ΜΕ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Τι βιώνουμε άραγε;
Εξέγερση, διαμαρτυρία, πλιάτσικο, κωλοπαιδεία, ανικανότητα ή τραμπουκισμό;

Μήπως όμως είναι απλά η ανάγκη μιας μεγάλης ομάδας των νέων να συμμετέχουν με κάποιον διάολε τρόπο στην κοινωνική ζωή;

Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο αλλά και το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο αίτημα της εποχής μας είναι Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και διατρέχει όλες τις ηλικίες και τα κοινωνικά στρώματα! Αναφέρομαι φυσικά στην ουσιαστική της μορφή, την υλική: συμμετοχή στο σκάψιμο, στο χτίσιμο, στο βάψιμο, στο φαγητό, στον έρωτα, στο χορό, με ιδρώτα, με αγκαλιάσματα, με πόνο, με άγρια χαρά και όχι βέβαια για τη «συζήτηση» περί όλων αυτών…

Σε συνθήκες ασφυκτικής υπερπροσφοράς προσόντων, ικανοτήτων, συναισθημάτων και εκφραστικών δυνατοτήτων οι μόνοι που βρίσκουν μια κάποια διέξοδο στην ανάγκη δράσης μέσα στο κοινωνικό σύνολο είναι τα τέκνα (και τεκνά) διασήμων, οι προκλητικά γραφικοί και οι ασύδοτοι.

Όλοι οι υπόλοιποι απλά μεγαλώνουμε και συνηθίζουμε, αποδεχόμαστε την απομόνωσή μας και εκτελούμε βαριεστημένα την καθημερινή μας τελετουργία που περιλαμβάνει κοινωνικές και επαγγελματικές ενέργειες χαμηλής έως ανύπαρκτης αποτελεσματικότητας.

Με την ίδια σχεδόν απελπισία, οι πιο νέοι πειραματίζονται σήμερα με άλλες τελετουργίες όπως αυτή της αστικής αναστάτωσης που δείχνει πιο ενεργητική και πιο πετυχημένη, τουλάχιστον προς το παρόν. Ομολογώ ότι τις τελευταίες μέρες είδα πολύ πρωτότυπες μορφές της και πραγματικά χαίρομαι για την αμηχανία που προκαλούν στους ξινούς πολιτικάντηδες όλων των κατηγοριών.

Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο εξασφαλίζεται η συμμετοχή. Εν τέλει, τα media δείχνουν αρκετά ισχυρά να αφομοιώσουν και αυτό το κύμα αμφισβήτησης και να δημιουργήσουν για άλλη μια φορά τους τηλεοπτικούς ήρωες της επόμενης μέρας.

Οι πολιτικές δυνάμεις και τα πολιτικά πρόσωπα που θα μπορέσουν να απαντήσουν πειστικά -και με διάρκεια- στο αίτημα της συμμετοχής θα έχουν το πλεονέκτημα στις αναδυόμενες κοινωνικές συγκυρίες. Οι άλλοι απλώς θα περιμένουν στη στάση.
-