Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

ΟΙ BLOGGERS ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΗΜΑ

Παρακολουθώ με προβληματισμό τη ‘φιλική’ εύνοια των media προς τους bloggers. Άρχισε περίπου από το προηγούμενο φθινόπωρο, κορυφώθηκε με την ευκαιρία της Αμαλίας και τώρα, με φόντο τις οικολογικές ‘ανησυχίες’, περνά στη φάση της εντατικής εκμετάλλευσης. Και απ’ τη άλλη κάποιοι απ’ τους bloggers ονειρεύονται μαζικές συγκεντρώσεις, ογκώδη κινήματα και πολυπληθείς εκδηλώσεις στα οποία θα δοξάζονται οι ίδιοι ως αρχηγοί, άρχισαν μάλιστα να δίνουν και συνεντεύξεις στα δελτία των οκτώ.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια δραστηριότητα του διαδικτύου για να δικαιωθεί να πρέπει να ‘βγει’ στο δρόμο. Το blogging σαν πολιτική δραστηριότητα μας προσέφερε αυτό που οι ανούσιες φιέστες μας είχαν στερήσει τα προηγούμενα χρόνια: την ελεύθερη ατομική έκφραση, την ισοτιμία της άποψης, τις ψύχραιμες συνθήκες διαλόγου όπου κάθε θέση, γραφόμενη, ξεφορτώνεται τον προφορικό συναισθηματικό βερμπαλισμό και αναμετράται στο χρόνο με την ποιότητα και το βάθος των επιχειρημάτων της.

Παρατηρώ επίσης μια τάση αφόρητης ομογενοποίησης με την κυκλοφορία κειμένων –τις περισσότερες φορές απλοϊκών και πολιτικάντικα ανώδυνων- τα οποία υποτίθεται ότι όλοι υπογράφουν και αναρτούν στο ιστολόγιό τους ή στέλνουν πανομοιότυπα emails σε φορείς και άλλα τέτοια ‘ομαδικά’.

Που χάθηκε σύντροφοι συνbloggers η ποικιλία των απόψεων, πότε μας εγκατέλειψε η ομορφιά της διαφορετικότητας και ο πλούτος ιδεών και διατυπώσεων;

Τι νόημα έχει κάποιοι δημοφιλείς αλλά κατά τεκμήριο κοινότοπα σκεπτόμενοι να συντάσσουν μανιφέστα του γλυκού νερού και να τίθενται ‘επικεφαλής’ το ίδιο βαρετών και ανούσιων εκδηλώσεων που θα ξεχαστούν γρήγορα αφού προλάβουν να προσφέρουν σε κανα πονηρό πολιτικό μιας πρώτης τάξεως τζάμπα προβολή. Για την Αμαλία θ’ άξιζε τον κόπο να γράψει την ίδια μέρα ο καθένας τη δική του σκέψη, να στείλει το δικό του θυμό και αγανάκτηση κι έτσι κάτι να μείνει, όχι ένα κείμενο προθέσεων του στυλ ‘θέλουμε καλύτερο σύστημα υγείας…’ ή ‘απαιτούμε ανθρώπινες συνθήκες… κλπ’ αντιγραφή γνώριμων κομματικών ευχολογίων. Ή για την προστασία του πράσινου τι απέφερε μια συντηρητικά ‘καλοντυμένη’ συγκέντρωση στο Σύνταγμα με στόχο την ‘αναδάσωση τώρα..’ .

Δεν θα ήταν πιο πρόσφορο μέσα εδώ στο δίκτυο να προλάβουμε τις καταστροφές, ν’ αναδείξουμε με συγκεκριμένες αναφορές και φωτογραφίες το βιασμό του περιβάλλοντος που προέρχεται από πολλούς θύτες, κράτος, αυτοδιοίκηση, ιδιώτες και σωματεία; Δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό να φτιάξουμε ένα δυναμικό forum όπου ν’ αναρτώνται αυτές οι αναφορές κι όποιος θέλει να τις αντικρούει ή να τις επικυρώνει. Εκεί να συγκεντρωθούμε σύντροφοι bloggers, ευαίσθητοι για το περιβάλλον, και όχι στο Σύνταγμα.
Προτείνω κι ένα τίτλο: «ΟΙΚΟ-ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ».

16 σχόλια:

Dalagiorgos είπε...

Το 1990 ήμουν μαθητής της Β' Λυκείου. Το λύκειό μας, ακολουθώντας το παράδειγμα χιλιάδων άλλων λυκείων, και με την παρακίνηση μερικών μαθητών (εμού μη εξαιρουμένου) μετά από εκείνο το φαιδρό νόμο Κοντογιαννόπουλου, κατελήφθη από τους μαθητές του.

Φαιδρές όμως, ήταν και οι πρώτες στιγμές της κατάληψης. Όπως π.χ. ότι κάναμε κατάληψη χωρίς να έχουμε αιτήματα! Κι ακόμη χειρότερα, μολονότι έξυπνα παιδιά, πολιτικοποιημένα (ουχί κομματικοποιημένα) και με άποψη, αντί να συντάξουμε ένα κείμενο απ' το προηγούμενο βράδυ πριν πάμε να ζητήσουμε τα κλειδιά απ' τον διευθυντή, περιμέναμε παλιούς συμμαθητές από άλλα σχολεία να μας στείλουν τα δικά τους αιτήματα!

Αυτό μου θύμησε η πολύ σωστή παρατήρησή σου περί πανομοιότυπων email, μανιφέστων και άλλων επαναστατικών κειμένων. Και συμφωνώ μαζί σου ότι μια δραστηριότητα του διαδικτύου δεν είναι ανάγκη να βγει στο δρόμο για να δικαιωθεί.

