρει 5%), ίσως γιατί δεν νοιώθουμε να συμμετέχουμε στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας, απλά μας χρειάζονται σαν πολύχρωμο ντεκόρ στα τηλεοπτικά τους πλάνα. Κι αυτό φυσικά αν είμαστε νέοι, ωραίοι και σχετικά ήσυχοι. Δεν κατάλαβα καθόλου γιατί το «επιτελείο» Παπανδρέου διαφημίζει τόσο πολύ τα φτιαχτά πλάνα με το ντεκόρ νεολαίων (βλ. σχετικά άρθρα σε όλες τις εφημερίδες). Προφανώς διαφημίζει (ή απλώς πάει να περισώσει) τον εαυτό του (το «επιτελείο») και όχι τον ίδιο τον αρχηγό, αποκαλύπτοντας τεχνικές που δεν λέγονται έτσι απροκάλυπτα στο κοινό (εκτός αν το θεωρούμε ηλίθιο) αλλά τις αφήνουμε να δουλεύουν υπόγεια στο επίπεδο της εντύπωσης. Άσε που δεν φτάνει κιόλας. Κατά τα άλλα δεν έχουν ακόμη ασχοληθεί με την «ηχητική κάλυψη συγκέντρωσης και μίξη ήχου» με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές στα πλάνα που έχω δει στην τηλεόραση να μην ακούγονται οι φωνές του κόσμου και η ομιλία του Παπανδρέου να έρχεται «γυμνή» και άτονη και ν’ αφήνει πολύ αρνητική εντύπωση για την ανταπόκριση των οπαδών του (πχ στο ΣΕΦ και χτες στην Κόρινθο).
Εκεί όμως που πραγματικά ανατριχιάζουμε είναι στη κυβερνητική παράσταση. Μα τι λέω; Όχι απλώς παράσταση, σωστό υπερθέαμα, μιούζικαλ βγαλμένο απευθείας από την λαμέ αισθητική της δεκαετίας του 80. Μιούζικαλ με υπόθεση: το καλό ξανθό κορίτσι πήρε το πιο καλό παιδί της Πλατείας Κολωνακίου, που είχε κάποιες κακές παρέες στο παρελθόν αλλά τώρα τα άφησε όλα πίσω του για να πάρει το μαγαζί του θείου του και μαζί με το καλό κορίτσι πήγαν να ζήσουν στο κάστρο τους και άφησε το μικρό αλογοσκούφη να κάνει κουμάντο στο μαγαζί και τώρα κατέβηκε πάλι απ’ το κάστρο για να μας σφίξει το χέρι και να μας χτυπήσει φιλικά στη πλάτη, ναι, ναι είναι ο καταλληλότερος για το ρόλο!
Είναι θλιβερό να παρακολουθείς τη σκηνοθετημένη πολιτικολογία χωρίς να βλέπεις πουθενά την πολιτική δράση, πολύ απλά γιατί είναι απάνθρωπο. Αισθάνεσαι να σε υποβαθμίζουν από πολίτη σε χειροκροτητή, αισθάνεσαι τη μοναξιά του ανθρώπου που δεν μπορεί να χειροκροτήσει.
Εκεί όμως που πραγματικά ανατριχιάζουμε είναι στη κυβερνητική παράσταση. Μα τι λέω; Όχι απλώς παράσταση, σωστό υπερθέαμα, μιούζικαλ βγαλμένο απευθείας από την λαμέ αισθητική της δεκαετίας του 80. Μιούζικαλ με υπόθεση: το καλό ξανθό κορίτσι πήρε το πιο καλό παιδί της Πλατείας Κολωνακίου, που είχε κάποιες κακές παρέες στο παρελθόν αλλά τώρα τα άφησε όλα πίσω του για να πάρει το μαγαζί του θείου του και μαζί με το καλό κορίτσι πήγαν να ζήσουν στο κάστρο τους και άφησε το μικρό αλογοσκούφη να κάνει κουμάντο στο μαγαζί και τώρα κατέβηκε πάλι απ’ το κάστρο για να μας σφίξει το χέρι και να μας χτυπήσει φιλικά στη πλάτη, ναι, ναι είναι ο καταλληλότερος για το ρόλο!
Είναι θλιβερό να παρακολουθείς τη σκηνοθετημένη πολιτικολογία χωρίς να βλέπεις πουθενά την πολιτική δράση, πολύ απλά γιατί είναι απάνθρωπο. Αισθάνεσαι να σε υποβαθμίζουν από πολίτη σε χειροκροτητή, αισθάνεσαι τη μοναξιά του ανθρώπου που δεν μπορεί να χειροκροτήσει.
