Περί αποχής: Κατέληξε τελικά εκτός από σημαντική να είναι και εξόχως βολική. Μάλλον μικρότερη απ’ όσο θα την έκανε πραγματικά είδηση, μάλλον μεγαλύτερη απ’ όσο θα σηματοδοτούσε αλλαγή στην παραδοσιακή συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Σε κάθε περίπτωση είναι ενδεικτική, όσο βέβαια και τα ίδια τα αποτελέσματα, της πολιτικής αφασίας των ψηφοφόρων και της διαβολικής τριαντάχρονης ακαμψίας της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Έχει πολλαπλές αιτίες, πχ στην Αθήνα παραδοσιακοί ψηφοφόροι Κακλαμάνη, ας πούμε ‘φωτισμένοι’ δεξιοί δυσκολεύτηκαν με την αγοραία αισθητική του παραταξιακού υποψηφίου ή αντίστοιχα το γεγονός ότι πρώτοι δημοτικοί σύμβουλοι του Καμίνη εκλέγονται υποψήφιοι της Δημοκρατικής Αριστεράς (αν ισχύει…), ίσως να είναι επίσης ενδεικτικό της σύστασης των δικών του ψηφοφόρων με σχετικά μειωμένη την πασοκική συνιστώσα κ.α. Η αποχή λοιπόν μάλλον ανήκει στις περιστασιακές συνθήκες και δεν εμπεριέχει τέτοια δυναμική όσο θέλουν τα κόμματα να εμφανίσουν. Είναι όμως μια εξαιρετική δικαιολογία σε περίπτωση αποτυχίας του οποιουδήποτε, οπότε ας την σεβαστούμε ως κάτι τόσο ‘ιερό’.
Περί νέων παικτών: Ο μόνος, κατά τη γνώμη μου, καινούργιος και σταθερός παίκτης στην ελληνική πολιτική σκηνή τα τελευταία 10-15 χρόνια είναι η Τηλεόραση. Τα τηλεοπτικά πρόσωπα όπως και αν εμφανιστούν (εννοώ με οποιαδήποτε παράταξη ή ύφος) καταγάγουν νίκην λαμπράν με την εξαίρεση φυσικά των υπερεκτιθεμένων/καμμένων. [Μικρή παρένθεση: η τηλεόραση κάνει καλό μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο καμπής, πέρα από το οποίο λειτουργεί αφαιρετικά και μάλιστα ραγδαία. Παράδειγμα Ντόρα & Βενιζέλος, Γεωργιάδης κλπ. Αυτό το σημείο είναι πολύ δύσκολο να το εντοπίσουν οι ενδιαφερόμενοι γιατί ένα βασικό χαρακτηριστικό της παραγωγής τηλεστάρ είναι η ξαφνική ανακύκλωση, τώρα πχ θα κάψουμε Βορίδη]. Τη δύναμη της τηλεόρασης χειρίζονται πολύ καλύτερα οι αγγιτάτορες της δεξιάς (και της πιο μαύρης ή χυδαίας ειδικότερα) γιατί έτσι κι αλλιώς το μέσο –όπως τουλάχιστον έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα- είναι εξόχως συντηρητικό έως οπισθοδρομικό και στο ιδεολογικό και στο αισθητικό επίπεδο. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις ένας οποιοσδήποτε υποψήφιος ή συνδυασμός την επωνυμία των γνωστών ονομάτων της πολιτικής και της τηλεόρασης είναι η συστηματική πολύχρονη στοχευμένη δράση που να παρέχει μάλιστα πολλαπλά γεγονότα σε επίπεδο δυνατής ‘εικόνας’. Δεν μπορείς να εκθρονίσεις πχ. τον Κακλαμάνη ή τον Ψωμιάδη (ο Παπαγεωργόπουλος έφυγε μόνος του μετά από 3 θητείες!) αν δεν έχεις διαλέξει το κατάλληλο πρόσωπο και τον αντίστοιχο μηχανισμό τουλάχιστον ένα χρόνο πριν και με κατάλληλες επίμονες –και επίπονες- διαδικασίες να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις μερικής αλλαγής της συμπεριφοράς του γενικά αδρανούς εκλογικού σώματος. Η ίδια παράμετρος ισχύει και για όλους τους ‘θέλω να μπω κι εγώ στην πολιτική’ υποψηφίους που σε απανωτές εκλογές διαψεύδονται οι ελπίδες τους κι ύστερα έρχεται ο Αμυράς και παίρνει 7,5 %...
