Ακούω και διαβάζω τόσες μέρες περί ’αριστερής’ στροφής της κοινωνίας. Για να δούμε...
Αν ‘αριστερά’ σημαίνει :
- Διόγκωση του κράτους ως οικονομικού παράγοντα,
- Στραγγαλισμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων,
- Μαζικοί διορισμοί με επετηρίδα (ανεξάρτητα πώς θα πληρωθούν οι διορισμένοι),
- Σύνταξη στα 45 (όσων προνομιούχων μπορούν βεβαίως, οι άλλοι καλά να πάθουν),
- Οι γυναίκες στο σπίτι γρήγορα (μην τυχόν και πάρουν θέση στην ιεραρχία, να μπουν, να γεννήσουν και δρόμο...),
- Κρατικά εσωστρεφή πανεπιστήμια (όπου κυριαρχεί ο αγριότερος νεποτισμός στην Ελλάδα και η μακάρια ακινησία),
- Απομονωτισμός και αλυτρωτισμός στην εξωτερική πολιτική,
- Ακόμη περισσότερα κίνητρα για κτίσιμο ‘πολυτελών’ ενεργοβόρων κατοικιών (αν τελειώσουν τα δάση, μην ανησυχείτε, υπάρχουν με τη σειρά τους οι λίμνες και η θάλασσα), κ.α.
Τότε συμφωνώ απολύτως! Ναι, υπάρχει στροφή προς τ’ αριστερά, κι όχι μόνο στροφή, αλλά μια υπέροχη κολοτούμπα! Τέτοιου τύπου ‘αριστεροί’ είναι το 25% απ’ το 41 της ΝΔ, το 20% απ’ το 38 του ΠΑΣΟΚ, το 4% απ’ το 5,2 του ΣΥΡΙΖΑ, το 8,5% του ΚΚΕ, το 3,5 % του ΛΑΟΣ. Σύνολο 60% περίπου της Ελληνικής κοινωνίας, πολύ παραπάνω απ’ την απόλυτη πλειοψηφία, ένας ΘΡΙΑΜΒΟΣ δηλαδή της ‘αριστεράς’.
Στο ΠΑΣΟΚ σήμερα η κρίση ταυτότητας είναι πολύ πιο σημαντική από την κρίση προσώπων, όσο κι αν ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα.
Το 1996, τα πρόσωπα, Σημίτης/Τσοχατζόπουλος είχαν διακριτές ιδεολογικές ταυτότητες με τον πρώτο να εκφράζει με σαφήνεια τον ήπιο αντι-κρατικίστικο εκσυγχρονισμό (μετά την παταγώδη αποτυχία του ηλιθιωδώς άγαρμπου νεοφιλελεύθερου μοντέλου της περιόδου Μητσοτάκη) και τον δεύτερο τη συνέχεια της γνώριμης κρατικίστικης διαχείρισης με έντονα βεβαίως τα στοιχεία διαφθοράς και ασυδοσίας (περίπου στην παράδοση του υπαρκτού σοσιαλισμού). Η ήττα της δεύτερης πρότασης ήταν προδιαγεγραμμένη, καθαρή, όσο και αναπόφευκτη στις τότε συνθήκες.
Σήμερα, το 2007, βλέπουμε εκπροσώπους του πιο άγριου κρατικισμού να στελεχώνουν και τις δύο υποψηφιότητες, Παπανδρέου/ΒΒενιζέλος, ο λόγος δε που εκφέρεται σε κάθε περίσταση μέχρι σήμερα από τους δύο μονομάχους και τους συνοδοιπόρους τους είναι βολικά κι ανέξοδα ‘αριστερός’, επηρεασμένος επικοινωνιακά από την ανερμάτιστη ‘ανάλυση’ των media. Με την εξαίρεση του Παγκάλου που προσπαθεί μοναχικά να υπερασπιστεί τον ήπιο σημιτικό εκσυγχρονισμό (ποιος να το ‘λεγε…), οι υπόλοιποι έχουν οδηγηθεί σε μια ‘αριστερή’ πλειοδοσία που θ’ αποτελέσει κατά τη γνώμη μου το Βατερλό της κεντροαριστεράς και τον οριστικό εναγκαλισμό των μεσαίων στρωμάτων με την κεντροδεξιά που ήδη κτίζει βαθειά θεμέλια στη ελληνική κοινωνία.
Τα πρόσωπα των δύο μονομάχων και των άλλων εμφανιζόμενων 'πόλων' επιμένουν να εφαρμόζουν τακτική ηθικής, μαγκιάς και άλλων τηλεοπτικών παραμέτρων που μόνο σύγχιση προκαλεί. Νομίζω ότι όποιος διαγνώσει εγκαίρως την μπανανόφλουδα της ‘μιντιακής αριστεράς’ και διαχωρίσει ευθαρσώς τη θέση του, τότε θα έχει εκταμιεύσει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για το μέλλον.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΗ-ΚΡΑΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Ο διαχωρισμός του αποτυχόντος κρατικισμού από την αριστερά αποτελεί σήμερα ένα αίτημα επιβίωσης για τη σοσιαλδημοκρατία διεθνώς, κατά τη γνώμη μου. Το υδροκεφαλικό κράτος μόνο πρόνοια και περίθαλψη δεν περιποιεί για τους πολίτες του, πόσο μάλλον ποιότητα ζωής και ευτυχία.
Η άγρια οικονομία της αγοράς από την άλλη, όσο κι αν μοιάζει θελκτική στην βορειοαμερικάνικη εκδοχή της, στον υπόλοιπο κόσμο, με τον κατακερματισμό, την εξάντληση των πόρων και την τεχνολογική καθυστέρηση, οδηγεί με ακρίβεια στην εξαθλίωση μεγάλων ομάδων πληθυσμού και την επικράτηση μεσαιωνικών θρησκευτικοϊδεολογικών δοξασιών.
Η σοσιαλδημοκρατία καλείται να απαντήσει πειστικά σε αυτό το παράδοξο: μικρό κράτος = μεγάλη πρόνοια και δεν τα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι κάποιες από τις απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι οι παρακάτω, έχουν μάλιστα συχνά πέσει στο πολιτικό τραπέζι:
- Αλλαγή κλίμακας διοίκησης. Μεταφορά σημαντικών αποφασιστικών αρμοδιοτήτων σε τοπικό επίπεδο. Η διαφθορά, αναποτελεσματικότητα και ανεπάρκεια των τοπικών αρχόντων φαίνεται να έχει κάψει νωρίς –τουλάχιστον στη Ελλάδα- αυτήν την προοπτική. Πρέπει ενδεχομένως να εισάγουμε νέες δομές όπως: εκ περιτροπής θητεία όλων των πολιτών, κλήρωση ελεγκτικών οργάνων, αυστηρή ολιγόχρονη θητεία των εκλεγομένων, Ανώτατη υποχρεωτική εκπαίδευση Δημοτικών και Νομαρχιακών εκπροσώπων, κ.α..
