Παρακολουθώ με προβληματισμό τη ‘φιλική’ εύνοια των media προς τους bloggers. Άρχισε περίπου από το προηγούμενο φθινόπωρο, κορυφώθηκε με την ευκαιρία της Αμαλίας και τώρα, με φόντο τις οικολογικές ‘ανησυχίες’, περνά στη φάση της εντατικής εκμετάλλευσης. Και απ’ τη άλλη κάποιοι απ’ τους bloggers ονειρεύονται μαζικές συγκεντρώσεις, ογκώδη κινήματα και πολυπληθείς εκδηλώσεις στα οποία θα δοξάζονται οι ίδιοι ως αρχηγοί, άρχισαν μάλιστα να δίνουν και συνεντεύξεις στα δελτία των οκτώ.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια δραστηριότητα του διαδικτύου για να δικαιωθεί να πρέπει να ‘βγει’ στο δρόμο. Το blogging σαν πολιτική δραστηριότητα μας προσέφερε αυτό που οι ανούσιες φιέστες μας είχαν στερήσει τα προηγούμενα χρόνια: την ελεύθερη ατομική έκφραση, την ισοτιμία της άποψης, τις ψύχραιμες συνθήκες διαλόγου όπου κάθε θέση, γραφόμενη, ξεφορτώνεται τον προφορικό συναισθηματικό βερμπαλισμό και αναμετράται στο χρόνο με την ποιότητα και το βάθος των επιχειρημάτων της.
Παρατηρώ επίσης μια τάση αφόρητης ομογενοποίησης με την κυκλοφορία κειμένων –τις περισσότερες φορές απλοϊκών και πολιτικάντικα ανώδυνων- τα οποία υποτίθεται ότι όλοι υπογράφουν και αναρτούν στο ιστολόγιό τους ή στέλνουν πανομοιότυπα emails σε φορείς και άλλα τέτοια ‘ομαδικά’.
Που χάθηκε σύντροφοι συνbloggers η ποικιλία των απόψεων, πότε μας εγκατέλειψε η ομορφιά της διαφορετικότητας και ο πλούτος ιδεών και διατυπώσεων;
Τι νόημα έχει κάποιοι δημοφιλείς αλλά κατά τεκμήριο κοινότοπα σκεπτόμενοι να συντάσσουν μανιφέστα του γλυκού νερού και να τίθενται ‘επικεφαλής’ το ίδιο βαρετών και ανούσιων εκδηλώσεων που θα ξεχαστούν γρήγορα αφού προλάβουν να προσφέρουν σε κανα πονηρό πολιτικό μιας πρώτης τάξεως τζάμπα προβολή. Για την Αμαλία θ’ άξιζε τον κόπο να γράψει την ίδια μέρα ο καθένας τη δική του σκέψη, να στείλει το δικό του θυμό και αγανάκτηση κι έτσι κάτι να μείνει, όχι ένα κείμενο προθέσεων του στυλ ‘θέλουμε καλύτερο σύστημα υγείας…’ ή ‘απαιτούμε ανθρώπινες συνθήκες… κλπ’ αντιγραφή γνώριμων κομματικών ευχολογίων. Ή για την προστασία του πράσινου τι απέφερε μια συντηρητικά ‘καλοντυμένη’ συγκέντρωση στο Σύνταγμα με στόχο την ‘αναδάσωση τώρα..’ .
Δεν θα ήταν πιο πρόσφορο μέσα εδώ στο δίκτυο να προλάβουμε τις καταστροφές, ν’ αναδείξουμε με συγκεκριμένες αναφορές και φωτογραφίες το βιασμό του περιβάλλοντος που προέρχεται από πολλούς θύτες, κράτος, αυτοδιοίκηση, ιδιώτες και σωματεία; Δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό να φτιάξουμε ένα δυναμικό forum όπου ν’ αναρτώνται αυτές οι αναφορές κι όποιος θέλει να τις αντικρούει ή να τις επικυρώνει. Εκεί να συγκεντρωθούμε σύντροφοι bloggers, ευαίσθητοι για το περιβάλλον, και όχι στο Σύνταγμα.
Προτείνω κι ένα τίτλο: «ΟΙΚΟ-ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ».
Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007
Τρίτη 3 Ιουλίου 2007
ΤΑ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ
Μάλιστα! Είδαμε λοιπόν σε τι κλίμα θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. Η ΝΔ μπροστά στη γενική κατακραυγή από την προϊούσα ανικανότητά της επιλέγει την τακτική της παραγωγής λάσπης ή αλλιώς ‘ανακατέψτε όσο μπορείτε τα νερά, μέσα στο βούρκο θα σωθούμε’. Κατηγορίες και ανάσυρση υποθέσεων επί δικαίων και αδίκων κι όποιον πάρει ο χάρος. Θα θολώσουν τόσο τα νερά που κανείς δεν θα βλέπει τίποτε. Ανέκαθεν αυτό το σενάριο βόλευε την κάθε λογής δεξιά: η ισοπέδωση προς τα κάτω. Ας μην ξεχνάμε ότι το παίζουν τα κανάλια χρόνια τώρα με πολύ καλά αποτελέσματα, για τα ίδια φυσικά, εις βάρος των πολιτών και της ίδιας της πολιτικής. Οι δημοσιογράφοι εξ άλλου γίνονται υπουργοί (και αντίστροφα) για να διαχειριστούν τα σημαντικά θέματα της αρμοδιότητάς τους σαν να ήταν εκπομπές: λίγο ρεπορτάζ, ρυθμική μουσική, δυο-τρεις κοινοτοπίες, ένα ευφυολόγημα, μπορεί και λίγο ‘δάκρυ’, μερικοί τυχεροί που θα κερδίσουν δωράκια-χάντρες, μια ιδέα τσαμπουκάς, απαραιτήτως και κάποιοι ιερωμένοι ή έστω στην ανάγκη ανησυχούντες πατριώτες και πάμε παρακάτω…Κι έτσι χαίρουν της μεγαλύτερης δημοφιλίας!
Το υπαρκτό σκάνδαλο των ομολόγων βοηθά ώστε κάθε υπόθεση χρηματιστηριακών πράξεων να θεωρείται πλέον ύποπτη. Όλοι ύποπτοι σημαίνει κανένας ένοχος. Το ίδιο και για τις πυρκαγιές. Η διάχυση των ευθυνών καλά κρατεί και ο αγώνας της σωτηρίας των δασών θα δοθεί (εκ των υστέρων φυσικά) στο Σύνταγμα με μπροστάρηδες για άλλη μια φορά τους αγωνιούντες ‘δημοσιογράφους’. Όπως ο αγώνας για καλύτερο σύστημα υγείας δόθηκε με πρωτοφανή ενθουσιασμό στο διαδίκτυο, αφού πέθανε η Αμαλία φυσικά, με αγωνιστικές καταγγελίες και γενικόλογα αιτήματα ώστε να χωρούν όλοι οι γνωστοί ‘αγωνιστές’ μέσα σε αυτά. Ή ο αγώνας για την παιδεία που δόθηκε με πρωτόγνωρο δυναμισμό για να μείνουν όλα ίδια και για να κάνει προεκλογικό παιχνίδι με τις εξετάσεις το υπουργείο. Για τους άλλους ‘αγώνες’ θα πρέπει να περιμένουμε να συμβεί κάτι ‘τρανταχτό’ γιατί σε αυτή τη χώρα η πρόβλεψη και ο σχεδιασμός θεωρούνται ‘άχρηστη’ απασχόληση ακόμη και για τους ‘αγωνιστές’.
Ελπίζω κάποια στιγμή ένα ανεξάρτητο οικολογικό κίνημα στη χώρα μας να προηγείται των media και όχι να τ’ ακολουθεί. Με πρωτοβουλίες για την έλλειψη χώρων πρασίνου μέσα στη πόλη (πχ συμβολική και πραγματική φύτευση σε ανοικτούς χώρους, ακόμα και σε δρόμους και πλατείες) ή για το κυκλοφοριακό (πχ καταγγελία της ασυδοσίας των ταξί και συμβολικό κλείσιμο κεντρικών δρόμων αφήνοντας μόνο τα οχήματα μαζικής μεταφοράς), ή για την ανακύκλωση (πχ να μπουν πάνω στους κάδους φωτογραφίες από την οικολογική καταστροφή στις χωματερές, πληροφορίες και σύμβολα της ρύπανσης από τα σκουπίδια) ή για το φυσικό περιβάλλον (πχ να φτιαχτεί μια ομάδα εθελοντών κινηματογραφιστών που να γυρίσουν την Ελλάδα και να κινηματογραφήσουν την ασυδοσία, όχι μόνο της εξουσίας αλλά και των συμφερόντων των διάφορων επαγγελματικών ομάδων) που θα χρωματίσουν διαφορετικά την γνώριμή μας αδιάφορη πολιτική καθημερινότητα.
Ξαναγυρνώντας στις εκλογές, βλέπω με λύπη μου να διαμορφώνεται ένα τοπίο ελεγχόμενης συσκότισης, ανάλογο με αυτό των ειδήσεων των οκτώ. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν τα σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία απαξιώνονται συλλήβδην. Δεν έχει σημασία αν η απρόσεκτη κι εσπευσμένη αναδάσωση πιθανόν θα καταστρέψει ακόμα χειρότερα το δάσος. Δεν έχει σημασία αν η παιδεία χρειάζεται επειγόντως ουσιαστικές αλλαγές. Δεν έχει σημασία που οι νέοι άνθρωποι διαγκωνίζονται για να μπουν στο δημόσιο με κάθε μέσον. Δεν έχει σημασία που οι υγιείς δυνάμεις της οικονομίας συνθλίβονται. Αρκεί οι κυβερνώντες να κρατήσουν την εξουσία τους για λίγα χρόνια ακόμη. Είναι δύσκολο για την κεντροαριστερή αντιπολίτευση να ξεφύγει από αυτή την παγίδα (θυμηθείτε το 2004 με τη Χαλκιδική) και να θέσει εκείνη την ατζέντα των θεμάτων που θα κριθούν απ’ τον λαό. Αλλά αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να κερδίσει.