Κάπου όμως, πρέπει να βγει. Η μεγάλη επιτυχία του Daily Kos ήταν ότι ταρακούνησε το Δημοκρατικό Κόμμα και οι φίλοι και ψηφοφόροι αυτού του κόμματος πήραν, τρόπον τινά, τα πράγματα στα χέρια τους και κατάφεραν ν' αλλάξουν και το κλίμα ηττοπάθειας που χαρακτήριζε το κόμμα μετά τη συντριβή του σε δύο προεδρικές εκλογές (από έναν πανθομολογούμενο ηλίθιο πρόεδρο) αλλά, σημαντικότερα, κατάφεραν ν' αλλάξουν την ατζέντα του κόμματος και να δείξουν ότι το να διαφωνείς με τον πόλεμο δε σημαίνει ότι δεν είσαι πατριώτης.

Εκεί λοιπόν, κάποιοι δεν έμειναν στα πληκτρολόγια και τις οθόνες τους, εμπνεύστηκαν απ' τα blogs και προχώρησαν παραπέρα. Κάτι τέτοιο, νομίζω, ελπίζουν πολλοί να γίνει και στην Ελλάδα.

Ο καθένας μπορεί να λέει και να γράφει την άποψή του. Και καλά κάνει. Μπορούν όμως, να μαζευτούν αρκετοί ώστε να συγκεντρωθεί μια κρίσιμη μάζα και να γίνουν αλλαγές που οι πολιτικοί μας εδώ και δεκαετίες και ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης δεν τολμούν, ή δε θέλουν να κάνουν;

Το ότι μαζεύτηκαν τρεις χιλιάδες άνθρωποι από ένα sms για την καταστροφή των δασών, είναι ενθαρρυντικό για μένα. Από κει και πέρα, ο ενθουσιασμός των ΜΜΕ με τα blogs είναι και λίγο ύποπτος. If you can't beat them, join them νοοτροπία.

Εκτός αν εγώ είμαι πολύ καχύποπτος...

deGreece είπε...

Αγαπητέ φίλε δασκαλάκο, χαίρομαι για την παρέμβασή σου και αποδέχομαι τις επισημάνσεις σου.

Η πολιτική ανωριμότητα δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των πολιτικών μας ή της κοινωνίας μας, είναι και των ανιδιοτελών πολιτών που θέλουν να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της ποιότητας ζωής τους. Υπονοώ ότι πριν αμολήσουμε μια εκστρατεία θα πρέπει να γνωρίζουμε γιατί μιλάμε. Τι σημαίνει οικολογική συνείδηση, σεβασμός στο περιβάλλον και δημοκρατία.

Ένα παράδειγμα: στο πρόσφατο αντιρατσιστικό φεστιβάλ στην Πλατεία Πρωτομαγιάς, ένα απόγευμα που περνούσα από εκεί διαφώνησα κάθετα με τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους διοργανωτές γιατί έκλεισαν όλο το χώρο της πλατείας γύρω-γύρω με συρματόπλεγμα περίπου 3-4 μέτρα ψηλό, αφήνοντας έναν μικρό διάδρομο. Μου πρόβαλαν τη δικαιολογία ότι είχαν άδεια και ότι η διοργάνωση θα είχε εισιτήριο και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς για να ελέγξουν την είσοδο. Άρα λοιπόν μια πλατεία εύκολα παραδίδεται για ‘καλό σκοπό’ στα επαχθή συρματοπλέγματα που εμποδίζουν την ελεύθερη πρόσβαση, τη βόλτα ή το παιχνίδι (δες προηγούμενο post) από αυτούς που θεωρητικά υπερασπίζονται το ‘περιβάλλον’, λες και το αστικό περιβάλλον και η ποιότητα ζωής μας δεν είναι μέρος του.

Εν πολλοίς: ας εντοπίσουμε, ας καταγγείλουμε, ας ενημερωθούμε, ας επικοινωνήσουμε, ας σκεφτούμε, ας προτείνουμε, ας αγωνιστούμε, πάνω-κάτω με αυτή τη σειρά. Το οικολογικό κίνημα στην Ελλάδα φοβάμαι ότι δεν έχει βάθος, εξαντλείται στην εύκολα προκαλούμενη ευαισθησία για το δασάκι και το ελαφάκι και σύντομα οι ανήσυχοι bloggers θα γοητευθούν από τις σειρήνες μιας άλλης επικαιρότητας.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Κοιτα...τα blogs ειναι το μεσον οπου θα γινουν οι επαναστασεις το μελλοντος.
Απο εδω θα αρχισουν ολα...οσο μαλακια και να σου φαινεται.
Σε μια εποχη αποξενωσης και αλλοτριωσης,η ηλεκτρονικη μορφη διαδηλωσεων που αραια και που παιρνει σαρκα και οστα,θα φερει πολιτικες αναταραχες διχως προηγουμενο...

Τωρα οσον αφορα το θεμα της Αμαλιας που αναφερεις συμφωνω απολυτα!

Rodia είπε...

Είναι ενδιαφέρον (γνώμη μου) το να στοχεύουν στο ίδιο σημείο τόσοι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, που σίγουρα διαφωνούν σε άλλους τομείς -ιδεολογία, φιλοσοφία, κλπ, και να συναντώνται σε ένα κοινό κείμενο ή/και δράση. Αυτές οι κοινές προσπάθειες δεν αντιφάσκουν με τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ -νομίζω. Ισα ίσα, τη δυναμώνουν και τη μετατρέπουν σε δύναμη κρούσης, δεδομένου ότι ένα κοινό ψήφισμα για σημαντικά ζητήματα δεν αποκλείει τη μοναδική έκφραση του κάθε μπλογγερ.

..όσον αφορά το φλερτ του τύπου προς τα μπλογκ, το βρίσκω φυσικό κάτω από τη πίεση φθοράς που βρίσκονται σήμερα τα παραδοσιακά μέσα.. ένας τρόπος διαφήμισης ακόμα μέσω των μπλογκ, και μάλιστα δωρεάν..

Rodia είπε...