Περί ΚΚΕ: Το 2006 τα ποσοστά πανελλαδικά ευνόησαν τον τότε ΣΥΝ και οι δημοτικές εκλογές ήταν η αρχή μιας κούρσας δημοσκοπικής ανόδου του που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Η άνοδος της σταλινικής αριστεράς σήμερα μοιάζει να αντιστοιχεί σε εκείνο το χαρακτηριστικό, αλλά έχει πιθανά και μια ποιοτική διαφορά, αν συνδυαστεί με τη δυναμική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής και Ανταρσίας: Φαίνεται να ενισχύονται οι ακραίοι, πούροι εθνικιστικοί και κρυπτοεθνικιστικοί φορείς που εκπέμπουν ένα απλοϊκό μήνυμα, το οποίο ακόμα και με την έλλειψη της τηλεοπτικής προβολής φτάνει σε επιλεγμένους αποδέκτες. Ειδικά για το ΚΚΕ παίζει σημαντικό ρόλο και η συστηματική προβολή της δήθεν ηθικής του υπόστασης. Η αντιμετώπιση του ηθικοπλαστικού λαϊκισμού, ίσως να πρέπει να εξεταστεί σε κάποια πολιτικά επιτελεία στο μέλλον…
Περί των κομμάτων εξουσίας: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ διατηρούν μέχρι σήμερα τον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους ακέραιο, έστω και σε σχετικά χαμηλότερα ποσοστά. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν πρόκειται να δούμε σύντομα σπουδαίες αλλαγές ούτε στο πολιτικό προσωπικό τους, ούτε στην τακτική τους, ούτε στη ρητορική τους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ψηφίζουν κατά βάση συνεχώς κολλημένοι την ίδια παράταξη ενώ οι νεώτεροι ακολουθούν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους την οικογενειακή ψήφο (σε αντίθεση με ότι γινόταν τη δεκαετία του ‘70 πχ). Σε οικογένειες όπου η παραταξιακή συνείδηση είναι πιο χαλαρή, αναλαμβάνει η τηλεόραση να δώσει κατεύθυνση, αναγορευόμενη τελικά στην τρίτη δύναμη του πολιτικού συστήματος, πάντα στα χέρια μιας ετερόκλητων συμφερόντων ομάδας τζογαδόρων. Η έλλειψη άλλων συνεκτικών δομών που θα μπορούσαν να επηρεάζουν την πολιτική είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Σε αυτή την αναμέτρηση η ΝΔ επανήλθε στο πολιτικό παιχνίδι εξασφαλίζοντας καλύτερη θέση. Η μνήμη, ας μην ξεχνάμε, δεν συμπεριλαμβάνεται στην πολιτική αρετή των πολιτών.
Ο δεύτερος γύρος φοβάμαι ότι δεν θα έχει εκπλήξεις. Ίδωμεν…
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΗΤΑΝ ΕΥΣΤΟΧΗ
Γι αυτό ‘ξεκατίνιασαν’ η ΝΔ, ο Τσίπρας κ.α., οι δημοσιογράφοι και οι διάφοροι δημοσιογραφούντες της πολιτικής αρπαχτής. Να μην ξεχάσουμε και τις εκπομπές ‘σάτιρας’ ή αλλιώς λαϊκιστικού κεφιού που θα πάρουν σειρά από σήμερα.