Το υπαρκτό σκάνδαλο των ομολόγων βοηθά ώστε κάθε υπόθεση χρηματιστηριακών πράξεων να θεωρείται πλέον ύποπτη. Όλοι ύποπτοι σημαίνει κανένας ένοχος. Το ίδιο και για τις πυρκαγιές. Η διάχυση των ευθυνών καλά κρατεί και ο αγώνας της σωτηρίας των δασών θα δοθεί (εκ των υστέρων φυσικά) στο Σύνταγμα με μπροστάρηδες για άλλη μια φορά τους αγωνιούντες ‘δημοσιογράφους’. Όπως ο αγώνας για καλύτερο σύστημα υγείας δόθηκε με πρωτοφανή ενθουσιασμό στο διαδίκτυο, αφού πέθανε η Αμαλία φυσικά, με αγωνιστικές καταγγελίες και γενικόλογα αιτήματα ώστε να χωρούν όλοι οι γνωστοί ‘αγωνιστές’ μέσα σε αυτά. Ή ο αγώνας για την παιδεία που δόθηκε με πρωτόγνωρο δυναμισμό για να μείνουν όλα ίδια και για να κάνει προεκλογικό παιχνίδι με τις εξετάσεις το υπουργείο. Για τους άλλους ‘αγώνες’ θα πρέπει να περιμένουμε να συμβεί κάτι ‘τρανταχτό’ γιατί σε αυτή τη χώρα η πρόβλεψη και ο σχεδιασμός θεωρούνται ‘άχρηστη’ απασχόληση ακόμη και για τους ‘αγωνιστές’.
Ελπίζω κάποια στιγμή ένα ανεξάρτητο οικολογικό κίνημα στη χώρα μας να προηγείται των media και όχι να τ’ ακολουθεί. Με πρωτοβουλίες για την έλλειψη χώρων πρασίνου μέσα στη πόλη (πχ συμβολική και πραγματική φύτευση σε ανοικτούς χώρους, ακόμα και σε δρόμους και πλατείες) ή για το κυκλοφοριακό (πχ καταγγελία της ασυδοσίας των ταξί και συμβολικό κλείσιμο κεντρικών δρόμων αφήνοντας μόνο τα οχήματα μαζικής μεταφοράς), ή για την ανακύκλωση (πχ να μπουν πάνω στους κάδους φωτογραφίες από την οικολογική καταστροφή στις χωματερές, πληροφορίες και σύμβολα της ρύπανσης από τα σκουπίδια) ή για το φυσικό περιβάλλον (πχ να φτιαχτεί μια ομάδα εθελοντών κινηματογραφιστών που να γυρίσουν την Ελλάδα και να κινηματογραφήσουν την ασυδοσία, όχι μόνο της εξουσίας αλλά και των συμφερόντων των διάφορων επαγγελματικών ομάδων) που θα χρωματίσουν διαφορετικά την γνώριμή μας αδιάφορη πολιτική καθημερινότητα.
Ξαναγυρνώντας στις εκλογές, βλέπω με λύπη μου να διαμορφώνεται ένα τοπίο ελεγχόμενης συσκότισης, ανάλογο με αυτό των ειδήσεων των οκτώ. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν τα σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία απαξιώνονται συλλήβδην. Δεν έχει σημασία αν η απρόσεκτη κι εσπευσμένη αναδάσωση πιθανόν θα καταστρέψει ακόμα χειρότερα το δάσος. Δεν έχει σημασία αν η παιδεία χρειάζεται επειγόντως ουσιαστικές αλλαγές. Δεν έχει σημασία που οι νέοι άνθρωποι διαγκωνίζονται για να μπουν στο δημόσιο με κάθε μέσον. Δεν έχει σημασία που οι υγιείς δυνάμεις της οικονομίας συνθλίβονται. Αρκεί οι κυβερνώντες να κρατήσουν την εξουσία τους για λίγα χρόνια ακόμη. Είναι δύσκολο για την κεντροαριστερή αντιπολίτευση να ξεφύγει από αυτή την παγίδα (θυμηθείτε το 2004 με τη Χαλκιδική) και να θέσει εκείνη την ατζέντα των θεμάτων που θα κριθούν απ’ τον λαό. Αλλά αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να κερδίσει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