Α! ξέχασα να γράψω για το "κίνημα". Φυσικά και δεν είναι κίνημα με τη παραδοσιακή αντίληψη του όρου, αλλά (γνώμη μου) ίσαμε να φτάσουμε να εγκλιματιστούμε εντελώς στο νέο μέσο, χρειάζεται και ο τρόπος που έχουν μάθει οι περισσότεροι: πορείες, διαδηλώσεις, φωνές, επιδόσεις ψηφισμάτων. Πώς αλλιώς θα μάθει ο υπόλοιπος κόσμος την ύπαρξή μας; Αντε να είμαστε συνολικά 10.000 περίπου...

paraxeno είπε...

oi bloggers δεν ειναι κίνημα, το διαδίκτυο όμως ειναι ενας τρόπος συνάντησης εύκολος, ανθρώπων που ποτέ ίσως δεν θα ειχαν ευκαιρία να μοιραστούν σκέψεις προβληματισμούς ιδέες...

δεν νοιάζεται κανείς να γίνει αρχηγός, ούτε να αλλάξει ΤΩΡΑ τον κόσμο, να πει την γνώμη του θέλει, να ενώσει την αγανάκτησή του για εκείνα που τον ενοχλούν με άλλους κι ας μην τους γνωρίζει...

και γιατί να μη βγουν έξω? πρέπει να αποδεχτούμε τη φυλακή του κουτιού επειδή έτυχε να πέσουμε μπροστά του? αν καεί το σπίτι μου έξω θα βγω, χωρίς το κομπιούτερ, θα ξεχάσω το μπλογκ θα ξεχάσω και το όνομά μου...

το μπλογκ μου δεν μπορώ να το φυτέψω ούτε λάμπες να του αλλάξω, το πολύ πολύ να στείλω το πισι για ανακύκλωση, μέσα δεν σώζομαι, κανείς δεν σώζεται, μέσα ειναι το βόλεμα της μοδός, ειναι ιν και τρεντι, αλλά εξω θέλει ψυχή, εχει κι αλλους ανθρώπους εκεί, στο μπλογκ του δρόμου της γειτονιάς του διπλανού δάσους που καίγεται και του διπλανού πάρκου που γεμίζει σκουπίδια...

δεν ειναι κίνημα σωστά το λετε, ειναι ανθρωποι που μιλούν που ενεργούν, εντός και εκτός... ας μην προβάλλουμε προσωπικές φιλοδοξίες γενικεύοντας τη συμμετοχή αλλων σε οτιδήποτε συμβαινει...

τα κείμενα που απλοικά στέλνονται τα στέλνουν απλοικοί άνθρωποι που ανησυχούν, δεν εχουν πολιτικές ή άλλες φιλοδοξίες αλλά αγωνίες για τη ζωή τους...

προσωπικά διψώ να μάθω περισσότερα, αλλά συχνά δεν ξέρω που να τα ψάξω, κι ας υπάρχει το γκουκλ, θα ανεβαζα και ανεβάζω ότι τεκμηριωμένο βρω, και μπορεί να κάνει τη διαφορά αλλά οταν δεν μου το δίνει κανείς αυτό, θα χρησιμοποιήσω την απλοική σκέψη μου, την άγνοιά μου και το δικαιωμά μου να εχω φωνή κι αντίρρηση σε οτι με αφορά ειτε αυτό είναι η υγεία είτε το περιβάλλον είτε ο κρουνός της γειτονιάς μου που όλο και κάποιος "πολιτισμένος" παρκάρει το καινούριο του αμάξι εκεί, κι αν πιάσει φωτιά το δάσος που ειναι κοντά κάηκε γιατί δεν μπορεί το πυροσβεστικό να πάρει νερό...

πειτε μου πως αλλιώς να αντιδράσω, αν όχι και μεσα στο μπλογκ, και έξω από αυτό??? δώστε μου κάτι νέο που δεν το έχω σκεφτεί... και εγώ εκεί θα είμαι, να βοηθήσω τον εαυτό μου πρώτα (όπως κάνουμε εμείς οι ελληνες συνήθως) κι αν μπορώ και όποιον άλλον...

οσον αφορά το φορουμ, που προτείνετε, γιατί δεν ρίχνετε μια ματιά σε ότι εχει γίνει μεχρι τώρα με αφορμή τις φωτιές ώστε να βοηθήσετε κι εσείς με τις ιδέες σας να γίνει πιο ολοκληρωμένο, να ξεφύγει από το απλό και να γίνει σωστό???

εκτός φυσικά εάν θέλετε κι εσεις όπως οι bloggers που σχολιάζετε να ηγηθείτε σε κάτι τέτοιο...

συγχωρείστε μου τον τόνο, αλλά η φωτιά πλησιάζει σε όλη την ελλάδα στις αυλές, ο αέρας με κάθε δέντρο που καίγεται γίνεται καρκίνος και αρρώστια για μας και τα παιδιά μας, και δεν νομίζω ότι αυτό αλλάζει με φωτογραφίες και συζητήσεις και μελέτες, αυτά ειναι για εκείνους που ξερουν και τόσα χρόνια μένουν κι αυτοί στη γνώση και στα λόγια - αλλά με παρέες ανθρώπων που παιρνουν φτυαράκι και χωμα και φυτεύουν δυο δέντρα... στο πεζοδρόμιο, στην πλατεία, στη γλάστρα τους... μήπως και ανασάνουμε...

συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου στα σχόλιά σας

G700 είπε...

τα ελληνικά blogs με τη βοήθεια μιας σειράς γεγονότων που συνέβησαν το 2006 και το 2007 κυρίως(δίκη του blogme, παγκόσμιο συνέδριο για διαδίκτυο, συνέδριο save the date, αμαλία, κινητοποίηση για τα δάση, προβολή πολλών blog στα μμε) πέρασαν από τη φάση της παιδικής ηλικίας και μπαίνουν πλέον στην εφηβία. Μια ηλικία γεμάτη όνειρα και παρορμήσεις. Η εξέλιξη αυτή είναι εντελώς φυσιολογική. Έτσι έγινε και στα υπόλοιπα κράτη.