Τρίτη 5 Ιουνίου 2007
ΑΡΧΕΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΜΕ ΒΡΟΧΗ
Αρχίζω να αισθάνομαι λίγο «εντός γραμμής» ακολουθώντας την επικαιρότητα που σήμερα θέλει να είναι η ημέρα του περιβάλλοντος το οποίο θα τροφοδοτήσει τα media -εκτός από χαρτί και ενέργεια- και με μπόλικα σχετικά αφιερώματα.
Στον σύγχρονο κόσμο έχει διαμορφωθεί η ισορροπία του τρόμου ως προς το περιβάλλον που μοιάζει με την ισορροπία του τρόμου του ψυχρού πολέμου. Οι εχθροί είναι και αυτή τη φορά δύο: ο άνθρωπος απ’ τη μια και η γη σαν οικοσύστημα απ’ την άλλη. Ο άνθρωπος πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα και επιβιώνει (με τη σχετική ανισότητα βέβαια) βασιζόμενος στην υπερθερμασμένη οικονομία της κατανάλωσης που δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας, εξαντλώντας όμως κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο. Το περιβάλλον απ’ την άλλη μεριά προσαρμόζεται σε αυτήν την ανθρώπινη επιθετικότητα και γίνεται με τη σειρά του απειλητικό για τις ανθρώπινες κοινωνίες στην προσπάθειά του να εξισορροπήσει τις απώλειες. Η περιβαλλοντική ‘επιθετικότητα’ (πχ κλιματολογικές αλλαγές) διεγείρει τα ανθρώπινα αντανακλαστικά με τη σειρά της και μέσω της υψηλής τεχνολογίας επιχειρείται η παράκαμψη των φυσικών συνθηκών, κάτι που καταβροχθίζει ακόμα περισσότερους πόρους και ούτω καθ’ εξής…
Πολλοί ζητούν τη ‘συνεργασία’ των δύο πλευρών και προτείνουν ήπιες διορθώσεις της συμπεριφοράς μας. Δεν θα ήταν, ας πούμε, εύκολο να μειώσουμε την κατανάλωση κατά 10 ή ακόμα και 20%. Μπορούμε άνετα να τρώμε κατά 20% λιγότερο, να μετακινούμαστε κατά 20% λιγότερο, να αγοράζουμε ρούχα ή ηλεκτρικές συσκευές κατά 20% λιγότερο κλπ. Ναι, αλλά αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες. Είμαστε παγιδευμένοι στην ευμάρειά μας!
Όλες οι κυβερνήσεις των πλούσιων και ανεπτυγμένων χωρών επιλέγουν το δρόμο των ήπιων και σταδιακών (ρυθμού κουρασμένης χελώνας) διορθώσεων ελπίζοντας να μην διαταράξουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους, ενώ οι φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες αρνούνται να παρακάμψουν το στάδιο της ‘ανάπτυξης’ δυτικού τύπου και βρίσκονται στην πρωτοπορία της επιθετικότητας εναντίον του περιβάλλοντος επικαλούμενες τα δικά τους εύλογα επιχειρήματα.
Πολυάριθμη ανθρώπινη κοινωνία και φυσικό περιβάλλον φαίνεται να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιθέσεις που δεν μπορούν να διευθετηθούν με ήπιες προσαρμογές, πόσο μάλλον που ούτε αυτές δεν γίνονται στην κλίμακα που έχουν αποφασιστεί. Το κλειδί, κατά τη γνώμη μου, είναι η λέξη ‘πολυάριθμη’. Πολύ σχηματικά, οι διέξοδοι του Α’ Περιβαλλοντικού Πολέμου θα μπορούσαν να είναι: α) μάχη μέχρις εσχάτων με πολλά θύματα εκατέρωθεν, β) δραστικός έλεγχος των γεννήσεων σε παγκόσμια βάση (ενώ κάποιοι μιλούν με εξαιρετική επιπολαιότητα για δημογραφικό) ή γ) η παλιά δοκιμασμένη λύση της μετανάστευσης σε νέους κόσμους.
