ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ, ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Παρακολουθούμε έκπληκτοι μια πολύ άσχημη και κακοήθη αρρώστια να κατατρώγει ότι έχει απομείνει από τον κοινωνικό ιστό, την ακατάσχετη λογοδιάρροια. Μια πραγματική διάρροια ασύμμετρου λόγου να βγαίνει από τα στόματα των ισχυρών μιντιαθρώπων που καρφώνουν και ηχογραφούν ο ένας τον άλλον, που συσκοτίζουν τα γεγονότα με ασήμαντες πληροφορίες, που προσλαμβάνουν την ελίτ των «αποτελεσματικών» δικηγόρων (είδες η λίστα επικρατείας, παρά τρίχα...) όταν θέλουν να ξελασπώσουν. Όσοι δεν είναι βαθειά διεφθαρμένοι, είναι απλώς ηλίθιοι. Οι περισσότεροι έχουν βγάλει τόνους λεφτά «καταγγέλλοντας» (μηδέ του Λαζόπουλου εξαιρουμένου), χωρίς φυσικά να έχουν αποκαλύψει ποτέ τίποτα. Ούτε φυλακή πρόκειται να πάνε, ούτε να χάσουν τη «δουλειά» τους, ούτε αυτούς που τους ακολουθούν. Άρα γιατί όλη αυτή η φασαρία; Για τη γλυκιά ηδονή της εξουσίας, ανώτερη κι απ’ το πιο παράνομο και φιλήδονο σεξ!

Οι «δημοσιογράφοι» δεν είναι πια δημοσιογράφοι, είναι πολιτικοί. Αγωνίζονται όλη την ημέρα μ’ ένα κινητό στο αυτί να φτιάξουν την κοινωνία στα δικά τους μέτρα, με τα δικά τους οράματα. Αν τους αρέσουν οι χαζές γκόμενες, όλες οι νεαρές κοπέλες θα γίνουν bimbo για κατανάλωση. Αν, όντας παντελώς αμόρφωτοι, πιστεύουν ότι οι Έλληνες είναι ανώτερη φυλή, θα πείσουν γι’ αυτό τον κάθε πικραμένο. Αν τα εύκολα χρήματα, η σπιουνιά, η αγραμματοσύνη, η τεμπελιά και η κοινοτοπία είναι τα δικά τους ιδανικά, ναι! Κατάφεραν να πείσουν την κοινωνία ότι είναι ο μοναδικός τρόπος ζωής. Όταν ό λαός λοιπόν παίρνει τόσο πλουσιοπάροχα το θέαμα, δεν ανησυχεί ιδιαίτερα για τον άρτο (ο Σαρκοζί το έχει καταλάβει από νωρίς). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί μάχιμοι πολιτικοί της δεξιάς σήμερα, πρώτα υπήρξαν δημοσιογράφοι και μετέφεραν στην κυβερνητική τους μεταμόρφωση αυτήν ακριβώς την ικανότητά τους, να παράγουν άφθονο θέαμα και καθόλου έργο.

Οι «πολιτικοί» από την άλλη –και ιδιαίτερα οι κάπως αριστερότεροι- δεν είναι πια πολιτικοί. Είναι δημόσιοι υπάλληλοι, με σίγουρο μισθό, ικανοποιητικές απολαβές, καλή κοινωνική ζωή, ελεύθερο χρόνο, και κανα τυχερό που και που… Γι’ αυτό και το μόνο που καταλαβαίνουν είναι τον πόνο του δημοσίου υπαλλήλου. Όλοι οι υπόλοιποι πολίτες ας κόψουν το λαιμό τους, αφού δεν φρόντισαν να διοριστούν όταν μοιράζαμε θέσεις. Ναι, αλλά τότε ήταν αγέννητοι… Δικαιολογίες…

Γύρω μας η κοινωνία αλλάζει, οι εργασία αλλάζει, το ίδιο το κεφάλαιο αλλάζει, τα προϊόντα αλλάζουν, ο τρόπος ζωής, η επιχειρηματικότητα, η επικοινωνία, οι προσωπικές σχέσεις, η οικογένεια, η εκπαίδευση μετασχηματίζονται βίαια για να προσαρμοστούν σ’ έναν κόσμο με λιγότερους πόρους, λιγότερους φίλους, μεγαλύτερο ανταγωνισμό και ανασφάλεια.

Η ελληνική δεξιά απάντησε στις σύγχρονες απαιτήσεις των καιρών με την ταύτισή της με τα μίντια και αυτό της βγήκε σε καλό μέχρι τώρα. Ποτέ άλλοτε η διαπλοκή δεν ήταν τόσο προφανής και τόσο αποδεκτή. Οι άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση από το πρωί ως το βράδυ για να ξέρουν τι να πουν, τι να θέλουν, ακόμη και τι να σκεφτούν.

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία από την άλλη, απλά δεν απάντησε καθόλου. Ούτε μίντια, ούτε νέες ιδέες. Στα οικονομικά, από τον Μάνο και τον Ανδρουλάκη, στη Λούκα (πάλι με Ανδρουλάκη, πάει με όλα) μ’ ένα μικρό διάλειμμα Πολεμαρχάκη (ο άγνωστος) υπάρχει μεγάλη απόσταση και αντιφατικά μηνύματα που δεν στέλνονται πια καν στην κοινωνία. Τον πολιτισμό ανέλαβε η Γκερέκου (που ευτυχώς δεν μιλάει πολύ, τουλάχιστον μέχρι τώρα), για την παιδεία σιωπά ένας πρώην μακρόχρονος υπουργός παιδείας, για το κράτος, ποιος να πιστέψει οτιδήποτε από τον Παπουτσή ή από την Φώφη… και για τα οργανωτικά μια ακατάσχετη λογοδιάρροια που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Κι έτσι ξαναγυρίζουμε στην αρχή… Λόγια, λόγια, λόγια… Στην τηλεόραση θέλετε; Σε συνέδριο προτιμάτε; Μήπως νοσταλγήσατε το δρόμο; Α, υπάρχει και το internet, για τους πιο «μοντέρνους»…

Διαβάζω συνεχώς εκκλήσεις «να οργανωθούμε ρε παιδιά!», και ξέρω ότι κάποιοι πραγματικά το πιστεύουν. Είναι όμως λίγο τραγικό και κωμικό ταυτόχρονα. Να οργανωθούμε γιατί; Πάνω σε τι; Για ποιον; Το πιο δύσκολο πράγμα σήμερα είναι να διατυπωθούν καινούργιες προτάσεις, το πιο εύκολο να νομίζουμε ότι τις έχουμε. Ας μην ανησυχούμε όμως, η φύση απεχθάνεται το κενό. Εγώ λέω να φτιάξουμε θεατρική ομάδα που θα ετοιμάσει μια πρωτοποριακή παράσταση (ή έστω ένα απλό χάπενινγκ) κατάλληλη για στάδιο… αλλιώς θα δούμε πάλι Δαλιανίδη…