Το φαινόμενο του blogging σε καμία χώρα δεν περιορίστηκε αποκλειστικά στα blogs προσωπικά ημερολόγια ή φόρουμ ανταλλαγής απόψεων για τις τεχνολογικές εξελίξεις. Αντιθέτως τα blogs αργά ή γρήγορα μετεξελίχθηκαν σε εναλλακτικά ειδησεογραφικά εργαλεία ή σε εναλλακτικές ακτιβιστικές κινήσεις.

Αυτό ακριβώς είναι που οι αμερικανοί ονόμασαν netroots, δηλαδή κίνημα του διαδικτύου, και το αντιπαρέβαλαν με τα κλασσικά grassroot κινήματα.

Ακόμα πιο σημαντικά σε σύντομο χρονικό διάστημα το κίνημα του διαδικτύου απέκτησε χαρακτηριστικά ενός εναλλακτικού κινήματος βάσης. Το MyDD και το DailyKos ενεπλάκησαν στην εκστρατεία του Howard Dean και αν και έχασαν το χρίσμα τον έβγαλαν πρόεδρο του Δημοκρατικού Κόμματος για τέσσερα χρόνια και έθεσαν τις βάσεις και τις γραμμές της αντιπαράθεσης απέναντι στον Μπους παραμερίζοντας τη για χρόνια κυριαρχία του DLC στο εσωτερικό του κόμματος.

Στην Ολλανδία δημιουργήθηκε το AVV το Alternative Labour Union το οποίο είναι ένα εναλλακτικό συνδικάτο με διαδικτυακή συγκρότηση αλλά πραγματική δράση.

Τα παραδείγματα διεθνώς είναι άπειρα. Μέχρι και εναλλακτικές τραπεζικές-δανειστικές υπηρεσίες παρέχονται πλέον από ad hoc σχήματα.

Η ιστορία δείχνει ότι η συγκρότηση ενός κινήματος του διαδικτύου και στην Ελλάδα είναι αναπόφευκτο να συμβεί. Μάλλον για να ακριβολογούμε με την παρουσία 14,5 χιλιάδων blog υπάρχει ήδη. Το ζήτημα είναι αν θα καταστεί και κοινωνικά χρήσιμο και δραστήριο. Η πορεία στο σύνταγμα δείχνει ότι μπορεί να πετύχει.

paraxeno είπε...

πάντα με ενοχλούσαν οι φωτιές παλιά που ήμουν νεώτερη και άντεχαν τα πνευμόνια μου ήμουν εκεί και βοηθούσα, και δεν ειχα μπλογκ...

Ανώνυμος είπε...

1) Το να έχεις blog δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να συμβάλλεις σε οργανωμένες κινήσεις.

2)Υπάρχουν blogs που εκφράζουν σκέψεις και blogs που στοχεύουν καθαρά σε ενημέρωση. Δεν βλέπω κάτι κακό σε αυτό. (Προσωπικά βαριέμαι να διαβάζω τα μπλα-μπλα του καθενός που νομίζει ότι είναι ο επόμενος νομπελίστας λογοτεχνίας. Προτιμώ τις αναρτήσεις με στόχο την ενημέρωση ή τον εύστοχο σχολιασμό της επικαιρότητας).

3) Εσύ δηλ. αν κατάλαβα καλά προτείνεις να καθόμαστε και να αερολογούμε πίσω από εναν υπολογιστή όταν ο κόσμος καίγεται (κυριολεκτικά) και να "εμπνευσουμε" με τα προσωπικά μας "μανιφέστα" και την "πένα" μας τον γενικό πληθυσμό.

Κανείς δεν σε εμποδίζει να γράφεις τις ιδέες και απόψεις σου. Αλλά πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Για να γίνουν αλλαγές και να πιεστούν οι πολιτικοί πρέπει να δράσουμε ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ. Αυτό ειναι το χρέος του πολίτη. Μόνο με συλλογικές διαμαρτυρίες περνούν τα κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα.

spallantzas είπε...

εγω θα συμφωνήσω απόλυτα με το άρθρο και τον συγγραφέα με μια μικρή διόρθωση στον τίτλο " τα blogs (και όχι οι bloggers) δεν είναι κίνημα" . Τα blogs είναι εργαλείο, όπως και το ιντερνετ είναι μια εργαλειοθήκη, ελεύθερης ενημέρωσης και επικοινωνίας, εντελώς διαφορετικής , τουλάχιστον ως προς την διπλή κατεύθυνση, από κάθε άλλο μέσο επικοινωνίας ή ενημέρωσης.
Το πρώτο ερώτημα λοιπόν είναι : οι bloggers είναι (ή μπορούν να γίνουν) κίνημα?
Η απάντηση είναι φυσικά ΝΑΙ. Οι bloggers είναι ένα είδους virtual κίνημα απο μόνοι τους ήδη στο διαδίκτυο. κίνημα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τον απόλυτο πλουραλισμό απόψεων και την απόλυτη ελευθερία σκέψης.
το δεύτερο ερώτημα είναι : μπορουν να γίνουν κίνημα στην κοινωνία? η απάντηση και πάλι απλά είναι ΟΧΙ. Γιατί η ιδιότητα blogger δεν τους εντάσσει στην κοινωνία την πραγματική. Στην κοινωνία o blogger ειναι εργαζόμενος, επιστήμονας, επιχειρηματίας, νέος, γυναίκα, άνδρας, δημοσιογράφος, και προπάντων , στην κοινωνία ο blogger έχει ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τηλεφωνο.
Επομένως στην πραγματική κοινωνία ο blogger μπορεί (και πρέπει) να ενταχθεί σε κίνημα με την πραγματική του ταυτότητα.
τι πλεονέκτημα έχει κατά τη γνώμη μου ο blogger συμμετέχοντας σε ένα κίνημα από τον απλό πολίτη? (σημειώνω εδώ ότι σε ένα μεγάλο βαθμό το ίδιο πλεονέκτημα έχει και ο απλός αναγνώστης των blogs) το πλεονέκτημα είναι ότι ο πολίτης του διαδικτύου είναι καλύτερος πολλαπλασιαστής (και επομένως διαμορφωτής) γνώμης απο τον πολίτη που ενημερώνεται απο τα συμβατικά ΜΜΕ. Ο πολίτης του διαδικτύου και ειδικά ο blogger δεν συναντιέται σήμερα συχνά στα κινήματα, όπως δεν συναντιέται καθόλου και στα κομματικά στεγανα και τις συντεχνιακές ομάδες.
Είναι λοιπόν για μένα μεγάλο στοίχημα για όλους ο blogger να παρέμβει σε κινήματα (κατ αρχήν της τοπικής του κοινωνίας) και δώσει το στίγμα ενός άλλου διαλόγου, μιας άλλης ενημέρωσης και μιας άλλης συμμετοχής σε αποφάσεις , πράγματα που κάνει στην (επιτρέψτε μου τον αδόκιμο ίσως όρο) second life ζωή του στο διαδίκτυο.
Αν αυτό ξεκινήσει , τότε θα μπορούμε να μιλάμεγια κινηματικά χαρακτηριστικά. Μέχρι τότε παραδείγματα σαν τα πρόσφατα δεν είναι κατά τη γνώμη μου και τα καλύτερα δυνατά.
συγχωρέστε την πολυλογία μου