- Ιδιωτικά, μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια που θα επιδοτούνται μαζί με τα αξιολογημένα Κρατικά στην κατεύθυνση της παραγωγής τεχνολογίας αιχμής στην ενέργεια, υγεία και περιβαλλοντική αναβάθμιση.
- Σύστημα υγείας σε ιδιωτικονομική βάση (Α.Ε.) με υποχρεωτική ισότιμη ασφάλιση όλου του πληθυσμού (οποιασδήποτε εθνικότητας και εισοδηματικής κλάσης). Συμβάσεις βιώσιμες των ταμείων με τα Νοσοκομεία.
- Εξίσωση ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης με γενναία αύξηση των συντάξεων (κανένας κάτω από 900 €), οριστικό σταμάτημα της πρόωρης συνταξιοδότησης (ούτε εθελουσίας) εκτός φυσικά των λόγων υγείας.
- Τόνωση της ιδιωτικής οικονομίας με την μεταφορά πόρων και υπηρεσιών από το μεγάλο κεφάλαιο (η νεοδημοκρατική συνταγή), στη μεσαία και μικρή επιχείρηση. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το κλειδί του ελέγχου της ανεργίας και όχι η εγκληματική αναπαραγωγή ανεκπαίδευτων συμβασιούχων.
Η μη-κρατικίστικη αριστερά, η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία δηλαδή, ολοκληρώνεται πέραν όλων των άλλων στο κοινωνικό και στο πολιτιστικό επίπεδο στο οποίο το ΠΑΣΟΚ δεν έχει δείξει τον καλύτερο εαυτό του μέχρι σήμερα.
Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΡΕΧΕΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ
Αυτό που χαρακτηρίζει όλες τις τάσεις που βλέπουμε να διαμορφώνονται σήμερα στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν βρίσκονται σε καθόλου καλή επαφή με την ελληνική κοινωνία. Όσες καθηγητικές δάφνες και αν επικαλεστεί κάποιος από αυτούς, όσα ‘αριστερά’ παράσημα κι αν επιδείξει, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτουργεί και όλοι ξέρουμε πότε συμβαίνει αυτό…
Οι εκλογές στην Ελλάδα κερδίζονται από δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, συνήθως μικροαστικά, τα οποία ανεβαίνοντας, διεκδικούν μερίδιο της εξουσίας. Αυτό έγινε το 1981, οπότε οι σαφέστατα πολυαριθμότεροι μικροαστοί κέρδισαν και έφεραν μαζί τους στην εξουσία τα βασικά -τότε -χαρακτηριστικά τους, το 1996 όταν τα μεσαία στρώματα των πόλεων και ιδιαίτερα της Αθήνας διεκδίκησαν την αστική τους ολοκλήρωση που είχε καθυστερήσει υπερβολικά, το 2004 με τα νέα μικροαστικά στρώματα των μεγαλουπόλεων να κερδίζουν και πάλι φέρνοντας αντίστοιχα τη δική τους πολιτική ‘αισθητική’ στην εξουσία, όχι πολύ διαφορετική από την παλαιότερη (διορισμοί, διορισμοί, διορισμοί). Η νίκη της ΝΔ έχει λοιπόν ένα βαθύ κοινωνικό έρεισμα που μόλις τώρα, με τη νέα ‘σημιτική’ κυβέρνηση οδηγείται δειλά στην αστική του ολοκλήρωση. Όσοι ψάχνουν να βρουν αριστερή στροφή της ελληνικής κοινωνίας και άλλα τέτοια ευτράπελα έχουν πατήσει την μπανανόφλουδα της ανέξοδης ανάλυσης που οδηγεί με ακρίβεια στην απόλυτη παρακμή.
Τι βλέπουμε από την άλλη μεριά;
Ο ΒΒενιζέλος δυστυχώς δεν εκπροσωπεί παρά μόνο την φιλοδοξία του. Δεινός οπορτουνιστής και δολοπλόκος, βλέπει να χαρτιά του να καίγονται νωρίς (τράβηξε από 22 και του βγήκε 10άρι) και απ’ ότι είδα σήμερα, θα το παίξει διαπρύσιος κατήγορος της κυβέρνησης, γνήσιος δικηγοράκος κατώτερου δικαστηρίου που θέλει να κάνει εντύπωση στους πελάτες του. Όμως δεν έχει κανένα μέλλον. Όχι γιατί μιλάει πολύ, ούτε μόνο γιατί είναι αντιπαθής και πολιτικά ανήθικος (κάτι σαν τον Μητσοτάκη του ΠΑΣΟΚ), αλλά γιατί οι μοναδικές του αναφορές στην ελληνική κοινωνία είναι το μιντιοχαϊδεμένο μεν αλλά εξόχως ολιγάριθμο καθηγητικό κατεστημένο και οι φοβισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, φθίνουσα ομάδα επαγγελματικά και ηλικιακά του ελληνικού πληθυσμού. Οι άλλοι δύο της τρόϊκας του κομματικού πραξικοπήματος, ΑΛοβέρδος και ΓΦλωρίδης έφεραν στη συμμαχία ο πρώτος τον απαραίτητο αθηναϊκό κοσμοπολίτικο αέρα και ο δεύτερος τους άστεγους τεχνοκράτες της σημιτικής περιόδου που έκπληκτοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν έχουν πια ζήτηση. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι όμως οι κάθε λογής αριστερογενείς που έδειξαν να βρίσκονται σε αβυσσαλέα απόσταση από την πραγματικότητα, ίσως γιατί χρόνια τώρα δεν περιφέρουν παρά μόνο την αναγνωρισιμότητά τους (μπορεί να είναι και καλοί στις παρέες). Σιγά-σιγά θα τους βλέπουμε από δω και μπρος να κάνουν μικρά-μικρά βηματάκια πίσω μπας και διασωθούν. Κάτι μου λέει ότι αυτοί θα είναι το πιο ενδιαφέρον θέαμα της επόμενης περιόδου, ας το απολαύσουμε!
Οι Βαρόνοι, οι επιλεγόμενοι και ουδέτεροι, παλιές καραβάνες, στάθηκαν ψύχραιμα στο πρώτο κύμα και τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ενότητα, ενώ στα κρυφά ψάχνουν απεγνωσμένα για την τρίτη λύση, ελπίζοντας να την έχουν βρει μέχρι το Νοέμβριο.
Να ‘ναι η Άννα; Και το παράδειγμα της Σεγκολέν;
Να ‘ναι ο Θόδωρος; ……
Ο Κώστας των Αθηνών; Και το 20κάτι της Αθήνας;
Ο Μιχάλης; Ποιόν πείθει ο αδιάφορος λόγος του;
Κι ακόμα ψάχνουν… τίποτε ουσιαστικά δεν άλλαξε γι' αυτούς. Καλά δεν βλέπουν τον Λαλιώτη;
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι το μοιραίο πρόσωπο του δράματος για το οποίο οι περισσότεροι αναρωτιούνται αν είναι μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης του προβλήματος. Σίγουρα είναι υπεύθυνος για την αστοχία του στην επιλογή συνεργατών, για την πρόχειρη κι ανολοκλήρωτη εισαγωγή θεσμών όπως η διαβούλεση και η ο διάλογος, για την επαναλαμβανόμενη παραγωγή διαδικασιών, δομών και φορέων όπως συνέδρια, συνδιασκέψεις, νεολαία, κάθε μέρα πολίτης κλπ, όλα αδιάφορα και ασήμαντα πολιτικά που οδήγησαν το κόμμα και τους ανέμπνευστους συνεργάτες του σε μια άχρηστη πολυέξοδη εργασιοθεραπεία τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Στην πολιτική τιμωρείται όποιος δεν παράγει γεγονότα (πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά ενίοτε και ερωτικά) και η ομάδα του δεν παρήγαγε ούτε ένα, τόσο δα.
Η κοινωνία τρέχει δίπλα μας και ο ΓΑΠ χρειάζεται να γίνει κάτι περισσότερο από καλός δρομέας για να τη φτάσει. Έγραψα και σε προηγούμενο post ότι οι εν δυνάμει υποστηρικτές του νομίζω ότι βρίσκονται εκτός Αθήνας. Η καλύτερη επιλογή του εδώ και καιρό είναι ο Ραγκούσης (προσθέτω τα ονόματα των Ρέππα, Μπεγλίτη που προηγούνται φυσικά). Στα μεσαία ανερχόμενα στρώματα των επαρχιακών πόλεων υπάρχει ένα μικρό αριθμητικά ποσοστό ανθρώπων με χαρακτηριστικά ιδιωτικής οικονομίας, επαφής με την τεχνολογία, ήπιου κοσμοπολιτισμού, αποκλεισμού από τα media και κυρίως μιας ρομαντικής ματιάς στη πολιτική. Εκεί βρίσκεται κατά τη γνώμη μου η κρίσιμη μαγιά του νέου ή έστω ριζικά αναμορφωμένου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Αντίθετα οι αστικοί πληθυσμοί της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έχουν παραδοθεί αμαχητί στα media και στον αποτρόπαιο κυνισμό τους (ίσως και γιατί οι ίδιες οι πόλεις του εξελιχθήκαν άσχημα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα) και προς το παρόν αισθάνονται καλύτερα με τις πελατειακές σχέσεις στην πολιτική. Για τα οικονομικά κατώτερα μικροαστικά στρώματα ανέφερα και παραπάνω ότι εκφράζονται προς το παρόν κυρίως από τη ΝΔ, καθώς και δευτερευόντως από το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ.
Ο χειρότερος σύμβουλος στην πολιτική είναι να κάνουμε τις επιθυμίες μας πραγματικότητα και την πραγματικότητα απλοϊκή όπως είναι συνήθως οι επιθυμίες μας.
Οι εκλογές στην Ελλάδα κερδίζονται από δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, συνήθως μικροαστικά, τα οποία ανεβαίνοντας, διεκδικούν μερίδιο της εξουσίας. Αυτό έγινε το 1981, οπότε οι σαφέστατα πολυαριθμότεροι μικροαστοί κέρδισαν και έφεραν μαζί τους στην εξουσία τα βασικά -τότε -χαρακτηριστικά τους, το 1996 όταν τα μεσαία στρώματα των πόλεων και ιδιαίτερα της Αθήνας διεκδίκησαν την αστική τους ολοκλήρωση που είχε καθυστερήσει υπερβολικά, το 2004 με τα νέα μικροαστικά στρώματα των μεγαλουπόλεων να κερδίζουν και πάλι φέρνοντας αντίστοιχα τη δική τους πολιτική ‘αισθητική’ στην εξουσία, όχι πολύ διαφορετική από την παλαιότερη (διορισμοί, διορισμοί, διορισμοί). Η νίκη της ΝΔ έχει λοιπόν ένα βαθύ κοινωνικό έρεισμα που μόλις τώρα, με τη νέα ‘σημιτική’ κυβέρνηση οδηγείται δειλά στην αστική του ολοκλήρωση. Όσοι ψάχνουν να βρουν αριστερή στροφή της ελληνικής κοινωνίας και άλλα τέτοια ευτράπελα έχουν πατήσει την μπανανόφλουδα της ανέξοδης ανάλυσης που οδηγεί με ακρίβεια στην απόλυτη παρακμή.
Τι βλέπουμε από την άλλη μεριά;
Ο ΒΒενιζέλος δυστυχώς δεν εκπροσωπεί παρά μόνο την φιλοδοξία του. Δεινός οπορτουνιστής και δολοπλόκος, βλέπει να χαρτιά του να καίγονται νωρίς (τράβηξε από 22 και του βγήκε 10άρι) και απ’ ότι είδα σήμερα, θα το παίξει διαπρύσιος κατήγορος της κυβέρνησης, γνήσιος δικηγοράκος κατώτερου δικαστηρίου που θέλει να κάνει εντύπωση στους πελάτες του. Όμως δεν έχει κανένα μέλλον. Όχι γιατί μιλάει πολύ, ούτε μόνο γιατί είναι αντιπαθής και πολιτικά ανήθικος (κάτι σαν τον Μητσοτάκη του ΠΑΣΟΚ), αλλά γιατί οι μοναδικές του αναφορές στην ελληνική κοινωνία είναι το μιντιοχαϊδεμένο μεν αλλά εξόχως ολιγάριθμο καθηγητικό κατεστημένο και οι φοβισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, φθίνουσα ομάδα επαγγελματικά και ηλικιακά του ελληνικού πληθυσμού. Οι άλλοι δύο της τρόϊκας του κομματικού πραξικοπήματος, ΑΛοβέρδος και ΓΦλωρίδης έφεραν στη συμμαχία ο πρώτος τον απαραίτητο αθηναϊκό κοσμοπολίτικο αέρα και ο δεύτερος τους άστεγους τεχνοκράτες της σημιτικής περιόδου που έκπληκτοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν έχουν πια ζήτηση. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι όμως οι κάθε λογής αριστερογενείς που έδειξαν να βρίσκονται σε αβυσσαλέα απόσταση από την πραγματικότητα, ίσως γιατί χρόνια τώρα δεν περιφέρουν παρά μόνο την αναγνωρισιμότητά τους (μπορεί να είναι και καλοί στις παρέες). Σιγά-σιγά θα τους βλέπουμε από δω και μπρος να κάνουν μικρά-μικρά βηματάκια πίσω μπας και διασωθούν. Κάτι μου λέει ότι αυτοί θα είναι το πιο ενδιαφέρον θέαμα της επόμενης περιόδου, ας το απολαύσουμε!
Οι Βαρόνοι, οι επιλεγόμενοι και ουδέτεροι, παλιές καραβάνες, στάθηκαν ψύχραιμα στο πρώτο κύμα και τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ενότητα, ενώ στα κρυφά ψάχνουν απεγνωσμένα για την τρίτη λύση, ελπίζοντας να την έχουν βρει μέχρι το Νοέμβριο.
Να ‘ναι η Άννα; Και το παράδειγμα της Σεγκολέν;
Να ‘ναι ο Θόδωρος; ……
Ο Κώστας των Αθηνών; Και το 20κάτι της Αθήνας;
Ο Μιχάλης; Ποιόν πείθει ο αδιάφορος λόγος του;
Κι ακόμα ψάχνουν… τίποτε ουσιαστικά δεν άλλαξε γι' αυτούς. Καλά δεν βλέπουν τον Λαλιώτη;
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι το μοιραίο πρόσωπο του δράματος για το οποίο οι περισσότεροι αναρωτιούνται αν είναι μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης του προβλήματος. Σίγουρα είναι υπεύθυνος για την αστοχία του στην επιλογή συνεργατών, για την πρόχειρη κι ανολοκλήρωτη εισαγωγή θεσμών όπως η διαβούλεση και η ο διάλογος, για την επαναλαμβανόμενη παραγωγή διαδικασιών, δομών και φορέων όπως συνέδρια, συνδιασκέψεις, νεολαία, κάθε μέρα πολίτης κλπ, όλα αδιάφορα και ασήμαντα πολιτικά που οδήγησαν το κόμμα και τους ανέμπνευστους συνεργάτες του σε μια άχρηστη πολυέξοδη εργασιοθεραπεία τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Στην πολιτική τιμωρείται όποιος δεν παράγει γεγονότα (πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά ενίοτε και ερωτικά) και η ομάδα του δεν παρήγαγε ούτε ένα, τόσο δα.
Η κοινωνία τρέχει δίπλα μας και ο ΓΑΠ χρειάζεται να γίνει κάτι περισσότερο από καλός δρομέας για να τη φτάσει. Έγραψα και σε προηγούμενο post ότι οι εν δυνάμει υποστηρικτές του νομίζω ότι βρίσκονται εκτός Αθήνας. Η καλύτερη επιλογή του εδώ και καιρό είναι ο Ραγκούσης (προσθέτω τα ονόματα των Ρέππα, Μπεγλίτη που προηγούνται φυσικά). Στα μεσαία ανερχόμενα στρώματα των επαρχιακών πόλεων υπάρχει ένα μικρό αριθμητικά ποσοστό ανθρώπων με χαρακτηριστικά ιδιωτικής οικονομίας, επαφής με την τεχνολογία, ήπιου κοσμοπολιτισμού, αποκλεισμού από τα media και κυρίως μιας ρομαντικής ματιάς στη πολιτική. Εκεί βρίσκεται κατά τη γνώμη μου η κρίσιμη μαγιά του νέου ή έστω ριζικά αναμορφωμένου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Αντίθετα οι αστικοί πληθυσμοί της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έχουν παραδοθεί αμαχητί στα media και στον αποτρόπαιο κυνισμό τους (ίσως και γιατί οι ίδιες οι πόλεις του εξελιχθήκαν άσχημα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα) και προς το παρόν αισθάνονται καλύτερα με τις πελατειακές σχέσεις στην πολιτική. Για τα οικονομικά κατώτερα μικροαστικά στρώματα ανέφερα και παραπάνω ότι εκφράζονται προς το παρόν κυρίως από τη ΝΔ, καθώς και δευτερευόντως από το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ.
Ο χειρότερος σύμβουλος στην πολιτική είναι να κάνουμε τις επιθυμίες μας πραγματικότητα και την πραγματικότητα απλοϊκή όπως είναι συνήθως οι επιθυμίες μας.
Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν τους εφιάλτες τους. Σήμερα είναι αυτή η μέρα για τον Γιώργο Παπανδρέου, αύριο, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι για τον κο Βενιζέλο ή τον κο Λοβέρδο.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αναλύθηκε ακόμη στο ΠΑΣΟΚ και πολύ φοβάμαι ότι ούτε θ’ αναλυθεί στο άμεσο μέλλον. Το παιχνίδι των εντυπώσεων το βράδυ της Κυριακής το κέρδισε ο ‘ανυπόμονος’ με τη βοήθεια του ΥΠΕΣ που άργησε πολύ να δείξει την πραγματική διαφορά των δύο κομμάτων: 3,8%. Η πτώση τους ήταν απολύτως ισόρροπη (με ελαφρά θετικότερο ισοζύγιο για το ΠΑΣΟΚ), άρα οι εκλογές μας λένε αυτό που ξέρουμε από καιρό, ότι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Η διαφορά αυτή αφορά στο κρίσιμο ποσοστό του μεσαίου χώρου που παρέμεινε στη ΝΔ, τα δύο μεγάλα κόμματα αποσυσπειρώθηκαν στις άκρες τους γιατί δεν υπήρχε καμία προσμονή αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Έτσι λοιπόν το αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο με αποτέλεσμα ευρωεκλογών με τις ψήφους στα μικρότερα κόμματα επισφαλείς για το μέλλον (Ευρωεκλογές 2004, ΝΔ 43,01, ΠΑΣΟΚ 34,03, ΚΚΕ 9,48. ΣΥΡΙΖΑ 4,16, ΛΑΟΣ 4,12) . Αν η κοινή γνώμη είχε προετοιμαστεί γι' αυτήν την πραγματικότητα, σήμερα θα μιλάγαμε για συγκράτηση και βελτίωση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ.