Δεν πιστεύω, ούτε ποτέ μου έχω υπερασπιστεί κομματικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που στην εποχή μας είναι συνώνυμοι της πιο ‘μαύρης’ συντήρησης. Δεν συμφωνώ με πολλές επιλογές της ηγετικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος. Διακρίνονται συχνά και αυτοί από το γνώριμο σε όλους μας ‘σύνδρομο της Εκάλης’: ‘κατοικούν’ δηλαδή –μεταφορικά πάντα- εκτός της πραγματικής αγοράς, εκτός της κοινωνίας των ενεργών (με την έννοια των ενεργητικών πολιτών που έχουν πολλαπλά ηττηθεί και νικήσει), τέκνα μιας μάλλον μικροαστικής -ως προς την παιδεία τουλάχιστον- παράδοσης, κατά την οποία οι πολιτικοί είτε γεννιούνται στα μαιευτήρια, είτε στα γυμναστήρια, είτε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, είτε στις κομματικές καφετέριες, διακρίνονται μάλιστα ευκρινώς από το άγριο ανασφαλές βλέμμα του ανθρώπου που γνωρίζει καλά πώς βρέθηκε στην εξουσία. Σήμερα, η δυνατότητα των πολιτικών στην παραγωγή πραγματικών οικονομικών και κοινωνικών αποτελεσμάτων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συγκρίνεται μόνο με εκείνη των ιεραρχών στην παραγωγή ηθικών προτύπων. Έχουμε ως κοινωνία συνηθίσει σε τόσο μικρή απόδοση που ακόμη και τα αυτονόητα να θεωρούνται ‘επιτυχία’ και οι κοινοτοπίες 'πολιτικός λόγος'. Δεν θα είμαι άδικη, η ίδια επιείκεια διατρέχει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και δυστυχώς και την όποια καλλιτεχνική δημιουργία.
Λοιπόν , τι μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό; Οι 'δημοσιογράφοι' στην εξουσία!
Άνθρωποι με σοβαρά ψυχολογικά εν τέλει προβλήματα, εθισμένοι -με την ακριβή έννοια του όρου- στη αποδόμηση κάθε λογικής επιχειρηματολογίας, ανίκανοι όχι μόνο να οργανώσουν μια αλληλουχία ενεργειών που απαιτεί η διοίκηση, αλλά ούτε να την σκεφτούν καν, να συλλάβουν δηλαδή τις στοιχειώδεις έννοιες όπως η πολυπλοκότητα των αιτίων, η αμφισημία, η δικαιοσύνη, η ευελιξία, το ορατό αποτέλεσμα που αποτυπώνεται σε μετρήσιμους δείκτες αλλά και στη συλλογική εντύπωση. Η γκρίνια δεν είναι έργο, ούτε η κλάψα δημιουργικότητα ούτε η καψούρα τέχνη. Και πέρα από όλα αυτά, είναι πραγματική παθογένεια της κοινωνίας μας η επιτυχία σε ένα αμήχανο εκλογικό σώμα μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με τηλεοπτική ‘μούρη’ και μοναδικό προσόν το απύθμενο θράσος. Πώς μπορείς να αναρωτηθείς τι θα επιλέξεις μεταξύ του Ψινάκη και του Τομπάζη;
Ίσως όμως να μην είναι τίποτε τυχαίο. Σήμερα στην Ελλάδα, όπως και παλιότερα επί Σημίτη, δύο ομάδες πολιτών βρίσκονται ουσιαστικά αντιμέτωπες: προνομιούχοι vs μη προνομιούχων. Ακόμη και τώρα, οι πρώτοι είναι ίσως περισσότεροι, πάντως σίγουρα πιο δυνατοί. Οι λεγόμενοι ‘προνομιούχοι’ είναι φυσικό να θέλουν να εκλέξουν υποσυνείδητα ανθρώπους που τους ‘μοιάζουν’, με τη βαθύτερη ανομολόγητη ελπίδα να μπορέσουν να διαπραγματευτούν για λογαριασμό τους με το κόμμα τους ή το άλλο –δεν έχει σημασία- τη διατήρηση των προνομίων τους. Κανένας δεν τους έχει προετοιμάσει ότι θα τα χάσουν, ούτε αυτοί, αλλά ούτε κι εγώ είμαστε πολύ σίγουροι ακόμη. Οι άλλοι, οι μη προνομιούχοι, δεν αποτελούσαν μέχρι τώρα κρίσιμο εκλογικό σώμα και αφέθηκαν από τα λεγόμενα ‘προοδευτικά’ κόμματα στο έλεος της μαζικής υποκουλτούρας. Για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα η αριστερά απευθύνεται στο δημόσιο υπάλληλο, στον υπεραμοιβόμενο των ΔΕΚΟ ή στον αναξιοκρατικά επιλεγμένο συμβασιούχο. Αναρωτιέμαι όμως, μήπως είναι καιρός η ελληνική σοσιαλδημοκρατία να αναζητήσει νέους ψηφοφόρους με το αυτονόητο κόστος να απωλέσει κάποιους από τους παλιούς;
Το δίλημμα, ενσωμάτωση στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινότητα με ψηλό κόστος ή αυτοκαταστροφή δια του βλακώδους απομονωτισμού, έτσι κι αλλιώς έχει τεθεί στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια με εκατέρωθεν επιτυχίες. Πραγματικά χαίρομαι που ο Παπανδρέου το επαναδιατύπωσε αποτελεσματικά.