Ανώνυμος είπε...

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου deGreece.
Το διαδύκτιο άρχισε να γίνεται της μόδας. Οι αναφορές από τα κλασικά ΜΜΕ θα πυκνώσουν. Θα δίνεται μεγαλύτερη δημοσιότητα στα «επιτεύγματα» των bloggers.
Τα κλασικά ΜΜΕ ήδη άρχισαν να απαξιώνονται σε ότι αφορά την «είδηση».
Όλο και περισσότεροι πολίτες θεωρούν ότι τηλεόραση και εφημερίδες είναι ελεγχόμενα, άρα και η πληροφόρηση κατευθυνόμενη. Επομένως η εμπιστοσύνη σ’ αυτά τα μέσα μειώνεται συνεχώς.
Οι συζητήσεις γινόταν κάποτε στις καφετέριες (νεολαία), στα καφενεία (μεσήλικες), ή στα πάρκα όπου μαζεύονται οι εκπρόσωποι της τρίτης ηλικίας αποκαλώντας τις συναθροίσεις τους «Βουλή».
Σε λίγα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των συζητήσεων θα γίνεται στο διαδύκτιο.
Μόνο που στις καφετέριες, στα καφενεία και στα πάρκα του ρουφιάνους τους ξέρανε και τους μπαγλαρώνανε που και που.
Στο διαδύκτιο δεν τους ξέρεις. Όποιος θέλει μπορεί να έχει τις απόψεις σου, τις αντιρρήσεις σου, τις ιδέες σου καταγραμμένες. Να ξέρει όχι μόνο ποιος είσαι αλλά και τι καπνό φουμάρεις. Όταν δει τα σκούρα σε κόβει την πρόσβαση ή σε «εξαφανίζει». Νομίζω ότι οι περισσότεροι γνωρίζετε την περίπτωση του demasamere.
Δασκαλάκο θα έλεγα ότι η καχυποψία σου είναι και λίγη. Μας αφήνουνε να δράσουμε ως εκεί που δεν τους βλάπτει. Έτσι νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε. Τους τα χώσαμε λέει για την Πάρνηθα.( Ήρθαν και μερικοί μαϊντανοί - πολιτικοί να επωφεληθούν.) Και τι έγινε. Κατουρηθήκανε από το φόβο τους. Γραμμένους στα απίδια τους μας έχουνε. Βγήκε ο Σουφλιάς να μας πει ότι θα εφαρμόσει το μοντέλο τάδε. Βγήκε μετά ο Λοβέρδος να μας πει ότι το μοντέλο τάδε είναι αναποτελεσματικό. Ενώ το μοντέλο δείνα, το δικό τους, είναι αποτελεσματικό.
Ρε δε πα να κάνετε καμία αλλαξοκολιά που σας βάρεσε η αγαμία στο κεφάλι και η μαλακία πάει σύννεφο. Όταν μιλούσε ο Σουφλιάς ξέρετε τι μου ήρθε στο μυαλό;
Έχει άραγε κανένας πούστης απ’ αυτούς τα ούμπαλα να πει: Ρε σεις στα καμένα δεν χτίζει κανείς εφ’ όρου ζωής. Κάηκε δάσος; Δεν στήνεις ούτε κιόσκι. Κι ας πάρει απόφαση και ο άρειος πάγος. Δεν πα να έχεις τίτλους που αναγνωρίζονται απ’ όλα τα δικαστήρια του κόσμου. Κάηκε; ΤΕΛΟΣ. Δεν χτίζεις ΠΟΤΕ. Όχι φωτιές δεν θα μπαίνουν, θα κάνουνε τα λαμόγια πρόγραμμα πυρασφάλειας μη τυχόν και καεί χορταράκι.
Πού όμως να βρούνε την ψυχή να κάνουν κάτι τέτοιο οι πισωγλέντηδες.
Πρέζα καμία επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει στα μπλοκ φίλε μου. Το παιγνίδι είναι στημένο και από πριν συμφωνημένο. Ξέρουνε ανά πάσα στιγμή τις «κινήσεις» μας. Οι επαναστάσεις ξεκινάνε πάντα από τα Βουνά, τα Λαγούμια, τους Υπονόμους, τα Υπόγεια. Εκεί που το Ρουφιάνο μπορείς να τον δεις στα μάτια.
Rodia νομίζω ότι είσαι στη σωστή κατεύθυνση. Χρειάζονται κι αυτά. Είναι ασκήσεις ετοιμότητας. Όταν έρθει η ώρα πρέπει να είμαστε έτοιμοι.
Αυτό το ΤΩΡΑ της paraxeno είναι όλα τα λεφτά. Όσο για το κείμενο της (paraxeno) θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ αν είχα το ταλέντο της να μπορώ να εκφράσω τόσο δυνατά τις σκέψεις μου.
G700 αναρωτιέμαι κι εγώ «Το ζήτημα είναι αν θα καταστεί και κοινωνικά χρήσιμο και δραστήριο». Για το αν μπορεί να πετύχει η όχι έχω τις επιφυλάξεις μου. Φοβάμαι ότι θα καπελωθεί. Δεν είδες έξω από τη Βουλή; Οι πολιτικοί Χαμαιλέοντες ήταν εκεί. Τα ΜΜΕ αυτούς δείξανε.
Βίκυ το μέσον (διαδύκτιο) δεν μας εμποδίζει να δράσουμε συλλογικά. Η συγκέντρωση στη Βουλή δεν ήταν συλλογική;
Στέφανε ο blogger δεν συμμετέχει στα κινήματα (κόμματα, οργανώσεις κ.λ.π.) γιατί θέλει να νιώθει ελεύθερος. Γι αυτό και έγινε blogger. Για να γράφει και να λέει την αληθινή σκέψη του. Γιατί μέσα στο κίνημα πρέπει να «κινείται» στα όρια της συλλογικής Άποψης. Πρέπει να «κινείται» ΜΕΣΑ στο μαντρί. Γιατί έξω είναι ο Λύκος. Ο blogger όμως έχει περάσει αυτές τις παιδικές ασθένειες. Θα μείνει Εκτός Γραμμής να παλέψει τους Λύκους.

Σας έπρηξα και το ξέρω. Το να ζητήσω συγνώμη θα ήταν υποκριτικό. Εγώ έβγαλα από μέσα μου πολλά πράγματα και γούσταρα. Ελπίζω να γουστάρατε κι εσείς.

Γιάννης

spallantzas είπε...

@γιάννη
αν ο blogger δεν συμμετέχει σε κανενός είδους κίνημα γιατί θέλει να αισθάνεται ελεύθερος και δεν θέλει να κινείται στη "συλλογική λογική", τότε γιατί κάποιες φορές (και συγκεκριμένα στις τελευταίες "καμπάνιες" της ελληνικής blogoσφαιρας) αναπαράγει χωρίς δεύτερη σκέψη κείμενα και συνθήματα με τα οποία πιθανόν και να μην συμφωνεί?
δεν βρίσκεις μιαν αντίφαση σε αυτό?
Εγω έθεσα δυο στοιχήματα για τους bloggers :
1. το στοίχημα της εναλλακτικής ενημέρωσης και επικοινωνίας απέναντι στα συμβατικά ΜΜΕ
2. το στοίχημα το ατομικό συμφέρον του καθενός να γίνει και συλλογικό συμφέρον

Αν αυτά τα δυο τα καταφέρουν οι blogger στην blogoσφαιρα , τότε γιατί να μην το καταφέρουν και στην βιόσφαιρα? Το πότε και πως? δεν το ξέρω , αλλά το εύχομαι.

Ανώνυμος είπε...

Στέφανε,
……. γιατί κάποιες φορές (και συγκεκριμένα στις τελευταίες "καμπάνιες" της ελληνικής blogoσφαιρας) αναπαράγει χωρίς δεύτερη σκέψη κείμενα και συνθήματα με τα οποία πιθανόν και να μην συμφωνεί?
Γιατί έτσι νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε. Το είπα και στο προηγούμενο σχόλιο. Οι περισσότεροι νιώθουν ότι κάνουν κάτι. Ότι βοηθάνε σε κάτι. Δεν πολυψάχνουν το θέμα. Όχλος. Η πρόθεση δεν είναι κακή. Δεν βλέπεις τι έγινε με την Αμαλία; Χαμός!! Πολλοί κλάψανε, πονέσανε, δώσανε υποσχέσεις για συνέχεια του αγώνα κ.λ.π. Για κάνε μια βόλτα στο μπλοκ και στο φόρουμ που δημιουργήθηκαν για την Αμαλία-Υγεία. Άκρα του τάφου σιωπή στο δίκτυο βασιλεύει. Όλον εκείνο τον ενθουσιασμό τον έφαγε η καθημερινότητα.
Όσο για τα στοιχήματα, πολύ θα ήθελα να στοιχηματίζαμε και οι δυο μας ΥΠΕΡ. Πολύ φοβάμαι ότι θα χάσουμε.
Συμφωνώ ότι σήμερα τα μπλοκ δουλεύουν και ως φορείς εναλλακτικής ενημέρωσης και επικοινωνίας έναντι των συμβατικών ΜΜΕ. Μόλις όμως αυτό πάρει έκταση και αρχίσει να επηρεάζει σημαντικό ποσοστό της κοινής γνώμης….. ΠΑΠΑΛΑ. (περίπτωση ΔΕΜΑΣΑΜΕΡΕ).
Για τη δεύτερη περίπτωση (το ατομικό συμφέρον του καθενός να γίνει και συλλογικό συμφέρον) δεν έχουμε ελπίδες φίλε μου. Γιατί σήμερα όλοι είμαστε ψιλοβολεμένοι. Όλοι έχουμε ατομικά συμφέροντα που συγκρούονται με του συνόλου.
Παράδειγμα : Εγώ δεν έχω οικοπεδάκι σε κανένα δάσος. Μέσα λοιπόν στις διαμαρτυρίες για τα καμένα. Έχω όμως μια ψευτοταβέρα στη Πάρο και όσο να πεις δεν καίγομαι για έκδοση αποδείξεων. Σιγά μην φτωχύνει το κράτος αν δεν κόψω πέντε - δέκα αποδείξεις.
Ο ξάδελφός μου όμως που δουλεύει στην πολεοδομία ως δημόσιος υπάλληλος (χωρίς δυνατότητα φοροδιαφυγής) έχει ταχθεί σαφώς υπέρ του συστήματος των αποδείξεων αφού θα γλιτώσει και κάτι ψιλά. Όταν όμως έρθει το φακελάκι από τον εργολάβο για τους ημιυπαίθριους ξέρεις τι λέει; Γιατί ρε τι μας πειράζει αν κλείσει και δυο δωμάτια. Τον ήλιο θα μας κόψει; Θα βολευτεί κάποιο φτωχαδάκι να κάνει το δυάρι τριάρι.
Σε όλους φίλε μου, σε όλους υπάρχει ένα μικρό ατομικό συμφέρον που πάει κόντρα στο συλλογικό συμφέρον.
Γι αυτό σου λέω Στέφανε: Άστο να πάει στο διάολο. Χαμένοι από χέρι είμαστε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα παρατήσουμε. Στην τσίτα θα είμαστε. Μια μέρα θα την κάνουμε την επανάστασή μας. Μακάρι να γίνει όπως είπε ο Πρέζα. Ή να κερδίσεις εσύ το στοίχημα που βάζεις. Φοβάμαι όμως ότι μάλλον σε καμιά σπηλιά θα συναντηθούμε

