Γι αυτό ‘ξεκατίνιασαν’ η ΝΔ, ο Τσίπρας κ.α., οι δημοσιογράφοι και οι διάφοροι δημοσιογραφούντες της πολιτικής αρπαχτής. Να μην ξεχάσουμε και τις εκπομπές ‘σάτιρας’ ή αλλιώς λαϊκιστικού κεφιού που θα πάρουν σειρά από σήμερα.
Δεν πιστεύω, ούτε ποτέ μου έχω υπερασπιστεί κομματικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που στην εποχή μας είναι συνώνυμοι της πιο ‘μαύρης’ συντήρησης. Δεν συμφωνώ με πολλές επιλογές της ηγετικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος. Διακρίνονται συχνά και αυτοί από το γνώριμο σε όλους μας ‘σύνδρομο της Εκάλης’: ‘κατοικούν’ δηλαδή –μεταφορικά πάντα- εκτός της πραγματικής αγοράς, εκτός της κοινωνίας των ενεργών (με την έννοια των ενεργητικών πολιτών που έχουν πολλαπλά ηττηθεί και νικήσει), τέκνα μιας μάλλον μικροαστικής -ως προς την παιδεία τουλάχιστον- παράδοσης, κατά την οποία οι πολιτικοί είτε γεννιούνται στα μαιευτήρια, είτε στα γυμναστήρια, είτε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, είτε στις κομματικές καφετέριες, διακρίνονται μάλιστα ευκρινώς από το άγριο ανασφαλές βλέμμα του ανθρώπου που γνωρίζει καλά πώς βρέθηκε στην εξουσία. Σήμερα, η δυνατότητα των πολιτικών στην παραγωγή πραγματικών οικονομικών και κοινωνικών αποτελεσμάτων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συγκρίνεται μόνο με εκείνη των ιεραρχών στην παραγωγή ηθικών προτύπων. Έχουμε ως κοινωνία συνηθίσει σε τόσο μικρή απόδοση που ακόμη και τα αυτονόητα να θεωρούνται ‘επιτυχία’ και οι κοινοτοπίες 'πολιτικός λόγος'. Δεν θα είμαι άδικη, η ίδια επιείκεια διατρέχει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και δυστυχώς και την όποια καλλιτεχνική δημιουργία.
Λοιπόν , τι μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό; Οι 'δημοσιογράφοι' στην εξουσία!
Άνθρωποι με σοβαρά ψυχολογικά εν τέλει προβλήματα, εθισμένοι -με την ακριβή έννοια του όρου- στη αποδόμηση κάθε λογικής επιχειρηματολογίας, ανίκανοι όχι μόνο να οργανώσουν μια αλληλουχία ενεργειών που απαιτεί η διοίκηση, αλλά ούτε να την σκεφτούν καν, να συλλάβουν δηλαδή τις στοιχειώδεις έννοιες όπως η πολυπλοκότητα των αιτίων, η αμφισημία, η δικαιοσύνη, η ευελιξία, το ορατό αποτέλεσμα που αποτυπώνεται σε μετρήσιμους δείκτες αλλά και στη συλλογική εντύπωση. Η γκρίνια δεν είναι έργο, ούτε η κλάψα δημιουργικότητα ούτε η καψούρα τέχνη. Και πέρα από όλα αυτά, είναι πραγματική παθογένεια της κοινωνίας μας η επιτυχία σε ένα αμήχανο εκλογικό σώμα μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με τηλεοπτική ‘μούρη’ και μοναδικό προσόν το απύθμενο θράσος. Πώς μπορείς να αναρωτηθείς τι θα επιλέξεις μεταξύ του Ψινάκη και του Τομπάζη;
Ίσως όμως να μην είναι τίποτε τυχαίο. Σήμερα στην Ελλάδα, όπως και παλιότερα επί Σημίτη, δύο ομάδες πολιτών βρίσκονται ουσιαστικά αντιμέτωπες: προνομιούχοι vs μη προνομιούχων. Ακόμη και τώρα, οι πρώτοι είναι ίσως περισσότεροι, πάντως σίγουρα πιο δυνατοί. Οι λεγόμενοι ‘προνομιούχοι’ είναι φυσικό να θέλουν να εκλέξουν υποσυνείδητα ανθρώπους που τους ‘μοιάζουν’, με τη βαθύτερη ανομολόγητη ελπίδα να μπορέσουν να διαπραγματευτούν για λογαριασμό τους με το κόμμα τους ή το άλλο –δεν έχει σημασία- τη διατήρηση των προνομίων τους. Κανένας δεν τους έχει προετοιμάσει ότι θα τα χάσουν, ούτε αυτοί, αλλά ούτε κι εγώ είμαστε πολύ σίγουροι ακόμη. Οι άλλοι, οι μη προνομιούχοι, δεν αποτελούσαν μέχρι τώρα κρίσιμο εκλογικό σώμα και αφέθηκαν από τα λεγόμενα ‘προοδευτικά’ κόμματα στο έλεος της μαζικής υποκουλτούρας. Για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα η αριστερά απευθύνεται στο δημόσιο υπάλληλο, στον υπεραμοιβόμενο των ΔΕΚΟ ή στον αναξιοκρατικά επιλεγμένο συμβασιούχο. Αναρωτιέμαι όμως, μήπως είναι καιρός η ελληνική σοσιαλδημοκρατία να αναζητήσει νέους ψηφοφόρους με το αυτονόητο κόστος να απωλέσει κάποιους από τους παλιούς;
Το δίλημμα, ενσωμάτωση στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινότητα με ψηλό κόστος ή αυτοκαταστροφή δια του βλακώδους απομονωτισμού, έτσι κι αλλιώς έχει τεθεί στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια με εκατέρωθεν επιτυχίες. Πραγματικά χαίρομαι που ο Παπανδρέου το επαναδιατύπωσε αποτελεσματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου