Τα πράγματα με τ' όνομά τους

Αυτό που έγινε χτες στην Αθήνα ήταν κανονικό λυντσάρισμα με όλα τα χαρακτηριστικά του όρου.

Οι νεκροί της Marfin καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και μοναδικό 'έγκλημα' ότι δούλευαν σε μέρα απεργίας. Μπορεί να βρέθηκε τυχαία ένας οποιοσδήποτε από το πλήθος να κουβαλά το σκοινί, ο θρασύδειλος όχλος όμως ούρλιαζε από κάτω με μια άγρια χαιρεκακία.

Εκ των υστέρων φυσικά όπως οι λευκοί νοικοκυραίοι το Αμερικάνικου Νότου ή οι Γερμανοί 'φιλήσυχοι' πολίτες του πολέμου, δεν γνώριζαν, δεν ήξεραν, δεν κατάλαβαν, δεν πρόσεξαν κλπ. Τουλάχιστον εκείνοι πέρασαν κι ένα κάποιο συλλογικό 'τραύμα' τα χρόνια που ακολούθησαν.

Οι συμπατριώτες μας όμως, το κατάλαβαν; Ή στη λυσσαλέα ανάγκη της η πλειοψηφία των Ελλήνων που αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι το μοναδικό πράγμα που παράγει εδώ και χρόνια είναι ένα γλοιώδες βρώμικο γράσο για τη μακάρια λειτουργία της πολιτικομιντιακής γραφειοκρατίας, έχει χάσει κάθε αυτοσυνειδησία;

Σήμερα το πρωί άκουγα μεγα-λοδημοσιογράφους να αναρωτιούνται μήπως φταίνε οι προδιαγραφές του τζαμιού ή της πυρόσβεσης, μήπως καλύτερα να κλείναμε τα καταστήματα όταν περνούν οι 'επαγγελματίες' αγωνιστές της 'αριστερής' συντήρησης και άλλα τέτοια για να θολώσουν τις ευθύνες του άκρατου λαϊκισμού τους.

Εγώ προτείνω καλύτερα -και για τη δική τους διευκόλυνση- να μας κρεμάσουν στο πέτο εμάς που δεν πιστεύουμε στην κρατικοδίαιτη, αναξιοκρατική, φασίζουσα και ισοπεδωτική κουλτούρα της 'πλειοψηφίας' και συνεχίζουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας προοδευτικό, ένα αστέρι, ένα ψάρι, ένα τρίγωνο, οτιδήποτε για να μας ξεχωρίζουν καλύτερα.

Δ.Χ.