Γιάννης

spallantzas είπε...

@γιάννη
έτσι έχουν τα πράγματα , αλλά εγώ δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος. όχι για το διαδίκτυο αλλάγια την κοινωνία. το διαδίκτυο και ειδικά η blogoσφαιρα είναι κάτι που χρησιμοποιούμε σήμερα. αύριο μπορεί να είναι κάτι άλλο.
εργαλεία είναι. το στοίχημα λοιπόν (που παιρνει διαφορες μορφές όπως έγραψα χτες) είναι το πως τα χρησιμοποιούμε.
αν τα χρησιμοποιούμε για να μπουμε και να κάνουμε (virtual) όσα δε λεμε και δεν κάνουμε στην πραγματική μας ζωή , τότε ... καλύτερα να πάμε να παίξουμε second life . εκεί μπορει και να γίνουμε βασιλιάδες !!!

Ανώνυμος είπε...

Αποκωδικοποίηση....: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,....
Σχηματοποίηση λόγου, θεογονία, κοσμογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια......

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ή
GYMPOLITIC

Παρά μια ίωση που με ταλαιπωρεί από χτες, η επιθυμία μου να ενημερώσω τους αναγνώστες του περιοδικού μου «περί Πολιτικής», με έστειλε χτες στο σπίτι του Παπανδρέου, μέσα σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο με όργανα γυμναστικής.
-Κύριε Χολιαστέ, μου λέει, υπέροχο το περιοδικό σας «περί Πολιτικής»- συγχαρητήρια!
-Ευχαριστώ κύριε υπουργέ. Δεν περίμενα να το εξυμνείτε μιας και γράφει την αλήθεια για σας και για το Κόμμα σας.
- Μη με ευχαριστείτε, έτσι λέω σε όλους. Μου το έμαθε ο μπαμπάς- «στην πολιτική όλα επιτρέπονται», μού έλεγε.
-Μάλιστα. Κύριε Πρόεδρε, μια ερώτηση με τρώει και θα σας την κάνω αμέσως. Πώς και τώρα βλέπετε ότι μερικοί έκλεψαν στο Κόμμα σας, και όταν γίνονταν οι κλοπές, και ενώ ήσασταν μέλος της Κυβέρνησης, δεν τις καυτηριάζατε τότε;
- Τις καυτηρίαζα και τις παρακαυτηρίαζα. Κακώς μου καταμαρτυρούν ότι δεν το έκανα.
-Και γιατί δεν ακουγόταν αυτό τότε;
-Γιατί είμαι χαμηλών τόνων- γι αυτό δεν ακουγόταν.
-Τώρα όμως ακούγεστε…
-Τώρα μην κυττάτε, είμαι αρχηγός Κόμματος και όπου πάω έχω ένα σωρό μικρόφωνα δίπλα μου. Γι αυτό. Βλέπετε, όλα έχουν την εξήγησή τους.
-Έχετε λέτε κύρος στο Εξωτερικό. Πού το οφείλετε αυτό το κύρος κύριε υπουργέ;
-Στο χορό! Τους χορεύω ζεϊμπέκικα και χασάπικα και όταν δεν πιάνουν αυτά τότε με χορεύουν αυτοί στο ταψί. Πάντοτε ο χορός δηλαδή είναι που έχει το λόγο.
-Ζητάτε δημοψήφισμα κύριε Πρόεδρε. Εσείς θα κάνατε συχνά δημοψηφίσματα αν γινόσασταν πρωθυπουργός;
-Προς το παρόν δε θα κάνω. Τα δημοψηφίσματα θα γίνωνται όταν «φύγει» (με συγχωρείτε για τη συγκίνηση αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι ό,τι έχω στη ζωή) η μαμά. Μέχρι τότε αυτή θα μου λέει τι να κάνω. Ύστερα είναι που θα ρωτάω το λαό.
-Μόνος σας δε σκοπεύετε να αποφασίσετε ποτέ τίποτα;
-Απολύτως.
-Και γιατί κύριε πρόεδρε;
-Κυττάτε, σε κάθε οικογένεια υπάρχει κι ένα καθυστερημένο παιδί. Ε, έτυχε στη δική μας να είμαι εγώ.
-Και γιατί ο πατέρας σας σάς έστρεψε προς την Πολιτική, αφού έβλεπε πως είσαστε…καθυστερημένος όπως είπατε;
-Δεν το ’ξερε. Νόμιζε πως είμαι χαμηλών τόνων.
-Πέστε μου κύριε Πρόεδρε, εκτός απ’ το χορό τι άλλο θα σας βοηθήσει στην επιτυχή ενάσκηση των καθηκόντων σας αν-ό μη γένοιτο- γινόσασταν πρωθυπουργός;
-Κύριε Χολιαστέ άκουσα καλά; Είπατε «ό μη γένοιτο»;..
-Μάλιστα κύριε υπουργέ, έτσι είπα.
-Πώς τολμάτε μέσα στο ίδιο μου το σπίτι;..
-Είμαι υψηλών τόνων κύριε πρόεδρε.
-Α! Μάλιστα! Βλέπετε ότι με δικαιολογείτε-υπάρχουν τόνοι και τόνοι…
-Σωστά. Δεν μου απαντήσατε όμως κύριε Πρόεδρε στην ερώτησή μου. Υπάρχει και κάτι άλλο πλην του χορού που θα χρησιμοποιήσετε για το καλό της χώρας;
-Και βέβαια υπάρχει και κάτι άλλο-είναι η γυμναστική!-
-Αν κατάλαβα καλά δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσετε ποτέ το μυαλό σας.
-«μυαλό»;…
-Μυαλό! Εκείνο με το οποίο διαλογιζόμαστε…αυτό που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας…
-Αααα! Τώρα θημάμαι! Κάποτε η μαμά μού είπε αυτή τη λέξη. Μού είπε…πώς το είπε…πώς το είπε…α! να! Μου είπε: «δεν πειράζει παιδί μου που δεν έχεις μυαλό, έχεις το όνομα». Κι εγώ αφού δεν πείραζε που δεν είχα απ’ αυτό, δε ρώτησα και τι είναι.
-Για να τελειώνουμε κύριε Πρόεδρε, πέστε μου-στο θεό σας-πώς η γυμναστική θα σας βοηθήσει να κυβερνήσετε-ο μη γένοιτο-την Ελλάδα;
-Να σας πω:

Δεν ξέρω πώς δεν έχετε
πάρει χαμπάρι ακόμα
πόσα ένα γυμναζόμενο
μπορεί να κάνει σώμα.

Γι αυτό, κι αφού ρωτήσατε,
ιδού του όλου ψήγματα,
ήγουν τουτέστιν δηλαδή
ιδού τα παραδείγματα:

Γυμνάζοντας τον ένα μου
μονάχα κοιλιακό
σε μια εγώ μόνο νυχτιά
λύνω το Κυπριακό.

Με μίαν άσκηση σωστή
του ενός μου δικεφάλου
τρία εγώ «μπράβο!» αποσπώ
του πρόεδρου του Γάλλου.

Μα μοναχά λίγα πους-απς
τους Άγγλους θα τους πείσω
τα Μάρμαρα που μας κρατούν
να μας τα δώσουν πίσω

και μ’ ένα τζόγκινγκ μου απ’ αυτά
που μ’ είδατε να κάνω
τη διαφθορά στου μηδενός
τα όρια τηνε φτάνω.

Και λίγο κάνοντας μασσάζ
στους δύο μου μηρούς
παίζω εγώ στα δάχτυλα
τον ίδιονε τον Μπους.

Πέντε φορές σηκώνοντας
τους δύο μου αλτήρες
κάνω να στρέφει ο Ερντογκαν
ως κι ενενήντα μοίρες

Και- κάτι που κυβέρνηση
δεν το ’χε ως τώρα ελπίδα-
θα διευθετήσω έτσι εγώ
την υφαλοκρηπίδα.

Δυο επικύψεις κι΄έσβυσαν
τα Σκόπια από το χάρτη
κι άλλες δυο τρεις και γίνομαι
πρωθυπουργός το Μάρτη.

Θα κάνω δύο έλξεις μου
και-μα την παναγία-
θα πάψει πια η χώρα μας
να έχει ανεργία.

Για την Παιδεία μοναχά
μια έκταση χρειάζεται
ώστε κάθε έλλην στο εξής
σοφός να λογαριάζεται

Κι ως για το μέγα πρόβλημα
που είναι η Υγεία,
μία στροφή θα χρειαστεί
του σώματος πλαγία.

Και για να μην πολυλογώ,
με τη γυμναστική μου.
κάθε που θέλω αλλαγή
θα είναι πια δική μου.

Θα ημπορούσα αν θέλατε
και άλλα να σας πω
μα να σας δώσω κούραση
δεν το ’χω εγώ σωστό

τώρα που έτσι μάλιστα
σας ταλανίζει η γρίππη-
αν και αυτό, τα’ ομολογώ
πως σας το λέω με λύπη.

Γιατί εγώ-μη βλέπετε
πολύ που δε μιλάω-
ό,τι καλό έχω πάνω μου
αν δεν το δείξω σκάω.

Ίσως μιαν άλληνε φορά
που θα ’σαστε καλλίτερα
να σας ειπώ για θαύματα
που κάνω μεγαλύτερα.

Και θα φροντίσω γρήγορα
εγώ αυτοπροσώπως
να είστε σύντομα καλά-
…όχι…δε μου είναι κόπος-

Να! τα πους-απς μου αύριο
σε σας θα τ’ αφιερώσω
κι απ’ το μαρτύριο του ιού
ευθύς θα σας γλιτώσω.

-Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε. Ευχαριστώ και για τη συνέντευξή σας. Γεια σας.
-Μια στιγμή κύριε Χολιαστέ…εσείς μού μοιάζετε να ξέρετε πολλά. Να σας ρωτήσω κι εγώ κάτι…μού επιτρέπετε;
-Αν και εγώ κάνω εδώ τις ερωτήσεις, όμως σας επιτρέπω-ορίστε, σας ακούω.
-Προχτές ο κύριος Καραμανλής έσκυψε προς το μέρος μου και μου είπε: «Μεταξύ μας Γιώργο, η τέλεια διακυβέρνηση της χώρας θα ήτανε μαζί των δυο μας-μια διαρχία δηλαδή όπου εσύ να γυμνάζεσαι κι εγώ να σκέπτωμαι.» Από τότε ψάχνω μιαν ευκαιρία να ρωτήσω κάποιον-πέστε μου κύριε Χολιαστέ, τι θα πει «σκέπτομαι»;


Γιώργης Χολιαστός
---