Στον Γιώργο Παπανδρέου χρεώνονται λάθος επιλογές και αναμφισβήτητα πολλές από αυτές ισχύουν. Όμως η δυσκολία του ΠΑΣΟΚ να ανακάμψει (όπως και της ΝΔ να κυβερνήσει) οφείλεται στις βαθύτερες εσωτερικές αντιθέσεις της Ελληνικής κοινωνίας και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα που οδηγούν σε μια επικοινωνιακή μάλλον παρά ουσιαστική διαχείριση της εξουσίας. Τι εννοώ: η σύγκρουση Ευρωπαϊστών και μη, η σύγκρουση μεταξύ κρατιστών και φιλελεύθερων, μεταξύ εθνικιστών και διεθνιστών, μεταξύ προνομιούχων υπαλλήλων του δημοσίου και της υπόλοιπης κοινωνίας, μεταξύ των τεχνολογικά αγράμματων και αυτών που προσπαθούν να συντονιστούν με τις παγκόσμιες εξελίξεις διατρέχει οριζόντια τα κοινωνικά στρώματα και τα πολιτικά κόμματα. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας αδυνατούν πλέον να ισορροπήσουν αποτελεσματικά ανάμεσα σε όλες αυτές τις αντιφατικές πολιτικές τάσεις και έχουν εισέλθει σε περίοδο βαθειάς κρίσης. Η εξουσία σήμερα για τη ΝΔ, όπως παλιότερα για το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια επαρκή προς το παρόν συγκολλητική ουσία, με σημαντικά προβλήματα όμως, παρεμφερή του κου Σημίτη, ενώ στο ΠΑΣΟΚ η έλλειψη της εξουσίας αναδεικνύει τις υποβόσκουσες αντιθέσεις.
Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν παίρνει σαφείς θέσεις για σημαντικότατα ζητήματα της Ελληνικής κοινωνίας και εξακολουθούν να διαχειρίζονται το χρόνο τους επικοινωνιακά, ας πούμε στο χώρο του κέντρου με μικρές πασίτσες από δω κι από κει, προσπαθώντας απλώς να κερδίσουν χρόνο. Τα ΜΜΕ έχουν προνομιακή θέση σε αυτό τον μεσαίο χώρο, έχουν το ρόλο του διαιτητή και τον απολαμβάνουν. Εμείς οι υπόλοιποι φυσικά δεν βλέπουμε παιχνίδι και αρκούμαστε στις πομφόλυγες του εκφωνητή.
Τα ΜΜΕ και ειδικά το Συγκρότημα ποντάρει Βενιζέλο, το καθηγητικό κατεστημένο πετάει από τη χαρά του, οι παραγκωνισμένοι του ΠΑΣΟΚ είδαν φως και μπήκαν, και η κομματική ντομενκλατούρα σπεύδει να διασωθεί όπως-όπως.
Θα θυμηθώ μαζί σας κάποιες στιγμές από τη μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία που αναλογούν κάπως με τη σημερινή. Την περίοδο μετά το 81 και την αποπομπή του ήπιου Ράλλη για τον ‘σκληρό’ Αβέρωφ καθώς και την πορεία του τελευταίου προς τη λήθη της ιστορίας. Την ένθερμη υποστήριξη Έβερτ από τα ΜΜΕ εναντίον του Μητσοτάκη που δεν κράτησε πολύ. Και τέλος την πολιτική οξύνοια του Α. Παπανδρέου να αγνοήσει την ΕΚ, να πετάξει στα σκουπίδια τους βαρόνους και να ιδρύσει νέο κόμμα.
Ήρθε η ώρα νομίζω για τον Γεώργιο Παπανδρέου ν’ αφήσει το δικό του πολιτικό στίγμα στην ιστορία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η οικογενειοκρατία και ο αφόρητος νεποτισμός που έχουν ενσκήψει, καταπιέζουν ουσιαστικά και μεταφορικά την ελληνική κοινωνία και προκαλούν αρνητικά συναισθήματα σε μεγάλο βαθμό. Αυτό λοιπόν που είναι το βασικό του μειονέκτημα πρέπει να το αντιμετωπίσει και να το αναδείξει παρά να το αγνοήσει και να το θάψει. Στη δική του πολιτική προσωπικότητα, αυτή του διεθνιστή, του πολιτικού που διαβουλεύεται (χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα), που εκχωρεί αρμοδιότητες (πολλές φορές σε ακατάλληλους), με πραγματική αγάπη στις νέες τεχνολογίες και την αμφίδρομη επικοινωνία, με ήπιο κι ευγενικό τρόπο (χωρίς να λείπουν τα λάθη κι οι ανασφάλειες), με αντικρατικίστικες απόψεις, με προβληματικές σχέσεις με τα ΜΜΕ, χωρίς αλαζονεία και χειμαρρώδη ευφράδεια (έστω κι αν λανθασμένα πιστεύει ότι οι άλλοι ακούν αυτά που λέγονται, η επικοινωνία είναι τελικά πιο σύνθετη), σε αυτόν λοιπόν τον Γιώργο Παπανδρέου προσβλέπουν σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού που βρίσκονται κατά τη γνώμη μου κυρίως στα αστικά κέντρα της επαρχίας και διεκδικούν το μερίδιο της εξουσίας που τους αναλογεί, γιατί είναι δυναμικά στρώματα και ηλικιακά και επαγγελματικά. Πιστεύω ότι δεν λείπει στην πολιτική σκηνή σήμερα ‘ο γιος του Αντρέα’ κι όσοι επένδυσαν σε αυτό το πρότυπο έχασαν πανηγυρικά. Τώρα εμφανίζεται ένας άλλος ‘μάγκας Αντρέας, λέγε με Βαγγέλη’ να σώσει την Ένωση Κέντρου…. ουπς συγγνώμη, ΠΑΣΟΚ ήθελα να πω…
Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αναλύθηκε ακόμη στο ΠΑΣΟΚ και πολύ φοβάμαι ότι ούτε θ’ αναλυθεί στο άμεσο μέλλον. Το παιχνίδι των εντυπώσεων το βράδυ της Κυριακής το κέρδισε ο ‘ανυπόμονος’ με τη βοήθεια του ΥΠΕΣ που άργησε πολύ να δείξει την πραγματική διαφορά των δύο κομμάτων: 3,8%. Η πτώση τους ήταν απολύτως ισόρροπη (με ελαφρά θετικότερο ισοζύγιο για το ΠΑΣΟΚ), άρα οι εκλογές μας λένε αυτό που ξέρουμε από καιρό, ότι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Η διαφορά αυτή αφορά στο κρίσιμο ποσοστό του μεσαίου χώρου που παρέμεινε στη ΝΔ, τα δύο μεγάλα κόμματα αποσυσπειρώθηκαν στις άκρες τους γιατί δεν υπήρχε καμία προσμονή αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Έτσι λοιπόν το αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο με αποτέλεσμα ευρωεκλογών με τις ψήφους στα μικρότερα κόμματα επισφαλείς για το μέλλον (Ευρωεκλογές 2004, ΝΔ 43,01, ΠΑΣΟΚ 34,03, ΚΚΕ 9,48. ΣΥΡΙΖΑ 4,16, ΛΑΟΣ 4,12) . Αν η κοινή γνώμη είχε προετοιμαστεί γι' αυτήν την πραγματικότητα, σήμερα θα μιλάγαμε για συγκράτηση και βελτίωση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ.
Στον Γιώργο Παπανδρέου χρεώνονται λάθος επιλογές και αναμφισβήτητα πολλές από αυτές ισχύουν. Όμως η δυσκολία του ΠΑΣΟΚ να ανακάμψει (όπως και της ΝΔ να κυβερνήσει) οφείλεται στις βαθύτερες εσωτερικές αντιθέσεις της Ελληνικής κοινωνίας και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα που οδηγούν σε μια επικοινωνιακή μάλλον παρά ουσιαστική διαχείριση της εξουσίας. Τι εννοώ: η σύγκρουση Ευρωπαϊστών και μη, η σύγκρουση μεταξύ κρατιστών και φιλελεύθερων, μεταξύ εθνικιστών και διεθνιστών, μεταξύ προνομιούχων υπαλλήλων του δημοσίου και της υπόλοιπης κοινωνίας, μεταξύ των τεχνολογικά αγράμματων και αυτών που προσπαθούν να συντονιστούν με τις παγκόσμιες εξελίξεις διατρέχει οριζόντια τα κοινωνικά στρώματα και τα πολιτικά κόμματα. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας αδυνατούν πλέον να ισορροπήσουν αποτελεσματικά ανάμεσα σε όλες αυτές τις αντιφατικές πολιτικές τάσεις και έχουν εισέλθει σε περίοδο βαθειάς κρίσης. Η εξουσία σήμερα για τη ΝΔ, όπως παλιότερα για το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια επαρκή προς το παρόν συγκολλητική ουσία, με σημαντικά προβλήματα όμως, παρεμφερή του κου Σημίτη, ενώ στο ΠΑΣΟΚ η έλλειψη της εξουσίας αναδεικνύει τις υποβόσκουσες αντιθέσεις.
Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν παίρνει σαφείς θέσεις για σημαντικότατα ζητήματα της Ελληνικής κοινωνίας και εξακολουθούν να διαχειρίζονται το χρόνο τους επικοινωνιακά, ας πούμε στο χώρο του κέντρου με μικρές πασίτσες από δω κι από κει, προσπαθώντας απλώς να κερδίσουν χρόνο. Τα ΜΜΕ έχουν προνομιακή θέση σε αυτό τον μεσαίο χώρο, έχουν το ρόλο του διαιτητή και τον απολαμβάνουν. Εμείς οι υπόλοιποι φυσικά δεν βλέπουμε παιχνίδι και αρκούμαστε στις πομφόλυγες του εκφωνητή.
Τα ΜΜΕ και ειδικά το Συγκρότημα ποντάρει Βενιζέλο, το καθηγητικό κατεστημένο πετάει από τη χαρά του, οι παραγκωνισμένοι του ΠΑΣΟΚ είδαν φως και μπήκαν, και η κομματική ντομενκλατούρα σπεύδει να διασωθεί όπως-όπως.
Θα θυμηθώ μαζί σας κάποιες στιγμές από τη μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία που αναλογούν κάπως με τη σημερινή. Την περίοδο μετά το 81 και την αποπομπή του ήπιου Ράλλη για τον ‘σκληρό’ Αβέρωφ καθώς και την πορεία του τελευταίου προς τη λήθη της ιστορίας. Την ένθερμη υποστήριξη Έβερτ από τα ΜΜΕ εναντίον του Μητσοτάκη που δεν κράτησε πολύ. Και τέλος την πολιτική οξύνοια του Α. Παπανδρέου να αγνοήσει την ΕΚ, να πετάξει στα σκουπίδια τους βαρόνους και να ιδρύσει νέο κόμμα.
Ήρθε η ώρα νομίζω για τον Γεώργιο Παπανδρέου ν’ αφήσει το δικό του πολιτικό στίγμα στην ιστορία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η οικογενειοκρατία και ο αφόρητος νεποτισμός που έχουν ενσκήψει, καταπιέζουν ουσιαστικά και μεταφορικά την ελληνική κοινωνία και προκαλούν αρνητικά συναισθήματα σε μεγάλο βαθμό. Αυτό λοιπόν που είναι το βασικό του μειονέκτημα πρέπει να το αντιμετωπίσει και να το αναδείξει παρά να το αγνοήσει και να το θάψει. Στη δική του πολιτική προσωπικότητα, αυτή του διεθνιστή, του πολιτικού που διαβουλεύεται (χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα), που εκχωρεί αρμοδιότητες (πολλές φορές σε ακατάλληλους), με πραγματική αγάπη στις νέες τεχνολογίες και την αμφίδρομη επικοινωνία, με ήπιο κι ευγενικό τρόπο (χωρίς να λείπουν τα λάθη κι οι ανασφάλειες), με αντικρατικίστικες απόψεις, με προβληματικές σχέσεις με τα ΜΜΕ, χωρίς αλαζονεία και χειμαρρώδη ευφράδεια (έστω κι αν λανθασμένα πιστεύει ότι οι άλλοι ακούν αυτά που λέγονται, η επικοινωνία είναι τελικά πιο σύνθετη), σε αυτόν λοιπόν τον Γιώργο Παπανδρέου προσβλέπουν σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού που βρίσκονται κατά τη γνώμη μου κυρίως στα αστικά κέντρα της επαρχίας και διεκδικούν το μερίδιο της εξουσίας που τους αναλογεί, γιατί είναι δυναμικά στρώματα και ηλικιακά και επαγγελματικά. Πιστεύω ότι δεν λείπει στην πολιτική σκηνή σήμερα ‘ο γιος του Αντρέα’ κι όσοι επένδυσαν σε αυτό το πρότυπο έχασαν πανηγυρικά. Τώρα εμφανίζεται ένας άλλος ‘μάγκας Αντρέας, λέγε με Βαγγέλη’ να σώσει την Ένωση Κέντρου…. ουπς συγγνώμη, ΠΑΣΟΚ ήθελα να πω…
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ!
Οι εκλογές που έρχονται, πιστεύω ότι δεν θα εκφράσουν κάτι καινούργιο γιατί ‘το καινούργιο’ δεν μας έχει επισκεφθεί ακόμη σε αυτή τη χώρα. Δεν θα εκφράσουν, κατά τη γνώμη μου, ούτε κάτι ευανάγνωστο και ηχηρό.
Πιστεύω ότι έτσι κι αλλιώς οι εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου θα είναι μεταβατικές. Δεν θα καταγράψουν υπάρχουσες, αλλά είναι πιθανό να προκαλέσουν νέες διεργασίες στην πολιτική ζωή του τόπου, που όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να καθυστερήσουν μέχρι τώρα, δεν μπορούν πια να τις αποφύγουν.
Η ΝΔ νόμιζε ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι ‘παιδική χαρά’, ότι πολιτικάντηδες των καναλιών, συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, γιάπις που ξέμειναν στ’ αζήτητα και σνομπ καλοβαλμένες κυρίες μπορούν να κάνουν τίποτε περισσότερο από την απόλυτη καταστροφή. Τα ψέματα τέλειωσαν, οι εφεδρείες τύπου Σπηλιωτόπουλου δεν φτάνουν, και ο ‘συμπαθητικός’ ανιψιός μετράει μέρες. Τα εξωτερικά μάλιστα είναι τόσο χάλια που και η ‘φέρελπις’ κόρη μάλλον θα πρέπει να ξεσκονίσει τα σχέδια διάσωσης της. Όσο ποσοστό κι αν πάρει η ΝΔ, ακόμη και αν πετύχει την αυτοδυναμία σε έδρες , η πολιτική της αποδυνάμωση είναι δεδομένη. Αυτή που απέρχεται, είναι ουσιαστικά η πρώτη κυβέρνηση ‘δημοσιογράφων’ που είχαμε στην Ελλάδα με αρχηγό έναν άπειρο διευθυντή διαχείρισης κοινής γνώμης, κι όλοι ξέρουμε πόσο επηρεάζονται οι δημοσιογράφοι από τις ακροαματικότητες και πόσο αδύνατο (άγνωστο) τους είναι να κάνουν πράξη τα εύκολα λόγια. Έτσι λοιπόν η παράταξη που ανέβηκε το λόφο με κόπο σιγά-σιγά, έφτασε στην κορυφή και άραξε να ξεκουραστεί. Οι ‘γονείς’ το έριξαν στο τάβλι και τα ‘παιδιά’ άρχισαν να παίζουν γύρω-γύρω με τη λάσπη και το βρώμικο χρήμα. Δεν ξεχορτάριασαν, δεν όργωσαν, δεν έσπειραν. Στο γυμνό έδαφος η κάθοδος άρχισε λίγο νωρίτερα απ’ ότι περιμέναμε και είναι κι ο μοναδικός δρόμος που τους απέμεινε, είτε κερδίσουν, είτε χάσουν.
Για το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα και σε περίπτωση νίκης και σε περίπτωση ήττας. Κι αυτό γιατί, ξεκινώντας απ’ τα χαμηλά του βουνού, έχει περισσότερες επιλογές και μεταφορικά δύο δρόμους: τον ανηφορικό που οδηγεί στην κορυφή και αυτόν που πάει γύρω-γύρω απ’ τους πρόποδες και οδηγεί γρήγορα στην άλλη μεριά όπου θα συναντήσει τη ΝΔ. Η άνοδος προϋποθέτει κόπο, ιδέες και ουσιαστική ανανέωση, η παράκαμψη μόνο τη νοσταλγία της εξουσίας. Η ανανέωση δεν ήρθε για το ΠΑΣΟΚ ούτε στις προηγούμενες εκλογές, ούτε σε αυτές. Οι επιλογές των καινούργιων προσώπων μόνο αντιπροσωπευτικές δεν είναι των στρωμάτων και των κοινωνικών ομάδων που η κεντροαριστερά θέλει να εκπροσωπήσει. Αν στις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις έσωσαν κάπως τις εντυπώσεις, τώρα στις Βουλευτικές η επιλογή άχυμων πολιτικών προσώπων και χυμωδών TV σταρς έδειξε και τα όρια του μηχανισμού ανάδειξης στελεχών, ενώ κι η συντηρητική πολιτική καμπάνια με δοκιμασμένες συνταγές είχε και αυτή τη δική της τελευταία (;) ευκαιρία.
Η ανανέωση της πολιτικής ζωής με πρόσωπα, πολιτικό λόγο και τρόπους δράσης είναι κυρίαρχο αίτημα της κοινωνίας. Μαζικές συγκεντρώσεις με σημαιούλες, φυλλάδια, μονόδρομα sites, τηλεοπτικά μηνύματα διαφημιστικής αισθητικής και αναρίθμητα SMS είναι μια άχρηστη σπατάλη πόρων και ανθρώπων με κλασματικά μηδενικό αποτέλεσμα. Τηλεοπτικές μονομαχίες παπαγάλων έχουν αποκλειστικά φυσιολατρικό ενδιαφέρον και οι υποψήφιες τηλεοπτικές περσόνες όταν σκάνε κάνουν φριχτό θόρυβο. Όταν δεν παράγεται πολιτική, δεν εφαρμόζεται κιόλας γιατί φυσικά δεν υπάρχει τίποτε για να εφαρμοστεί. Η περίφημη ‘κοινή γνώμη’ που στην ουσία είναι ‘κοινή άγνοια’ επικρατεί της κοινής λογικής που επιτάσσει επιτέλους να προχωρήσουμε.
Η αλλαγή πολιτικών αρχηγών δεν σήμαινε τελικά και αλλαγή πολιτικής εικόνας για τα κόμματα. Σήμερα η εμπιστοσύνη των πολιτών σε όλους τους πολιτικούς χώρους βρίσκεται στο ναδίρ. Τη Δευτέρα δεν περιμένω κάτι να τελειώσει, ελπίζω κάτι να αρχίσει.