(Οι παραπάνω σκέψεις δεν θέτουν με κανένα τρόπο σε αμφισβήτηση την ανάγκη να πάρουμε άμεσα μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας, όπως η ανακύκλωση των απορριμμάτων και η χρησιμοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αν όμως μας πείσουν οι ανησυχούντες εθνικιστές κάθε λογής να γίνουμε όλοι πολύτεχνοι με δωρεάν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και σπίτια ακόμη μεγαλύτερου, τότε απλά θα γυρνάμε στο ίδιο σημείο)
Στον σύγχρονο κόσμο έχει διαμορφωθεί η ισορροπία του τρόμου ως προς το περιβάλλον που μοιάζει με την ισορροπία του τρόμου του ψυχρού πολέμου. Οι εχθροί είναι και αυτή τη φορά δύο: ο άνθρωπος απ’ τη μια και η γη σαν οικοσύστημα απ’ την άλλη. Ο άνθρωπος πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα και επιβιώνει (με τη σχετική ανισότητα βέβαια) βασιζόμενος στην υπερθερμασμένη οικονομία της κατανάλωσης που δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας, εξαντλώντας όμως κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο. Το περιβάλλον απ’ την άλλη μεριά προσαρμόζεται σε αυτήν την ανθρώπινη επιθετικότητα και γίνεται με τη σειρά του απειλητικό για τις ανθρώπινες κοινωνίες στην προσπάθειά του να εξισορροπήσει τις απώλειες. Η περιβαλλοντική ‘επιθετικότητα’ (πχ κλιματολογικές αλλαγές) διεγείρει τα ανθρώπινα αντανακλαστικά με τη σειρά της και μέσω της υψηλής τεχνολογίας επιχειρείται η παράκαμψη των φυσικών συνθηκών, κάτι που καταβροχθίζει ακόμα περισσότερους πόρους και ούτω καθ’ εξής…
Πολλοί ζητούν τη ‘συνεργασία’ των δύο πλευρών και προτείνουν ήπιες διορθώσεις της συμπεριφοράς μας. Δεν θα ήταν, ας πούμε, εύκολο να μειώσουμε την κατανάλωση κατά 10 ή ακόμα και 20%. Μπορούμε άνετα να τρώμε κατά 20% λιγότερο, να μετακινούμαστε κατά 20% λιγότερο, να αγοράζουμε ρούχα ή ηλεκτρικές συσκευές κατά 20% λιγότερο κλπ. Ναι, αλλά αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες. Είμαστε παγιδευμένοι στην ευμάρειά μας!
Όλες οι κυβερνήσεις των πλούσιων και ανεπτυγμένων χωρών επιλέγουν το δρόμο των ήπιων και σταδιακών (ρυθμού κουρασμένης χελώνας) διορθώσεων ελπίζοντας να μην διαταράξουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους, ενώ οι φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες αρνούνται να παρακάμψουν το στάδιο της ‘ανάπτυξης’ δυτικού τύπου και βρίσκονται στην πρωτοπορία της επιθετικότητας εναντίον του περιβάλλοντος επικαλούμενες τα δικά τους εύλογα επιχειρήματα.
Πολυάριθμη ανθρώπινη κοινωνία και φυσικό περιβάλλον φαίνεται να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιθέσεις που δεν μπορούν να διευθετηθούν με ήπιες προσαρμογές, πόσο μάλλον που ούτε αυτές δεν γίνονται στην κλίμακα που έχουν αποφασιστεί. Το κλειδί, κατά τη γνώμη μου, είναι η λέξη ‘πολυάριθμη’. Πολύ σχηματικά, οι διέξοδοι του Α’ Περιβαλλοντικού Πολέμου θα μπορούσαν να είναι: α) μάχη μέχρις εσχάτων με πολλά θύματα εκατέρωθεν, β) δραστικός έλεγχος των γεννήσεων σε παγκόσμια βάση (ενώ κάποιοι μιλούν με εξαιρετική επιπολαιότητα για δημογραφικό) ή γ) η παλιά δοκιμασμένη λύση της μετανάστευσης σε νέους κόσμους.
(Οι παραπάνω σκέψεις δεν θέτουν με κανένα τρόπο σε αμφισβήτηση την ανάγκη να πάρουμε άμεσα μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας, όπως η ανακύκλωση των απορριμμάτων και η χρησιμοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αν όμως μας πείσουν οι ανησυχούντες εθνικιστές κάθε λογής να γίνουμε όλοι πολύτεχνοι με δωρεάν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και σπίτια ακόμη μεγαλύτερου, τότε απλά θα γυρνάμε στο ίδιο σημείο)
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα. Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών. Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας».
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
* ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ - ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail:infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007
Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας».
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
* ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ - ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail:infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