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ
Στο Διαγωνισμό του Υπουργείου Οικονομικών η ψηφοφορία άρχισε χτες και λήγει την Κυριακή, 24.10. Αν θέλετε, ψηφίζετε με το ΄"μου αρέσει".
Οι συμμετοχές μας είναι οι: #023 και #024
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 18 Μαΐου 2010
Πολιτικό Casting στην εποχή των 'ανασχηματισμών'
Casting στο χώρο του κινηματογράφου είναι η επιλογή ηθοποιών για κάθε ρόλο μιας ταινίας, μικρό ή μεγάλο, με τρόπο που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τα κατά καιρούς στερεότυπα του κοινού ή ενίοτε (σε μεμονωμένες περιπτώσεις) κόντρα σε αυτά, για λόγους εντυπωσιασμού. Τα τελευταία χρόνια στην κινηματογραφική βιομηχανία αναγνωρίστηκε η ουσιώδης συμβολή του casting στην επιτυχία μιας ταινίας και προστέθηκε σαν κατηγορία στα βραβεία Oscar. Οι ηθοποιοί επιλέγονται προφανώς με κριτήριο το να 'μοιάζουν' στους εκάστοτε ρόλους και φυσικά όχι να 'είναι', συχνά το look είναι πιο πειστικό από την πραγματικότητα. Μια ηθοποιός πχ για ρομαντική κομεντί πρέπει να είναι μικρόσωμη, με λίγες ατέλειες, σχετικά υστερική, με αμυντικό παρεξηγιάρικο ύφος ή αντίθετα ένας ερωτικός ρόλος απαιτεί μια άνετη, τραχιά εικόνα, στα όρια του χυδαίου με λίγες τραγικές προεκτάσεις. Αντίστοιχα ένας άντρας για ταινία δράσης πρέπει να δείχνει εξυπνάκιας κλπ, κλπ.
Περνάμε στην πολιτική, η οποία διεθνώς κινείται καθημερινά - χωρίς να είναι καθόλου καινούργιο αυτό - στις παρυφές του θεάματος, εκτός φυσικά από τις μέρες που το υποσκελίζει. Παρακολουθούμε μια αντίστοιχη διαδικασία επιλογής προσώπων πάνω στο σενάριο (στην 'αφήγηση') που έχει επιλέξει ή έχει γράψει ο εκάστοτε ηγέτης και η κάστα που τον υποστηρίζει.
Στο Ελληνικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων, ο Κωστάκης Καραμανλής επιλέχτηκε από τους μεγαλοπαραγωγούς του κόμματος ως 'ελληναράς-τεμπελχανάς-ποδοσφαιρόφιλος- καλό παιδί με γυναικούλα και παιδιά' της διπλανής πόρτας, χαρακτήρας γνώριμος στους 'καταναλωτές' πολίτες με τον οποίον μπορούσαν άνετα να ταυτιστούν οι περισσότεροι την εποχή της ελαφρότητας- μετά την ανάπτυξη και το ευρώ που εξασφάλισε ο 'μισητός' κος Καθηγητής. Όλοι ξέρουμε ότι ο ίδιος ο Καραμανλής πιθανότατα δεν είναι καθόλου έτσι, αλλά ο σωματότυπός του 'μοιάζει', άρα για ένα μεγάλο διάστημα ήταν το τέλειο casting. Σε δεύτερους ρόλους τα 'φιλαράκια', με εμφάνιση λαϊκού μάγκα οι περισσότεροι, πλην των ολίγων κολωνακιώτικου ψευτομπαρόκ δαπιτο-look.
Μια μικρή παρένθεση εδώ: Ας μην κατηγορούμε την Ελλάδα για την άνθηση της οικογενειοκρατίας σαν μέρος ενός επιτυχημένου casting. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, απλωμένο σε όλους τους χώρους: πολιτική, κινηματογράφο-τηλεόραση, ακόμη κι επιστήμη. Κι αυτό γιατί οι όροι του θεάματος -που συμπεριλαμβάνει τα παραπάνω-, είναι αδυσώπητοι και χρειάζονται συνεχώς τροφοδοσία με ταχύτητες που η κοινωνία δυσκολεύεται να ακολουθήσει. Άρα, οι γιοι, κόρες, ανιψιοί και μπατζανάκηδες 'διασημοτήτων' είναι εύκολα και ανέξοδα διαθέσιμοι για άμεση κατανάλωση. Τέλος παρένθεσης.
Ο Γ. Παπανδρέου ανταποκρίνεται σε μιαν άλλη αφήγηση, αυτήν του μοντέρνου, αθλητικού σπόρτσμαν, με μια έντονη αύρα ευγένειας και fairplay. Διάλεξε και αυτός ένα μεγάλο μέρος των συνεργατών του καθώς και τους υπουργούς του έτσι ώστε να 'ταιριάζουν' στην αφήγησή του: oh, it's a wonderful job to do! Παράδειγμα οι του Υπουργείου Προπαγάνδας & Τουρισμού (σημ. το Πολιτισμού καταργήθηκε εδώ και καιρό), νέοι, ωραίοι, κατάλληλοι για τουριστικές εκθέσεις και πάσης φύσεως εγκαίνια και τιμητικές βραβεύσεις ή η γυναικεία ομάδα του Υγείας που φέρνει λίγο προς 'νοσοκόμες', ή η αφοπλιστική ειλικρίνεια του ασφαλιστικού παρατηρητή ή η επιτηδευμένη απλότητα της φιλο-περιβαλλοντικής αισθητικής ή ακόμα και η πληθώρα των σοβαροφανών, σνομπ - λίγο μοντέρνων και συνάμα γοητευτικών – καθηγητών/τριών πανεπιστημίου που έχουν καλύψει τις περισσότερες δημόσιες διοικητικές θέσεις, κ.α.
Είναι φανερό όμως ότι το γνώριμο (και κάπως banal) νέο-πασοκικό 'σενάριο’ εξουσίας στην πορεία ξεπεράστηκε. Ο Παπανδρέου από star-ηθοποιός καλείται να μεταμορφωθεί (και;) σε αφανή σκηνοθέτη. Ενδεχομένως οι συνθήκες να μην του επιτρέψουν να κρατήσει και τους δύο αυτούς απαιτητικούς ρόλους, όσο κι αν ο ίδιος το θέλει.
Όσο για το casting, παρά τις δραματικές εξελίξεις, επιμένει στους δικούς του κανόνες: η ομάδα πρέπει πρωτίστως να 'μοιάζει' ότι κυβερνά.
ΥΓ. Αυτό το ποστ γράφτηκε λίγες ώρες πριν την έκτακτη πανελλήνια προβολή της σαπουνόπερας της νέας ‘βοσκοπουλειάδας’. Το συμπέρασμα είναι ότι όποιος παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, τον τρώνε οι κότες…
Περνάμε στην πολιτική, η οποία διεθνώς κινείται καθημερινά - χωρίς να είναι καθόλου καινούργιο αυτό - στις παρυφές του θεάματος, εκτός φυσικά από τις μέρες που το υποσκελίζει. Παρακολουθούμε μια αντίστοιχη διαδικασία επιλογής προσώπων πάνω στο σενάριο (στην 'αφήγηση') που έχει επιλέξει ή έχει γράψει ο εκάστοτε ηγέτης και η κάστα που τον υποστηρίζει.
Στο Ελληνικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων, ο Κωστάκης Καραμανλής επιλέχτηκε από τους μεγαλοπαραγωγούς του κόμματος ως 'ελληναράς-τεμπελχανάς-ποδοσφαιρόφιλος- καλό παιδί με γυναικούλα και παιδιά' της διπλανής πόρτας, χαρακτήρας γνώριμος στους 'καταναλωτές' πολίτες με τον οποίον μπορούσαν άνετα να ταυτιστούν οι περισσότεροι την εποχή της ελαφρότητας- μετά την ανάπτυξη και το ευρώ που εξασφάλισε ο 'μισητός' κος Καθηγητής. Όλοι ξέρουμε ότι ο ίδιος ο Καραμανλής πιθανότατα δεν είναι καθόλου έτσι, αλλά ο σωματότυπός του 'μοιάζει', άρα για ένα μεγάλο διάστημα ήταν το τέλειο casting. Σε δεύτερους ρόλους τα 'φιλαράκια', με εμφάνιση λαϊκού μάγκα οι περισσότεροι, πλην των ολίγων κολωνακιώτικου ψευτομπαρόκ δαπιτο-look.
Μια μικρή παρένθεση εδώ: Ας μην κατηγορούμε την Ελλάδα για την άνθηση της οικογενειοκρατίας σαν μέρος ενός επιτυχημένου casting. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, απλωμένο σε όλους τους χώρους: πολιτική, κινηματογράφο-τηλεόραση, ακόμη κι επιστήμη. Κι αυτό γιατί οι όροι του θεάματος -που συμπεριλαμβάνει τα παραπάνω-, είναι αδυσώπητοι και χρειάζονται συνεχώς τροφοδοσία με ταχύτητες που η κοινωνία δυσκολεύεται να ακολουθήσει. Άρα, οι γιοι, κόρες, ανιψιοί και μπατζανάκηδες 'διασημοτήτων' είναι εύκολα και ανέξοδα διαθέσιμοι για άμεση κατανάλωση. Τέλος παρένθεσης.
Ο Γ. Παπανδρέου ανταποκρίνεται σε μιαν άλλη αφήγηση, αυτήν του μοντέρνου, αθλητικού σπόρτσμαν, με μια έντονη αύρα ευγένειας και fairplay. Διάλεξε και αυτός ένα μεγάλο μέρος των συνεργατών του καθώς και τους υπουργούς του έτσι ώστε να 'ταιριάζουν' στην αφήγησή του: oh, it's a wonderful job to do! Παράδειγμα οι του Υπουργείου Προπαγάνδας & Τουρισμού (σημ. το Πολιτισμού καταργήθηκε εδώ και καιρό), νέοι, ωραίοι, κατάλληλοι για τουριστικές εκθέσεις και πάσης φύσεως εγκαίνια και τιμητικές βραβεύσεις ή η γυναικεία ομάδα του Υγείας που φέρνει λίγο προς 'νοσοκόμες', ή η αφοπλιστική ειλικρίνεια του ασφαλιστικού παρατηρητή ή η επιτηδευμένη απλότητα της φιλο-περιβαλλοντικής αισθητικής ή ακόμα και η πληθώρα των σοβαροφανών, σνομπ - λίγο μοντέρνων και συνάμα γοητευτικών – καθηγητών/τριών πανεπιστημίου που έχουν καλύψει τις περισσότερες δημόσιες διοικητικές θέσεις, κ.α.
Είναι φανερό όμως ότι το γνώριμο (και κάπως banal) νέο-πασοκικό 'σενάριο’ εξουσίας στην πορεία ξεπεράστηκε. Ο Παπανδρέου από star-ηθοποιός καλείται να μεταμορφωθεί (και;) σε αφανή σκηνοθέτη. Ενδεχομένως οι συνθήκες να μην του επιτρέψουν να κρατήσει και τους δύο αυτούς απαιτητικούς ρόλους, όσο κι αν ο ίδιος το θέλει.
Όσο για το casting, παρά τις δραματικές εξελίξεις, επιμένει στους δικούς του κανόνες: η ομάδα πρέπει πρωτίστως να 'μοιάζει' ότι κυβερνά.
ΥΓ. Αυτό το ποστ γράφτηκε λίγες ώρες πριν την έκτακτη πανελλήνια προβολή της σαπουνόπερας της νέας ‘βοσκοπουλειάδας’. Το συμπέρασμα είναι ότι όποιος παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, τον τρώνε οι κότες…
Πέμπτη 6 Μαΐου 2010
Τα πράγματα με τ' όνομά τους
Αυτό που έγινε χτες στην Αθήνα ήταν κανονικό λυντσάρισμα με όλα τα χαρακτηριστικά του όρου.
Οι νεκροί της Marfin καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και μοναδικό 'έγκλημα' ότι δούλευαν σε μέρα απεργίας. Μπορεί να βρέθηκε τυχαία ένας οποιοσδήποτε από το πλήθος να κουβαλά το σκοινί, ο θρασύδειλος όχλος όμως ούρλιαζε από κάτω με μια άγρια χαιρεκακία.
Εκ των υστέρων φυσικά όπως οι λευκοί νοικοκυραίοι το Αμερικάνικου Νότου ή οι Γερμανοί 'φιλήσυχοι' πολίτες του πολέμου, δεν γνώριζαν, δεν ήξεραν, δεν κατάλαβαν, δεν πρόσεξαν κλπ. Τουλάχιστον εκείνοι πέρασαν κι ένα κάποιο συλλογικό 'τραύμα' τα χρόνια που ακολούθησαν.
Οι συμπατριώτες μας όμως, το κατάλαβαν; Ή στη λυσσαλέα ανάγκη της η πλειοψηφία των Ελλήνων που αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι το μοναδικό πράγμα που παράγει εδώ και χρόνια είναι ένα γλοιώδες βρώμικο γράσο για τη μακάρια λειτουργία της πολιτικομιντιακής γραφειοκρατίας, έχει χάσει κάθε αυτοσυνειδησία;
Σήμερα το πρωί άκουγα μεγα-λοδημοσιογράφους να αναρωτιούνται μήπως φταίνε οι προδιαγραφές του τζαμιού ή της πυρόσβεσης, μήπως καλύτερα να κλείναμε τα καταστήματα όταν περνούν οι 'επαγγελματίες' αγωνιστές της 'αριστερής' συντήρησης και άλλα τέτοια για να θολώσουν τις ευθύνες του άκρατου λαϊκισμού τους.
Εγώ προτείνω καλύτερα -και για τη δική τους διευκόλυνση- να μας κρεμάσουν στο πέτο εμάς που δεν πιστεύουμε στην κρατικοδίαιτη, αναξιοκρατική, φασίζουσα και ισοπεδωτική κουλτούρα της 'πλειοψηφίας' και συνεχίζουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας προοδευτικό, ένα αστέρι, ένα ψάρι, ένα τρίγωνο, οτιδήποτε για να μας ξεχωρίζουν καλύτερα.
Δ.Χ.
Οι νεκροί της Marfin καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και μοναδικό 'έγκλημα' ότι δούλευαν σε μέρα απεργίας. Μπορεί να βρέθηκε τυχαία ένας οποιοσδήποτε από το πλήθος να κουβαλά το σκοινί, ο θρασύδειλος όχλος όμως ούρλιαζε από κάτω με μια άγρια χαιρεκακία.
Εκ των υστέρων φυσικά όπως οι λευκοί νοικοκυραίοι το Αμερικάνικου Νότου ή οι Γερμανοί 'φιλήσυχοι' πολίτες του πολέμου, δεν γνώριζαν, δεν ήξεραν, δεν κατάλαβαν, δεν πρόσεξαν κλπ. Τουλάχιστον εκείνοι πέρασαν κι ένα κάποιο συλλογικό 'τραύμα' τα χρόνια που ακολούθησαν.
Οι συμπατριώτες μας όμως, το κατάλαβαν; Ή στη λυσσαλέα ανάγκη της η πλειοψηφία των Ελλήνων που αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι το μοναδικό πράγμα που παράγει εδώ και χρόνια είναι ένα γλοιώδες βρώμικο γράσο για τη μακάρια λειτουργία της πολιτικομιντιακής γραφειοκρατίας, έχει χάσει κάθε αυτοσυνειδησία;
Σήμερα το πρωί άκουγα μεγα-λοδημοσιογράφους να αναρωτιούνται μήπως φταίνε οι προδιαγραφές του τζαμιού ή της πυρόσβεσης, μήπως καλύτερα να κλείναμε τα καταστήματα όταν περνούν οι 'επαγγελματίες' αγωνιστές της 'αριστερής' συντήρησης και άλλα τέτοια για να θολώσουν τις ευθύνες του άκρατου λαϊκισμού τους.
Εγώ προτείνω καλύτερα -και για τη δική τους διευκόλυνση- να μας κρεμάσουν στο πέτο εμάς που δεν πιστεύουμε στην κρατικοδίαιτη, αναξιοκρατική, φασίζουσα και ισοπεδωτική κουλτούρα της 'πλειοψηφίας' και συνεχίζουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας προοδευτικό, ένα αστέρι, ένα ψάρι, ένα τρίγωνο, οτιδήποτε για να μας ξεχωρίζουν καλύτερα.
Δ.Χ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