Σε όσους φίλους περνούν από εδώ, ζητώ συγγνώμη που παραμελώ αυτό το blog, απορροφημένη ετούτο τον καιρό από το άλλο που γράφω, τις ‘Ιστορίες του ενός λεπτού’, που μου δίνουν την ευκαιρία να μιλήσω για την πολιτική πιο καθαρά από ευθέως.
Πιστεύω ότι έτσι κι αλλιώς οι εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου θα είναι μεταβατικές. Δεν θα καταγράψουν υπάρχουσες, αλλά είναι πιθανό να προκαλέσουν νέες διεργασίες στην πολιτική ζωή του τόπου, που όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να καθυστερήσουν μέχρι τώρα, δεν μπορούν πια να τις αποφύγουν.
Η ΝΔ νόμιζε ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι ‘παιδική χαρά’, ότι πολιτικάντηδες των καναλιών, συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, γιάπις που ξέμειναν στ’ αζήτητα και σνομπ καλοβαλμένες κυρίες μπορούν να κάνουν τίποτε περισσότερο από την απόλυτη καταστροφή. Τα ψέματα τέλειωσαν, οι εφεδρείες τύπου Σπηλιωτόπουλου δεν φτάνουν, και ο ‘συμπαθητικός’ ανιψιός μετράει μέρες. Τα εξωτερικά μάλιστα είναι τόσο χάλια που και η ‘φέρελπις’ κόρη μάλλον θα πρέπει να ξεσκονίσει τα σχέδια διάσωσης της. Όσο ποσοστό κι αν πάρει η ΝΔ, ακόμη και αν πετύχει την αυτοδυναμία σε έδρες , η πολιτική της αποδυνάμωση είναι δεδομένη. Αυτή που απέρχεται, είναι ουσιαστικά η πρώτη κυβέρνηση ‘δημοσιογράφων’ που είχαμε στην Ελλάδα με αρχηγό έναν άπειρο διευθυντή διαχείρισης κοινής γνώμης, κι όλοι ξέρουμε πόσο επηρεάζονται οι δημοσιογράφοι από τις ακροαματικότητες και πόσο αδύνατο (άγνωστο) τους είναι να κάνουν πράξη τα εύκολα λόγια. Έτσι λοιπόν η παράταξη που ανέβηκε το λόφο με κόπο σιγά-σιγά, έφτασε στην κορυφή και άραξε να ξεκουραστεί. Οι ‘γονείς’ το έριξαν στο τάβλι και τα ‘παιδιά’ άρχισαν να παίζουν γύρω-γύρω με τη λάσπη και το βρώμικο χρήμα. Δεν ξεχορτάριασαν, δεν όργωσαν, δεν έσπειραν. Στο γυμνό έδαφος η κάθοδος άρχισε λίγο νωρίτερα απ’ ότι περιμέναμε και είναι κι ο μοναδικός δρόμος που τους απέμεινε, είτε κερδίσουν, είτε χάσουν.
Για το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα και σε περίπτωση νίκης και σε περίπτωση ήττας. Κι αυτό γιατί, ξεκινώντας απ’ τα χαμηλά του βουνού, έχει περισσότερες επιλογές και μεταφορικά δύο δρόμους: τον ανηφορικό που οδηγεί στην κορυφή και αυτόν που πάει γύρω-γύρω απ’ τους πρόποδες και οδηγεί γρήγορα στην άλλη μεριά όπου θα συναντήσει τη ΝΔ. Η άνοδος προϋποθέτει κόπο, ιδέες και ουσιαστική ανανέωση, η παράκαμψη μόνο τη νοσταλγία της εξουσίας. Η ανανέωση δεν ήρθε για το ΠΑΣΟΚ ούτε στις προηγούμενες εκλογές, ούτε σε αυτές. Οι επιλογές των καινούργιων προσώπων μόνο αντιπροσωπευτικές δεν είναι των στρωμάτων και των κοινωνικών ομάδων που η κεντροαριστερά θέλει να εκπροσωπήσει. Αν στις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις έσωσαν κάπως τις εντυπώσεις, τώρα στις Βουλευτικές η επιλογή άχυμων πολιτικών προσώπων και χυμωδών TV σταρς έδειξε και τα όρια του μηχανισμού ανάδειξης στελεχών, ενώ κι η συντηρητική πολιτική καμπάνια με δοκιμασμένες συνταγές είχε και αυτή τη δική της τελευταία (;) ευκαιρία.
Η ανανέωση της πολιτικής ζωής με πρόσωπα, πολιτικό λόγο και τρόπους δράσης είναι κυρίαρχο αίτημα της κοινωνίας. Μαζικές συγκεντρώσεις με σημαιούλες, φυλλάδια, μονόδρομα sites, τηλεοπτικά μηνύματα διαφημιστικής αισθητικής και αναρίθμητα SMS είναι μια άχρηστη σπατάλη πόρων και ανθρώπων με κλασματικά μηδενικό αποτέλεσμα. Τηλεοπτικές μονομαχίες παπαγάλων έχουν αποκλειστικά φυσιολατρικό ενδιαφέρον και οι υποψήφιες τηλεοπτικές περσόνες όταν σκάνε κάνουν φριχτό θόρυβο. Όταν δεν παράγεται πολιτική, δεν εφαρμόζεται κιόλας γιατί φυσικά δεν υπάρχει τίποτε για να εφαρμοστεί. Η περίφημη ‘κοινή γνώμη’ που στην ουσία είναι ‘κοινή άγνοια’ επικρατεί της κοινής λογικής που επιτάσσει επιτέλους να προχωρήσουμε.
Η αλλαγή πολιτικών αρχηγών δεν σήμαινε τελικά και αλλαγή πολιτικής εικόνας για τα κόμματα. Σήμερα η εμπιστοσύνη των πολιτών σε όλους τους πολιτικούς χώρους βρίσκεται στο ναδίρ. Τη Δευτέρα δεν περιμένω κάτι να τελειώσει, ελπίζω κάτι να αρχίσει.
Σε όσους φίλους περνούν από εδώ, ζητώ συγγνώμη που παραμελώ αυτό το blog, απορροφημένη ετούτο τον καιρό από το άλλο που γράφω, τις ‘Ιστορίες του ενός λεπτού’, που μου δίνουν την ευκαιρία να μιλήσω για την πολιτική πιο καθαρά από ευθέως.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
